Movies Ltd

του Robert Lorenz. With Clint Eastwood, Amy Adams, Justin Timberlake, Matthew Lillard, John Goodman

Trouble With The Clint

του gaRis (@takisgaris)

It’s hard to play it tough with the iconic figure of American machismo in Hollywood, especially when, at his 82, he’s being bold enough to expose himself in front of the camera, defying all rules of geriatrics. That being said, there’s an entirely different story when it comes to embarrassingly awkward moments such as smearing at a make - believe - Obama empty chair at the recent Republican National Convention, or even worse so, coming back from acting obscurity (his self-retirement since 2008’s republican manifesto Gran Torino) to rehearse, well, the cranky, grouchy, crusty and cantankerous Gran Torino turn. First on camera appearance in a film other than himself directing since 1993’s In the Line of Fire. Clint is also the producer, hiring his assistant director/producing partner Robert Lorenz for this baseball scout going out of sight (literally) story about Gus Lobel (Clint Eastwood), the Atlanta Braves seasoned talent-discoverer who can actually hear a good batter/hitter from miles away. His ingenious, semi-estranged, workaholic attorney of a daughter Mickey (Amy Adams) proves she’s equally knowledgeable of the sport, when hitting a home run, by finding a phenomenal athlete selling peanuts at the North Carolina stadium, just when things seem to go downhill concerning: a. Gus’s glaucoma, b. her promotion she loses to support her father, c. her romantic life that gets reignited by former baseball player (yeah, Gus knows talent) turned into scout (so Gus’s rival, but never really so) and aspiring sports caster Johnny –the flame-Flanagan (neutrally played by charmer Justin Timberlake).

Oh boy, this Women’s Channel type - stinker of a sports movie, could really use some lessons from Moneyball about computer generated Billy Beane statistics vs old school scouting. There are moments of ludicrous melo, such as the graveyard scene, where the widower Gus is “sharing” beers with his late wife, singing “You are my Sunshine” in tears. Forced sentimentality, insipid chemistry between Adams and Timberlake and effective supporting turns by the ever reliable John Goodman (guess I must have written this a gazillion times before) and the greasy, stay-at-office stats guru of a scout, Mathew Lillard. Predictability lies in abundance here, while the only new Eastwood acting chops we see in display are Scott Eastwood (Clint’s son) ones, signifying his 4th appearance in a father’s film. What I really kept from this mediocre misfire is that pointy nosed Amy Adams is closer to her overambitious off-screen character here, as opposed to her adorable, sugar coated turn in her breakthrough role in Enchanted. Somehow I sense that her borderline dominatrix turn in brilliant The Master is not a real stretch as it pertains to her portrayal array. It is also plain to see how bad the youngest generation of thespians long to play alongside living legends of Eastwood’s grand esteem, even though that project is as boring as much it is inept like Trouble with the Curve. On the contrary, one would pray this will not be The Clint’s swan song as an actor. It would not do justice to his sprawling bloom of 57 - year film career.

Είναι δύσκολο το να προσπαθήσεις να το παίξεις σκληρός με την πλέον εικονική φιγούρα της αμερικάνικης χολιγουντιανής κυριαρχίας, ειδικά όταν στα 82 του, τολμά να εκθέσει τον εαυτό του μπροστά στην κάμερα αψηφώντας όλους τους κανόνες της γηριατρικής. Δεν είναι όμως και τόσο εύκολο να προσπεράσεις αδέξιες στιγμές που κηλιδώνουν μια ολόκληρη πορεία, όπως η πρόσφατη επικριτική ομιλία κατά του Προέδρου Ομπάμα, μπροστά στην κενή καρέκλα στο Συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων και ακόμη χειρότερα η επιστροφή από την ερμηνευτική αφάνεια - κατόπιν του σημείου της υποκριτικής αυτοσυνταξιοδότησης του, στα 2008 με το Gran Torino - για να υποδυθεί και πάλι τον εκκεντρικό, δύστροπο, γκρινιάρη και μίζερο ηλικιωμένο. Για πρώτη φορά μετά από το 1993 και το In The Line Of Fire, ο Clint παίρνει ρόλο στην οθόνη που δεν καθοδηγείται σκηνοθετικά από τον ίδιο - η παραγωγή φυσικά είναι ολοδικιά του - αλλά από τον επί χρόνια βοηθό του δίπλα στην καρέκλα και στενό του συνεργάτη στα πιο πρόσφατα πρότζεκτ, Robert Lorenz. Πρόκειται για μια αθλητική ιστορία που αποδίδεται (κυριολεκτικά) από την ματιά του Γκας Λομπέλ (αυτός είναι ο Clint Eastwood) του κυνηγού ταλέντων της ομάδας μπέιζμπολ των Ατλάντα Μπρέιβς, που έχει την δυνατότητα να εντοπίζει τον πιο ελπιδοφόρο πίτσερ από πολλά χιλιόμετρα μακρυά. Η ευφυέστατη, αλλά και αποξενωμένη, εργασιομανής δικηγόρος κόρη του Μίκυ (Amy Adams) θα αποδείξει πως διαθέτει στον ίδιο βαθμό το χάρισμα του σκάουτ, όταν θα ανακαλύψει από το πουθενά έναν καταπληκτικό παίκτη στα γήπεδα της Βόρειας Καρολίνα, μια επιτυχία που θα έρθει κόντρα στις αντιξοότητες που βιώνει εσχάτως. Κι έχουν να κάνουν με το γλαύκωμα του πατρός της, που του έχει μειώσει σημαντικά την ικανότητα όρασης και πρέπει με κάποιον τρόπο να του συμπαρασταθεί, γεγονός που θα προκαλέσει στασιμότητα στην προσωπική της καριέρα, αλλά και θα έχει συνέπειες και στην ερωτική της ζωή, όταν σε αυτή θα εισέλθει ο πρώην αστέρας και νυν επίδοξος σπορτ κάστερ Τζόνι Φλάναγκαν, ο οποίος ερμηνεύεται επίπεδα από τον Justin Timberlake.

Πιστεύω πως αυτή η περισσότερο γυναικείου ενδιαφέροντος ταινία, σε αντιδιαστολή με όπως συμβαίνει κατά βάση στα φιλμς που επικεντρώνονται στο δημοφιλές σπορ, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποιες από τις ιδέες του πρόσφατου παρόμοιας θεματικής Moneyball, ειδικά στον τρόπο επιλογής καινούργιων ταλέντων με την χρήση της στατιστικής και όχι με την παλιομοδίτικη μέθοδο της κατ ιδίαν παρακολούθησης. Υπάρχουν στιγμές που το φιλμ καταντά αφόρητο μελό, ειδικά στην σεκάνς του νεκροταφείου όπου ο χήρος Γκας πίνει μπύρες με την μακαρίτισσα σύζυγό του, τραγουδώντας γεμάτος δάκρυα το You Are My Sunshine. Καταναγκασμένος συναισθηματισμός, ανούσια χημεία ανάμεσα στην Adams και τον Justin, αποτελεσματικές υποστηρικτικές ενέσεις από τον πάντοτε αξιόπιστο John Goodman - υποθέτω πως κάτι παρόμοιο πρέπει να το έχω πει γύρω στο ένα εκατομμύριο φορές στο παρελθόν - κι ένας χαρτογιακάς άριστος γνώστης της μελέτης των αριθμών που τον υποδύεται ο Matthew Lillard. Η προβλεψιμότητα ξεχειλίζει, με τους μόνους νεοτερισμούς από πλευρά Eastwood να τους παίρνουμε από τον γιο του Clint, Scott, στην τέταρτη συνύπαρξη στα ίδια πλάνα με τον θρυλικό του γονιό. Αν θα μπορούσα να κρατήσω κάτι από αυτό το μέτριο σπόρτυ δράμα, είναι αυτή η Amy Adams με την γαλλική μυτούλα, που κρίνω πως βρίσκεται πολύ κοντινότερα στον υπερ-φιλόδοξο χαρακτήρα που ερμηνεύει στο Curve, από εκείνο τον ζαχαρωμένο του Enchanted. Έχω την αίσθηση πως η μεταστροφή της ως γυναίκας - αφέντρας στο εκπληκτικό The Master, αποτελεί παρένθεση στην σειρά των ρόλων που ερμήνευσε ή θα ερμηνεύσει στο μέλλον. Είναι επίσης σημαντικό να κατανοήσουμε το πόσο υποτονική φαντάζει η καινούργια γενιά ερμηνευτών, όταν καλείται να σταθεί δίπλα σε ζωντανούς θρύλους σαν τον Eastwood, ακόμη κι αν το θέμα φαντάζει βαρετό και ανούσιο όπως στην περίπτωση του Trouble With The Curve. Από την άλλη μεριά εύχομαι αυτό να μην είναι το κύκνειο άσμα στην πρωταγωνιστική καριέρα του Clint. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν και το δικαιότερο φινάλε μετά από μια πραγματικά σπουδαία πορεία 57 ολόκληρων χρόνων!

Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί