Ολική Επαναφορά
του Len Wiseman. Με τους Colin Farrell, Kate Beckinsale, Bryan Cranston, Jessica Biel, Bill Nighy, Bokeem Woodbine
Καλά θυμάσαι. Τό'χεις ξαναδεί!
του zerVo
Μάλλον συνέβη κάποια παρανόηση. Για τους σινεφίλ που βίωσαν την ιδιαίτερη αισθητική του σινεμά των 80s, το Total Recall δεν υπήρξε ακόμη μια καταιγιστική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας. Δεν υπήρξε καν η καλύτερη στιγμή της θεόρατης καριέρας του μεγάλου Schwartz, υπολειπόμενη μόνο του φαινομένου Terminator. Δεν υπήρξε ούτε το φιλμ που εδραίωσε την φήμη ενός χαρισματικού Ολλανδού δημιουργού, ως το δεύτερο μεγκα χιτ της χολιγουντιανής του εποχής, κατόπιν του Robocop. Υπήρξε η μοναδική περίπτωση που έφερε κοινό και οθόνη για πρώτη φορά τόσο κοντά στην scifi φιλοσοφία του Philip Dick, ύστερα από το ανεπανάληπτο αριστούργημα του Blade Runner. Συνεπώς αν κάποιος δεν έχει κατανοήσει την πραγματική σημασία της πρωτότυπης Ολικής Επαναφοράς, μάλλον δεν δικαιούται να επιχειρήσει το ριμέικ της...
Σκληρά εργαζόμενος στην βιομηχανική ζώνη στα έγκατα της Μητρόπολης της Αποικίας, παρακινούμενος από την απογοήτευση της καθημερινής ρουτίνας, βρίσκει διέξοδο στην επιλογή της παρένθετης μνήμης, που παρέχει έναντι αδράς αμοιβής η υψηλής τεχνολογίας εταιρία Rekall. Απαίτηση του? Να του δημιουργηθούν οι αναμνήσεις εκείνες, ώστε να έχει την ψευδαίσθηση πως έχει υπάρξει κάποια στιγμή της ζωής του, ένας δυναμικός μυστικός πράκτορας. Τα ζόρια στο μυαλό του απροετοίμαστου για το κομφούζιο που θα επακολουθήσει Ντάγκλας Κουέιντ, θα ξεκινήσουν από την στιγμή που το παραμυθένιο συναίσθημα, θα εισχωρήσει στην πραγματικότητα.
Και φυσικά θα την ανατρέψει. Όλα όσα γνώρισε μέχρι στιγμής για την ταυτότητα του, το ένα μετά το άλλο, με βίαιο τρόπο καταρρέουν. Δεν είναι ένας φιλήσυχος πολίτης, που παρακολουθεί και μόνο, εξ αποστάσεως την αιματηρή κόντρα ανάμεσα στο φασιστικό καθεστώς της Πτώσης του καγκελάριου Κοχάγκεν με τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες, δεν είναι ο συγκαταβατικός σύζυγος μιας επίσης μεροκαματιάρας, πλην ιδιαίτερα όμορφης γυναίκας, δεν είναι ούτε ο φιλόδοξος εργάτης που παλεύει για τον επιούσιο στον πυρήνα της γης, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα πάρει την πολυπόθητη προαγωγή, που θα βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης του. Ο αείμνηστος Dick, όταν εξέδωσε την νουβέλα του We Can Remember It For You Wholesale to 1966, εστίασε κατά κύριο λόγο στην προβολή των κοινωνικών ζητημάτων που λαμβάνουν χώρα στην ίντριγκα, παρουσιάζοντας την εξελιγμένη λοβοτομή ως μέρος της διαδικασίας πνιγμού του μορίου από την αυταρχική διοίκηση. Είναι αλήθεια πως ούτε ο Verhoeven ανέλυσε ιδιαίτερα αυτή την επαναστατική άποψη, όμως εδώ ο Wiseman την προσπέρασε παντελώς, επιθυμώντας να προσφέρει ένα μεταμοντέρνο θρίλερ, φίσκα στην πλουμιστή εφετζίδικη δράση, αρτιότερο στα εφέ από το ορίτζιναλ, με την δύναμη που του παρέχει η πρόοδος 22 ετών τεχνολογίας.
Για πες: Και για να αποδίδεται δικαιοσύνη, ο Len Wiseman, προβάλλει αριστοτεχνικά το μουντό, βροχερό, ατσάλινο κλίμα της πολυδιάστατης πολιτείας, που έχει κτιστεί στον κόρφο του Λονδίνου (αντί του πλανήτη Άρη, όπως στο βιβλίο), φτιάχνοντας την ιδανική ατμόσφαιρα εκτόξευσης της έντασης, έχοντας άλλωστε την πρότερη γνώση στην σκηνογραφία του επιτυχημένου πρώτου Underworld. Ακόμη και η επιλογή του Colin Farrell, να υποδυθεί τον ζορισμένης προσωπικότητας παρτιζάνο Χάουζερ, μοιάζει εξαιρετική, αφού ο Ιρλανδός έχει εγκαταλείψει το μπλαζέ υφάκι και δίνει τα πάντα προκειμένου να ανυψώσει μια ερμηνευτική καριέρα που δεν διένυε και τις καλύτερες ημέρες. Ατυχώς όμως το σενάριο δεν ποστάρει όπως θα έπρεπε τον πολυδιάστατο χαρακτήρα του, δεν παίρνει και τις βοήθειες που θα έπρεπε από τις κυρίες εκατέρωθέν του, την Beckinsale δηλαδή, που ως κυρία σκηνοθέτου φιλμάρεται μονίμως καλοχτενισμένη και τροπικά μαυρισμένη, ακόμη και εν μέσω χαμού, θυμίζοντας εμφανισιακά όλο και πιο πολύ την Victoria Beckham, αλλά και την απλώς αξιοπρεπή Jessica Biel, με συνέπεια να παρασύρεται κι αυτός από την αρχική - όπως φαίνεται - σκεπτική, του κατά εμπορική παραγγελία ριμέικ, ενός φιλμ που έχει γράψει την δική του, σεβαστή, ιστορία.
Και φυσικά θα την ανατρέψει. Όλα όσα γνώρισε μέχρι στιγμής για την ταυτότητα του, το ένα μετά το άλλο, με βίαιο τρόπο καταρρέουν. Δεν είναι ένας φιλήσυχος πολίτης, που παρακολουθεί και μόνο, εξ αποστάσεως την αιματηρή κόντρα ανάμεσα στο φασιστικό καθεστώς της Πτώσης του καγκελάριου Κοχάγκεν με τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες, δεν είναι ο συγκαταβατικός σύζυγος μιας επίσης μεροκαματιάρας, πλην ιδιαίτερα όμορφης γυναίκας, δεν είναι ούτε ο φιλόδοξος εργάτης που παλεύει για τον επιούσιο στον πυρήνα της γης, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα πάρει την πολυπόθητη προαγωγή, που θα βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης του. Ο αείμνηστος Dick, όταν εξέδωσε την νουβέλα του We Can Remember It For You Wholesale to 1966, εστίασε κατά κύριο λόγο στην προβολή των κοινωνικών ζητημάτων που λαμβάνουν χώρα στην ίντριγκα, παρουσιάζοντας την εξελιγμένη λοβοτομή ως μέρος της διαδικασίας πνιγμού του μορίου από την αυταρχική διοίκηση. Είναι αλήθεια πως ούτε ο Verhoeven ανέλυσε ιδιαίτερα αυτή την επαναστατική άποψη, όμως εδώ ο Wiseman την προσπέρασε παντελώς, επιθυμώντας να προσφέρει ένα μεταμοντέρνο θρίλερ, φίσκα στην πλουμιστή εφετζίδικη δράση, αρτιότερο στα εφέ από το ορίτζιναλ, με την δύναμη που του παρέχει η πρόοδος 22 ετών τεχνολογίας.
Για πες: Και για να αποδίδεται δικαιοσύνη, ο Len Wiseman, προβάλλει αριστοτεχνικά το μουντό, βροχερό, ατσάλινο κλίμα της πολυδιάστατης πολιτείας, που έχει κτιστεί στον κόρφο του Λονδίνου (αντί του πλανήτη Άρη, όπως στο βιβλίο), φτιάχνοντας την ιδανική ατμόσφαιρα εκτόξευσης της έντασης, έχοντας άλλωστε την πρότερη γνώση στην σκηνογραφία του επιτυχημένου πρώτου Underworld. Ακόμη και η επιλογή του Colin Farrell, να υποδυθεί τον ζορισμένης προσωπικότητας παρτιζάνο Χάουζερ, μοιάζει εξαιρετική, αφού ο Ιρλανδός έχει εγκαταλείψει το μπλαζέ υφάκι και δίνει τα πάντα προκειμένου να ανυψώσει μια ερμηνευτική καριέρα που δεν διένυε και τις καλύτερες ημέρες. Ατυχώς όμως το σενάριο δεν ποστάρει όπως θα έπρεπε τον πολυδιάστατο χαρακτήρα του, δεν παίρνει και τις βοήθειες που θα έπρεπε από τις κυρίες εκατέρωθέν του, την Beckinsale δηλαδή, που ως κυρία σκηνοθέτου φιλμάρεται μονίμως καλοχτενισμένη και τροπικά μαυρισμένη, ακόμη και εν μέσω χαμού, θυμίζοντας εμφανισιακά όλο και πιο πολύ την Victoria Beckham, αλλά και την απλώς αξιοπρεπή Jessica Biel, με συνέπεια να παρασύρεται κι αυτός από την αρχική - όπως φαίνεται - σκεπτική, του κατά εμπορική παραγγελία ριμέικ, ενός φιλμ που έχει γράψει την δική του, σεβαστή, ιστορία.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2012 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική