Στην Ρώμη με Αγάπη
του Woody Allen. Με τους Woody Allen, Alec Baldwin, Roberto Benigni, Penelope Cruz, Judy Davis, Jessse Eisenberg, Greta Gerwig, Ellen Page
Al Dente...
του zerVo
Και η περιπλάνηση του 77χρονου διοπτροφόρου κινηματογραφάνθρωπου στην Ήπειρο μας καλά κρατεί. Έχοντας επισκεφτεί εσχάτως το Λονδίνο τρεις φορές, το Παρίσι, αλλά και την γοητευτική Μπαρτσελόνα, έχοντας τραβήξει μερικές όμορφες, όσο και ενδιαφέρουσες από πολλές απόψεις καρτ ποστάλ, που τις μοιράστηκε μαζί μας δίχως την παραμικρή φειδώ, ο Woody Allen, κατάφερε όχι μόνο να πετύχει κάποιες σημαντικές εμπορικές επιτυχίες, αλλά και να απομακρύνει το πέπλο της δημιουργικής του απομόνωσης στο λατρεμένο του Μεγάλο Μήλο. Το EuroTrip του καλά κρατεί, σε μια ακόμη τουριστική πρωτεύουσα της Γηραιάς, την πιο Αιώνια των Πόλεων, πάνω στην τρενίσια ράγα που ο ίδιος έχει χαράξει εδώ και καιρό, έχοντας σαν αποτέλεσμα ένα άλμπουμ φωτογραφικών αναμνήσεων από τα πλακόστρωτα στο πλάι του Τίβερη, από εκείνα που ξεφυλλίζεις εντυπωσιασμένος από την απαράμιλλη ηλιόλουστη ομορφιά των τοπίων, αλλά που μόλις τα κλείσεις, μπορεί και να τα τοποθετήσεις στο ράφι με τις θύμησες των λιγότερο αγαπημένων σου διακοπών...
Αμερικάνος συνταξιούχος σκηνοθέτης εναλλακτικών οπερικών παραστάσεων, επισκέπτεται άρον άρον την Ρώμη, συντροφιά με την ιδιότροπη ψυχίατρο σύζυγο του, προκειμένου να συναντήσει τους γονείς του άντρα που η κόρη τους διάλεξε για γαμπρό και στο πρόσωπο του νεκροθάφτη συμπέθερου, ανακαλύπτει τον βαρύτονο που έψαχνε σε ολόκληρη την καριέρα του. Λίγα καντούνια παραπέρα, νεαρός φοιτητής της αρχιτεκτονικής, που συζεί με την λατρεμένη του μνηστή, βρίσκεται μπροστά σε δίλημμα, αλλά και στην χλεύη του επαγγελματικού του ειδώλου, όταν η ημι-αποτυχημένη ηθοποιός φιλενάδα της τους επισκέπτεται και παρότι όχι εντυπωσιακής εμφάνισης, τον ελκύει κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να θέλει να την κάνει δικιά του. Την ίδια στιγμή στο Τέρμινι καταφτάνει από την επαρχία, άρτι νυμφευμένο ζευγάρι άμαθων στον πρωτευουσιάνικο τρόπο ζωής νέων, αναζητώντας το μεγάλο όνειρο, μα σύντομα εκείνος θα πέσει θύμα παρεξήγησης hi class ιερόδουλης κι εκείνη θα γίνει παιχνιδάκι στην αγκαλιά του αστέρα του σινεμά που πάντοτε ονειρευόταν. Και κάπου στα προάστια μεσήλικας μεροκαματιάρης, με προγραμματισμένη μίζερη καθημερινότητα, αναδεικνύεται δίχως καν να γνωρίζει τον λόγο στο πρόσωπο της ημέρας από τα μίντια και κυριολεκτικά χάνει τον αυτοέλεγχο του...
Ασύμμετρες και άσχετες μεταξύ τους οι ιστορίες που αφηγείται το To Rome With Love, με ακραία υπερβολή σε αρκετές στιγμές, δίχως όμως να απουσιάζουν οι κοινωνικοί συμβολισμοί που πάντοτε επιχειρεί με το γνώριμο γλαφυρό ύφος του ο σκηνοθέτης. Η μανία για την μελλοντική οικογενειακή αποκατάσταση της θυγατέρας, το ασίγαστο πάθος για την απιστία, το ψώνιο της διασημότητας, η ασταμάτητη αναζήτηση της κορύφωσης μιας πορείας. Όλα ξεπακετάρονται με τον συνήθη φρενήρη σουρεαλιστικό ρυθμό, ιδίωμα του σπουδαίου οτέρ και σερβίρονται σαν μια πιατέλα λαχταριστά φαρφάλε βουτηγμένα σε μια κατακόκκινη πικάντικη αματριτσάνα, στην πρώτη μπουκιά όμως καταλαβαίνεις πως το ζυμαρικό είναι άβραστο, κάνει κρατς. Al Dente τα προτιμώ, φωνάζει ο μάστορας για να δικαιολογήσει την αστοχία του και να σε πείσει πως αξίζει να συνεχίσεις την μάσα. Το τρως το φαγάκι - φυσικά - μα στο φινάλε αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχει σχέση έχει με τις φιλοδοξίες που σου γέννησε η θωριά του.
Για πες: Το χιούμορ βεβαίως είναι πλούσιο και σε μεγάλη διάρκεια, όσο τα άνισα και χρονικά ασύνταχτα παζλ εξελίσσονται, μα δεν είναι από τα εξυπνότερα που έχουν πηγάσει από τον νου του Βιτρίνα. Καλύτερη των short ιστοριών, αλλά και πιο εμπνευσμένη, η πιο ιταλιάνικη από όλες, εκείνη του ντουέτου των βλαχαδερών, που ενώ φαινομενικά ταιριάζουν μεταξύ τους, στην ουσία οι φιλοδοξίες τους είναι εντελώς διαφορετικές. Άλλωστε σε αυτή κόβει την ανάσα, για μια ακόμη φορά η σαραντάρα Penelope με το πορνέ σούπερ μίνι που δεν αφήνει και πολλές καμπύλες για να φανταστείς. Ανολοκλήρωτης λογικής η ρουμπρίκα με τον μπερδεμένο (ξανά) Eisenberg, τις αδιάφορες Gerwig και Page και τον φαντασματένιο Baldwin, επίπεδη καταντά αυτή με τον φανφαρόνο Benigni, που στοχεύει να καυτηριάσει την ματαιοδοξία της επωνυμίας, ενώ αυτή που πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο δημιουργός, μαζί με την υπέροχη ρολίστα Judy Davis, διαθέτει τις πιο Allenίσιες ατάκες, μπερδεύεται όμως σε παρατραβηγμένες (ντεμέκ μεταφορικές εκτιμώ) ακρότητες που αποπροσανατολίζουν την αρχική της πορεία. Arrivederci λοιπόν μίστερ Woody, ελπίζοντας κάποια στιγμή να μας πεις από κοντά το εν Αθήναις καλημέρα!
Ασύμμετρες και άσχετες μεταξύ τους οι ιστορίες που αφηγείται το To Rome With Love, με ακραία υπερβολή σε αρκετές στιγμές, δίχως όμως να απουσιάζουν οι κοινωνικοί συμβολισμοί που πάντοτε επιχειρεί με το γνώριμο γλαφυρό ύφος του ο σκηνοθέτης. Η μανία για την μελλοντική οικογενειακή αποκατάσταση της θυγατέρας, το ασίγαστο πάθος για την απιστία, το ψώνιο της διασημότητας, η ασταμάτητη αναζήτηση της κορύφωσης μιας πορείας. Όλα ξεπακετάρονται με τον συνήθη φρενήρη σουρεαλιστικό ρυθμό, ιδίωμα του σπουδαίου οτέρ και σερβίρονται σαν μια πιατέλα λαχταριστά φαρφάλε βουτηγμένα σε μια κατακόκκινη πικάντικη αματριτσάνα, στην πρώτη μπουκιά όμως καταλαβαίνεις πως το ζυμαρικό είναι άβραστο, κάνει κρατς. Al Dente τα προτιμώ, φωνάζει ο μάστορας για να δικαιολογήσει την αστοχία του και να σε πείσει πως αξίζει να συνεχίσεις την μάσα. Το τρως το φαγάκι - φυσικά - μα στο φινάλε αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχει σχέση έχει με τις φιλοδοξίες που σου γέννησε η θωριά του.
Για πες: Το χιούμορ βεβαίως είναι πλούσιο και σε μεγάλη διάρκεια, όσο τα άνισα και χρονικά ασύνταχτα παζλ εξελίσσονται, μα δεν είναι από τα εξυπνότερα που έχουν πηγάσει από τον νου του Βιτρίνα. Καλύτερη των short ιστοριών, αλλά και πιο εμπνευσμένη, η πιο ιταλιάνικη από όλες, εκείνη του ντουέτου των βλαχαδερών, που ενώ φαινομενικά ταιριάζουν μεταξύ τους, στην ουσία οι φιλοδοξίες τους είναι εντελώς διαφορετικές. Άλλωστε σε αυτή κόβει την ανάσα, για μια ακόμη φορά η σαραντάρα Penelope με το πορνέ σούπερ μίνι που δεν αφήνει και πολλές καμπύλες για να φανταστείς. Ανολοκλήρωτης λογικής η ρουμπρίκα με τον μπερδεμένο (ξανά) Eisenberg, τις αδιάφορες Gerwig και Page και τον φαντασματένιο Baldwin, επίπεδη καταντά αυτή με τον φανφαρόνο Benigni, που στοχεύει να καυτηριάσει την ματαιοδοξία της επωνυμίας, ενώ αυτή που πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο δημιουργός, μαζί με την υπέροχη ρολίστα Judy Davis, διαθέτει τις πιο Allenίσιες ατάκες, μπερδεύεται όμως σε παρατραβηγμένες (ντεμέκ μεταφορικές εκτιμώ) ακρότητες που αποπροσανατολίζουν την αρχική της πορεία. Arrivederci λοιπόν μίστερ Woody, ελπίζοντας κάποια στιγμή να μας πεις από κοντά το εν Αθήναις καλημέρα!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2012 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική