Η Αγελάδα που Έπεσε από τον Ουρανό
του Sebastián Borensztein. Με τους Ricardo Darín, Muriel Santa Ana, Ignacio Huang
Μα έχει Χάβρη η Αργεντινή?
του zerVo
Διαφορετική ιδιοσυγκρασία, διαφορετική ψυχοσύνθεση, διαφορετικός τρόπος καλλιτεχνικής έκφρασης. Δεν θα επιχειρούσα την συγκεκριμένη σύγκριση, αν τα τελευταία χρόνια η λατρεμένη Αρζεντίνα, δεν κινούταν σε (κακοτράχαλη) παράλληλη ράγα με τον τόπο μας σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο, στοιχείο που λογικά έχει επηρεάσει και την πολιτιστική της διέξοδο και κουλτούρα. Πολύ πιο ψύχραιμο και χαμηλών τόνων - συνολικά - το κινηματογραφικό outing των Γκάουτσος από το δεδομένα οργισμένο των δικών μας filmmakers. Κι αν θέλεις την γνώμη, ούτε το συζητώ πως αυτό το κουλ που έχουν επιλέξει οι λατινοαμερικάνοι και πιο ενδιαφέρον φαντάζει αλλά και πολύ πιο αρεστό στο ευρύ κοινό, δίχως να χάνει πουθενά την αρτίστικη αξία του.
Σκυθρωπός, μόνιμα μουρτζούφλης και κακόκεφος, είναι ο Ρομπέρτο, ένας μοναχικός εργένης ιδιοκτήτης σιδηροπωλείου στα προάστια του Μπουένος Άυρες, που έχει προσαρμόσει την απόμακρη από φίλους, παρέες και υποψήφιες νύφες καθημερινότητα του, στα λίγα μίζερα τετραγωνικά του καταστήματος του. Απομόνωση που θα διαταράξει η τυχαία εμφάνιση ενός μελαγχολικού Κινέζου πιτσιρικά, ο οποίος δεν μιλάει κουβέντα σπανιόλικα και έχει κάνει το μακρύ ταξίδι από την πατρίδα του, μέχρι την Πάμπα, προκειμένου να εντοπίσει τον μοναδικό εν ζωή συγγενή του, τον αδελφό του πατέρα του.
Η νηνεμία του μεροδούλι μεροφάι θα σπάσει μονομιάς όταν ο ταπεινός και κινούμενος πάντα με το γράμμα του καλενταριού, μεσήλικας, που ως μοναδικό του ενδιαφέρον έχει την συλλογή αποκομμάτων εφημερίδων, που περιγράφουν περίεργα δραματικά μαντάτα από όλο τον κόσμο, θα σπάσει όταν από λύπηση θα περιμαζέψει τον φουκαριάρη Γιουν, υποσχόμενος να τον βοηθήσει να βρει τα ίχνη του μπάρμπα του. Πολύ σύντομα όμως θα περιέλθει σε δίλημμα, για το αν επιθυμεί ή όχι να ανακατέψει την μέχρι τα χθες απόλυτη γαλήνη του, με την παρουσία του απρόσμενου επισκέπτη, κάτι που δεν θα έκανε ούτε για τα όμορφα μάτια της Μαρί, της γυναίκας που τον συγκινεί ερωτικά, μα που ανάμεσα τους έχει υψώσει ένα φράκτη, απομακρύνοντας την δίχως να της δίνει την ευκαιρία που ζητά.
Αν θα μπορούσα να δώσω έναν προσδιορισμό στην ιστορία που περιγράφει το Αργενινέζικο Un Cuento Chino, αυτός θα ήταν η λέξη "ανθρώπινο". Με την έννοια πως ο Grumpy Old Man της υπόθεσης, που είναι πιθανόν να συναντήσεις στο διπλανό σου μαγαζάκι, μπορεί εξωτερικά να δείχνει γκρινιάρης και άφιλος, μα στην πραγματικότητα είναι δίκαιος, καλόκαρδος και λυπησιάρης. Την ίδια στιγμή που μπορεί να καταριέται θεούς και δαίμονες που ο προμηθευτής του έφαγε τρεις πρόκες από την παραγγελία, μπορεί να προσφέρει και μια δεκάδα δώρο στον πελάτη. Και αυτό θα το κάνει εσαεί και ενσυνείδητα αρκεί να μην βρεθεί ο μοχλός που θα του χαλάσει τον προγραμματισμό. Φυσικά πέρα από το ρεαλιστικό των χαρακτήρων, που ορίζει το σενάριο του πενηντάχρονου δημιουργού Sebastian Borensztein, οι αλληγορίες και οι σουρεαλισμοί, στην σιγανού τέμπο, πνιγμένη στην συγκινητική γλαφυρότητα αφήγηση που θυμίζει έντονα το στήσιμο του εξίσου ζεστού Le Havre, παίζουν σε πρώτο πλάνο, πείθοντας αποξαρχής πως η ρότα που έχει τραβήξει η ταινία, θα έχει αισιόδοξη απόχρωση.
Για πες: Το έχω πει πάλι τουλάχιστον σε μισή ντουζίνα περιπτώσεις, θα το υποστηρίξω ακόμη μια επί της παρούσης. Ο Ricardo Darin, ο βετεράνος αυτός ασχημάντρας ρολίστας, δεν είναι απλά ένας σπουδαίος ερμηνευτής, μα τον κατατάσσω - δίχως σκέψη - στην δεκάδα των κορυφαίων φιλμικών πρωταγωνιστών παγκοσμίως! Εκφραστικός, πειστικός, αληθινός, είτε στα αναθεματικά ξεσπάσματα του,. είτε στις βουβές του ώρες, ο έμπειρος Αργεντίνος παίρνει επ ώμου το κωμικόδραμα και το εκτοξεύει σε επίπεδα που δύσκολα θα πετύχαινε άλλος στην θέση του. Παραπάνω από τα μισά αστέρια της αξιολόγησης, αλλά και το μεγαλύτερο μερίδιο της τεράστιας εμπορικής επιτυχίας της Αγελάδας, του ανήκουν δικαιωματικά!
Η νηνεμία του μεροδούλι μεροφάι θα σπάσει μονομιάς όταν ο ταπεινός και κινούμενος πάντα με το γράμμα του καλενταριού, μεσήλικας, που ως μοναδικό του ενδιαφέρον έχει την συλλογή αποκομμάτων εφημερίδων, που περιγράφουν περίεργα δραματικά μαντάτα από όλο τον κόσμο, θα σπάσει όταν από λύπηση θα περιμαζέψει τον φουκαριάρη Γιουν, υποσχόμενος να τον βοηθήσει να βρει τα ίχνη του μπάρμπα του. Πολύ σύντομα όμως θα περιέλθει σε δίλημμα, για το αν επιθυμεί ή όχι να ανακατέψει την μέχρι τα χθες απόλυτη γαλήνη του, με την παρουσία του απρόσμενου επισκέπτη, κάτι που δεν θα έκανε ούτε για τα όμορφα μάτια της Μαρί, της γυναίκας που τον συγκινεί ερωτικά, μα που ανάμεσα τους έχει υψώσει ένα φράκτη, απομακρύνοντας την δίχως να της δίνει την ευκαιρία που ζητά.
Αν θα μπορούσα να δώσω έναν προσδιορισμό στην ιστορία που περιγράφει το Αργενινέζικο Un Cuento Chino, αυτός θα ήταν η λέξη "ανθρώπινο". Με την έννοια πως ο Grumpy Old Man της υπόθεσης, που είναι πιθανόν να συναντήσεις στο διπλανό σου μαγαζάκι, μπορεί εξωτερικά να δείχνει γκρινιάρης και άφιλος, μα στην πραγματικότητα είναι δίκαιος, καλόκαρδος και λυπησιάρης. Την ίδια στιγμή που μπορεί να καταριέται θεούς και δαίμονες που ο προμηθευτής του έφαγε τρεις πρόκες από την παραγγελία, μπορεί να προσφέρει και μια δεκάδα δώρο στον πελάτη. Και αυτό θα το κάνει εσαεί και ενσυνείδητα αρκεί να μην βρεθεί ο μοχλός που θα του χαλάσει τον προγραμματισμό. Φυσικά πέρα από το ρεαλιστικό των χαρακτήρων, που ορίζει το σενάριο του πενηντάχρονου δημιουργού Sebastian Borensztein, οι αλληγορίες και οι σουρεαλισμοί, στην σιγανού τέμπο, πνιγμένη στην συγκινητική γλαφυρότητα αφήγηση που θυμίζει έντονα το στήσιμο του εξίσου ζεστού Le Havre, παίζουν σε πρώτο πλάνο, πείθοντας αποξαρχής πως η ρότα που έχει τραβήξει η ταινία, θα έχει αισιόδοξη απόχρωση.
Για πες: Το έχω πει πάλι τουλάχιστον σε μισή ντουζίνα περιπτώσεις, θα το υποστηρίξω ακόμη μια επί της παρούσης. Ο Ricardo Darin, ο βετεράνος αυτός ασχημάντρας ρολίστας, δεν είναι απλά ένας σπουδαίος ερμηνευτής, μα τον κατατάσσω - δίχως σκέψη - στην δεκάδα των κορυφαίων φιλμικών πρωταγωνιστών παγκοσμίως! Εκφραστικός, πειστικός, αληθινός, είτε στα αναθεματικά ξεσπάσματα του,. είτε στις βουβές του ώρες, ο έμπειρος Αργεντίνος παίρνει επ ώμου το κωμικόδραμα και το εκτοξεύει σε επίπεδα που δύσκολα θα πετύχαινε άλλος στην θέση του. Παραπάνω από τα μισά αστέρια της αξιολόγησης, αλλά και το μεγαλύτερο μερίδιο της τεράστιας εμπορικής επιτυχίας της Αγελάδας, του ανήκουν δικαιωματικά!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2012 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική