Μπάρμπαρα
του Christian Petzold. Με τους Nina Hoss, Ronald Zehrfeld, Rainer Bock, Christina Hecke, Claudia Geisler, Peter Weiss
At Last I Am Free
του zerVo
Ύψιστο αγαθό η λευτεριά. Το κορυφαίο, εκείνο που ουσιαστικά σε ορίζει ως οντότητα, ως προσωπικότητα, ως άνθρωπο. Ύψιστο όσο και πολυδιάστατο αγαθό όμως. Την ίδια στιγμή που μπορεί να δίνεις μάχη με τον τύραννο που καταδυναστεύει την ικανότητα επιλογής σου και που επιβάλλει με το ζόρι την δική του λύση, ως απόλυτο μονόδρομο, είναι πιθανόν να παλεύεις και με τα εσωτερικά σου πάθη, που δεν αφήνουν, έστω και σε ένα περιοριστικό περιβάλλον, να πάρεις την απόφαση που πραγματικά θα σε κάνει να νιώσεις ελεύθερος. Λέγε με καθήκον, λέγε με συνέπεια, λέγε με ευσυνειδησία, πολλές φορές ένας τέτοιος αστάθμητος, όσο και ιδιαίτερα σοβαρός παράγοντας αρχής, οδηγεί σε κατευθύνσεις, που δεν συνάδουν με την λογική. Συνάδουν όμως με την ελευθερία...
Από τις πλέον διακεκριμένες γιατρούς της πρωτεύουσας της Ανατολικής Γερμανίας, η Μπάρμπαρα, αιφνιδίως μετατίθεται σε περιφερειακό νοσοκομείο κωμόπολης, στα παράλια της Βαλτικής Θάλασσας. Δυσμενής μετάθεση που πιθανότατα οφείλεται στην θέληση της να αποδράσει προς την Δύση, στοιχείο που υπέπεσε στην αντίληψη της αστυνομίας, θέτοντας την σε τύποις περιορισμό στην ενδοχώρα. Το πλάνο της για να διαφύγει στο εξωτερικό παραμένει ζωντανό, συντηρούμενο από τον εραστή της, που ήδη έχει επιτύχει τον σκοπό του και που της έχει υποσχεθεί πως θα την βοηθήσει να το σκάσει για την αντίπερα Δανέζικη όχθη. Ενόσω οι υποχρεώσεις της Μπάρμπαρα στην κλινική μεγαλώνουν και έρχεται σε επαφή με νέους ασθενείς που επιζητούν την γνώση της και με συνεργάτες που εκτιμούν την προσωπικότητα της, η ανάγκη για το ταξίδι στην ελευθερία, θα περάσει σε δεύτερη μοίρα.
Καθώς ο καιρός κυλά, μάλιστα, η αρχικώς αποφασισμένη για όλα εξόριστη επιστήμονας, παρότι θα νιώσει την απόλυτη περιθωριοποίηση στο κλουβί - φυλακή, που η Αρχή την έχει εγκλωβίσει και την ολοκληρωτική ταπείνωση από τα βασανιστήρια της κυρίαρχου Στάζι, θα βουλιάζει ολοένα και περισσότερο στο δίλημμα για τον ποιον δρόμο θα πρέπει να ακολουθήσει. Ο ζυγός που θα ορθωθεί μπροστά της, από την μία μεριά θα σηκώσει τα βαρίδια της αυτοδιάθεσης, του σπασίματος των δεσμών, της ονειρικής κι ανέμελης ζωής, από την άλλη όμως θα ορθώσει τον όγκο του αισθήματος ευθύνης της σε εκείνους που την έχουν ανάγκη και του όρκου που έχει δώσει στον Ιπποκράτη. Απόλυτη ισορροπία? Παλαντζάρισμα συναισθημάτων και επιλογών? Και το γύρισμα της πλάτης στην (όποια) πατρίδα που το βάζεις?
Η Barbara δεν είναι μια από εκείνες ταινίες που αναφέρονται στον ψυχρό πόλεμο, στήνοντας στο φόντο τους την μουντή, πέτρινη, γκρίζα Βερολινίσια εικόνα του παραπετάσματος. Αντίθετα ο χαρισματικός Christian Petzold, εξίσου αντιφατικά με τους προβληματισμούς της ηρωίδας του, ορίζει ένα πολύ όμορφο, κατά βάση ηλιόλουστο (περίεργο για Βορρά) καταπράσινο επαρχιακό σκηνικό, που πέρα από τον πάγιο φόβο για την εξέλιξη της επόμενης στιγμής και την καχυποψία για το ποια ακριβώς ταυτότητα πρεσβεύει το κάθε άτομο που συνθέτει τον περίγυρο, θα φάνταζε ως το ιδανικό, ήρεμο και γαλήνιο για να συνεχίσει κανείς την ζωή του. Ο (Δυτικο)Γερμανός εκθέτει το συναίσθημα της Ostalgie που μεγάλη μερίδα των Ανατολικών ένιωσε όταν και η τελευταία πέτρα του τείχους έγινε θρύψαλα? Ας μην γελιόμαστε, αυτή είναι η αλήθεια. Πέραν των απίστευτα απάνθρωπων μεθόδων που συντήρησε το τεσσάρων δεκαετιών φανατικό καθεστώς, καμία Βόννη, κανένα Αμβούργο και καμία Κοπεγχάγη (καλή ώρα) δεν πραγματοποίησε ποτέ τα υπερτονισμένα ελέω απομόνωσης όνειρα τους...
Για πες: Απλά και μόνο που ο Petzold, μέσα από την ιστορία του - που πανεύκολα θα μπορούσε να είναι αληθινή - ρίχνει στο τραπέζι τόσα πολιτικοκοινωνικά ερωτηματικά για συζήτηση, έχει πετύχει αυτοστιγμής τον σκοπό του. Κινηματογραφικά, σαφώς και είχε την δυνατότητα να δώσει στο θέμα του μια πιο θρίλερ χροιά ή να φορτίσει συγκινησιακά τις δραματικές στιγμές - ειδικά του φινάλε - που σχημάτισαν εντέλει την (προβλέψιμη αποξαρχής) τελική απόφαση της γιατρίνας. Μήπως κάτι τέτοιο θα λειτουργούσε αποπροσανατολιστικά, όμως, στον αρχικό του σκοπό, να μην παρουσιάσει ένα ακόμη αντίγραφο του Das Leben Der Anderen? Αντίθετα πολλές φορές αποσπά την ματιά από το φόκους στον στόχο, η εντυπωσιακή παρουσία της Μούσας του σκηνοθέτη Nina Hoss (για τέταρτη φορά μαζί μετά τα Wolfsburg, Yella, Jerichow) που με τα δυναμικά χαρακτηριστικά του προσώπου της και την πανύψηλη κορμοστασιά της αποδεικνύει πως μια πανέμορφη γυναίκα, μπορεί να υπάρξει και σπουδαία ηθοποιός. Σύμφωνοι, Yella δεν είναι και δύσκολα θα ξαναγίνει. Σίγουρα είναι ότι καλύτερο όμως πρόσφερε η πάντσερ κινηματογραφία κατά την φετινή σεζόν...
Καθώς ο καιρός κυλά, μάλιστα, η αρχικώς αποφασισμένη για όλα εξόριστη επιστήμονας, παρότι θα νιώσει την απόλυτη περιθωριοποίηση στο κλουβί - φυλακή, που η Αρχή την έχει εγκλωβίσει και την ολοκληρωτική ταπείνωση από τα βασανιστήρια της κυρίαρχου Στάζι, θα βουλιάζει ολοένα και περισσότερο στο δίλημμα για τον ποιον δρόμο θα πρέπει να ακολουθήσει. Ο ζυγός που θα ορθωθεί μπροστά της, από την μία μεριά θα σηκώσει τα βαρίδια της αυτοδιάθεσης, του σπασίματος των δεσμών, της ονειρικής κι ανέμελης ζωής, από την άλλη όμως θα ορθώσει τον όγκο του αισθήματος ευθύνης της σε εκείνους που την έχουν ανάγκη και του όρκου που έχει δώσει στον Ιπποκράτη. Απόλυτη ισορροπία? Παλαντζάρισμα συναισθημάτων και επιλογών? Και το γύρισμα της πλάτης στην (όποια) πατρίδα που το βάζεις?
Η Barbara δεν είναι μια από εκείνες ταινίες που αναφέρονται στον ψυχρό πόλεμο, στήνοντας στο φόντο τους την μουντή, πέτρινη, γκρίζα Βερολινίσια εικόνα του παραπετάσματος. Αντίθετα ο χαρισματικός Christian Petzold, εξίσου αντιφατικά με τους προβληματισμούς της ηρωίδας του, ορίζει ένα πολύ όμορφο, κατά βάση ηλιόλουστο (περίεργο για Βορρά) καταπράσινο επαρχιακό σκηνικό, που πέρα από τον πάγιο φόβο για την εξέλιξη της επόμενης στιγμής και την καχυποψία για το ποια ακριβώς ταυτότητα πρεσβεύει το κάθε άτομο που συνθέτει τον περίγυρο, θα φάνταζε ως το ιδανικό, ήρεμο και γαλήνιο για να συνεχίσει κανείς την ζωή του. Ο (Δυτικο)Γερμανός εκθέτει το συναίσθημα της Ostalgie που μεγάλη μερίδα των Ανατολικών ένιωσε όταν και η τελευταία πέτρα του τείχους έγινε θρύψαλα? Ας μην γελιόμαστε, αυτή είναι η αλήθεια. Πέραν των απίστευτα απάνθρωπων μεθόδων που συντήρησε το τεσσάρων δεκαετιών φανατικό καθεστώς, καμία Βόννη, κανένα Αμβούργο και καμία Κοπεγχάγη (καλή ώρα) δεν πραγματοποίησε ποτέ τα υπερτονισμένα ελέω απομόνωσης όνειρα τους...
Για πες: Απλά και μόνο που ο Petzold, μέσα από την ιστορία του - που πανεύκολα θα μπορούσε να είναι αληθινή - ρίχνει στο τραπέζι τόσα πολιτικοκοινωνικά ερωτηματικά για συζήτηση, έχει πετύχει αυτοστιγμής τον σκοπό του. Κινηματογραφικά, σαφώς και είχε την δυνατότητα να δώσει στο θέμα του μια πιο θρίλερ χροιά ή να φορτίσει συγκινησιακά τις δραματικές στιγμές - ειδικά του φινάλε - που σχημάτισαν εντέλει την (προβλέψιμη αποξαρχής) τελική απόφαση της γιατρίνας. Μήπως κάτι τέτοιο θα λειτουργούσε αποπροσανατολιστικά, όμως, στον αρχικό του σκοπό, να μην παρουσιάσει ένα ακόμη αντίγραφο του Das Leben Der Anderen? Αντίθετα πολλές φορές αποσπά την ματιά από το φόκους στον στόχο, η εντυπωσιακή παρουσία της Μούσας του σκηνοθέτη Nina Hoss (για τέταρτη φορά μαζί μετά τα Wolfsburg, Yella, Jerichow) που με τα δυναμικά χαρακτηριστικά του προσώπου της και την πανύψηλη κορμοστασιά της αποδεικνύει πως μια πανέμορφη γυναίκα, μπορεί να υπάρξει και σπουδαία ηθοποιός. Σύμφωνοι, Yella δεν είναι και δύσκολα θα ξαναγίνει. Σίγουρα είναι ότι καλύτερο όμως πρόσφερε η πάντσερ κινηματογραφία κατά την φετινή σεζόν...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Οκτωβρίου 2012 από την Seven
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική