Movies Ltd

by Terrence Malick. With Ben Affleck, Rachel McAdams, Olga Kurylenko, Javier Bardem

Έλιωσε η Καραμέλα

του gaRis (@takisgaris)

This is North America. The brand name Terrence Malick is beyond criticism. It’s been six films in 40 years. It’s to wonder really how this one is out just one year after the beautiful, esoteric and widely divisive oscar nominee/winner (won best cinematography for Terry’s permanent collaborator Emmanuel Lubezky) The Tree of Life. I came in defense of Malick when he was accused for pushing the envelope too far into matters of evangelical sermons, abstract depiction of flora & fauna without resonance, at least directly with the characters on screen (see the infamous dinosaurs for instance). To a large extent I acknowledge the organic Malickian universe where everything revolves around nature and its divine Creator. However, when it comes to the point that the not exactly unpredictable, or particularly inventive visual candy is abused as an alibi for lack of script, to put it this bluntly, sorry, I give up. This is no Badlands or Days of Heaven anymore.

In fact, To The Wonder is the remnants of Tree of Life’s philosophical leftovers. The seasonality of love relationships to its utmost banality (Ben Affleck murmurs sporadically, mainly spectates Olga Kurylenko swirling and twirling in loop, they make-up and break –up, cheat on each other (the charming mistress incarnated by the talented Rachel McAdams) and seek Lord’s mercy, same as Xavier Bardem’s local priest who questions his faith with prime bewilderment, inviting the nightmarish Sean Penn’s turn which made tabloid news last year. Elegiac prose, parallel monologues in French, Spanish, Italian and English, clear absence in handling the male performances, especially Ben Affleck’s one. Undoubtedly I find legitimate each Hollywood actor’s passion to be baptized by his holiness Malick, even for a single take, no holds barred. To them (Penn, Affleck, Bardem) it may very well mean a bliss, for me it’s just risible and waste of their hard earned talent. Another impressive choice is not to entertain any serious dialogue, if only while quarrels between the lovers, and even then so, still without significant argumentation from either side.

Εδώ είναι Βόρεια Αμερική. Και το όνομα Terrence Malick βρίσκεται υπεράνω πάσης κριτικής. Με μόνο έξι δημιουργίες τα τελευταία σαράντα χρόνια. Και είναι πραγματικά να απορείς πως αυτό που μόλις παρακολούθησα, έρχεται έναν και μόνο χρόνο κατόπιν του πανέμορφου, εσωστρεφούς, αλλά και διχαστικού σε σχέση με την οσκαρική του υποψηφιότητα / νίκη - θυμίζω πως τιμήθηκε με το σημαντικό βραβείο φωτογραφίας για την καταπληκτική δουλειά του μόνιμου συνεργάτη του Malick, Emmanuel Lubetzki - Tree Of Life. Υπεραμύνθηκα τον σκηνοθέτη όταν κατηγορήθηκε για έντονη προώθηση των ευαγγελικών κηρυγμάτων, για αφηρημένη απεικόνιση της πανίδας και την χλωρίδας, δίχως ιδιαίτερο συντονισμό, τουλάχιστον σε συνάρτηση με την εξέλιξη των χαρακτήρων στο πανί (θυμήσου την περιβόητη σεκάνς με τους δεινόσαυρους). Σε μεγάλο βαθμό αναγνωρίζω το οργανικό σύμπαν του Malick, όπου τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την φύση και τον Θείο δημιουργό της. Ωστόσο όταν φτάνουμε στο όχι ακριβώς απρόβλεπτο σημείο, αυτή η ματιά να εξελίσσεται σε μια ελάχιστης ευρηματικότητας καραμέλα, στα όρια της κατάχρησης εξαιτίας της απουσίας σοβαρού σεναρίου, για να το θέσω ευθέως και ωμά, λυπάμαι αλλά παραιτούμαι. Σώνει, αυτό δεν είναι ούτε Badlands ούτε Days Of Heaven...

Στην πραγματικότητα το To The Wonder αποτελείται από τα απομεινάρια και τα φιλοσοφικά περισσεύματα του Δέντρου της Ζωής. Η εποχικότητα των ερωτικών σχέσεων, προβάλλεται στην απόλυτη κοινοτυπία της (ο Ben Affleck σποραδικά μουρμουρίζει, η Olga Kyrylenko στριφογυρνάει δίχως ιδιαίτερο λόγο κι αφορμή, οι δυο τους τα φτιάχνουν και τα χαλάνε, απατούν ο ένας τον άλλο - η ταλαντούχα Rachel McAdams σε ρόλο γοητευτικής ερωμένης - και στο τέλος επιζητούν το έλεος του Θεού, όπως ακριβώς κι ο τοπικός ιερέας (Xavier Bardem) ο οποίος αμήχανα αμφισβητεί την πίστη του, παίρνοντας την σκυτάλη ερμηνευτικά από την εφιαλτική παρουσία του Sean Penn πέρσι. Ελεγειακή πεζογραφία, παράλληλοι μονόλογοι σε Γαλλικά, Ισπανικά,, Ιταλικά και Εγγλέζικα, σαφής προβληματισμός στον έλεγχο των αρσενικών ερμηνειών, ειδικά σε εκείνον του Ben Affleck. Αναμφίβολα αναγνωρίζω το πάθος κάθε πρωταγωνιστή του Χόλιγουντ, να βαπτιστεί από την αυτού αγιότητα τον Malick, έστω ακόμη και για μια απλή στιγμιαία λήψη. Για τους περισσότερους - Penn, Affleck, Bardem - αυτό μπορεί να προκαλεί ευδαιμονία στις φιλοδοξίες τους, μα για μένα δεν είναι τίποτα περισσότερο από χάσιμο του με τόσο κόπο αναγνωρισμένου ταλέντου τους. Ούτε βέβαια είναι άξιο λόγου, με  το έργο σου να κατορθώνεις να προκαλείς διαμάχες στις σινεφίλ συζητήσεις, δίχως καν να βοηθάς στην σύνταξη της επιχειρηματολογίας των "αντιμαχομένων"...

Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί