Movies Ltd

Ήταν 1948 όταν ο μετρ του σασπένς πήρε το ρίσκο να παρουσιάσει μια δημιουργία του, τραβηγμένη σε one shot, για να δοκιμάσει την πρωτοποριακή τεχνική στην δημιουργία ακόμη εντονότερων συναισθημάτων στην πλατεία. Το Rope σαφώς και δεν συγκαταλέγεται στα κορυφαία έργα του Hitch, ανήκει όμως στα πιο αξιομνημόνευτα του παλμαρέ του, με το κοινό ακόμη να μην το αποκαλεί με το όνομα του - ο Βρόχος - αλλά ως αυτό με το μακρόσυρτο μονοπλάνο. Δεκαετίες μετά την ίδια συλλογιστική λήψης με τον θείο Alfred είχε ένας Ουρουγουάνος σκηνοθέτης, που πρόβαλε το ανατριχιαστικό Nunta Muta του στις Κάννες με συμπαθητική ανταπόκριση, θετικές κριτικές και υψηλή εκτίμηση από το κοινό, που δεν φοβήθηκε και λίγο νιώθοντας την κάμερα να κινείται για 90 λεπτά συνεχώς, μέσα σε ένα μισοσκότεινο σπίτι. Το Silent House είναι το αγγλόφωνο ριμέικ του.

Για λίγες ημέρες θα βρεθούν στην απομονωμένη, κάπου στα Βορειοδυτικά της αμερικάνικης επαρχίας, παλιά τους κατοικία, η όμορφη Σάρα μαζί με τον πατέρα της και τον θείο της, προκειμένου να την αδειάσουν από τα προσωπικά τους αντικείμενα και να την παραχωρήσουν προς πώληση. Κάποια παράξενα τριξίματα, ένας αναίτια μισογκρεμισμένος τοίχος, μερικοί μυστηριώδεις ψίθυροι, συνδυασμένοι με την σκοτεινιά από την έλλειψη του ηλεκτρικού, θα ξυπνήσουν τον τρόμο στα όμορφα μάτια της νεαρής κοπέλας. Συναίσθημα που θα γίνει ακόμη εντονότερο καθώς ο γονιός της θα πέσει αιμόφυρτος στο πάτωμα, από το κτύπημα ενός άγνωστου άντρα, με έντονα απειλητικές διαθέσεις.

Και τώρα τι κάνουν στο δαιδαλώδες αυτό τρίπατο κτίριο, με τις αμέτρητες πόρτες και τις κλειδωμένες εξόδους από όπου δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής? Δεν απαιτείται και καμιά ιδιαίτερη σκηνοθετική μαεστρία για να διαχειριστεί κανείς το σκοτάδι για να πασπαλίσει με ρίγη την πλατεία, αφού από μόνο του αποτελεί έναν από τους κορυφαίους συντελεστές άλογης φοβίας. Και το ντουέτο των Kentis και Lau που τα κατάφερε μια χαρά στην ανάλογη περίπτωση του Open Water, που τον ρόλο των τοίχων έπαιξε ο δίχως ορίζοντα ωκεανός, βρήκε μια πρώτη τάξης ευκαιρία τραβώντας με την μία την μιάμισης ώρας διάρκεια (καλή τη πίστη το βεβαιώνω, έχω τις αμφιβολίες μου για το αν υπάρχει παρεμβολή της μονταζιέρας) του θρίλερ για να ανεβάσει ακόμη περισσότερο τους παλμούς. Όπως και στα Ανοιχτά Νερά όμως έτσι κι εδώ το δίδυμο προδίδεται από την μερική ανυπαρξία του σεναρίου, που από ένα σημείο και κατοπινά επαναλαμβάνεται στα ίδια και τα ίδια τρομάγματα, δίχως να καταφέρνει να μπάσει την ματιά του θεατή σε εκείνη της σε πανικό δεσποινίδας, της οποίας ελάχιστα γνωρίζουμε τον χαρακτήρα της.

Για πες: Να μου πεις σε μια τέτοια σε βάθος αναλυτική περίπτωση πως θα έπαιρνε φωτιά η θεματική ανατροπή του φινάλε, όπου τα πάντα εξηγούνται προς τέρψη των ορθολογιστών και ουχί των φανς της μεταφυσικής δραστηριότητας? Σαφώς κι εγώ το προσυπογράφω, μα από την άλλη μεριά είναι τουλάχιστον ανέντιμο να φορτώνεται ολάκερη κάμερα μαζί με όσα πρέπει να τραβήξει στον απαλό ώμο μιας απελπισμένης παιδούλας, δίχως βοήθειες στο φόντο και δυο νταγλαράδες στην συντροφιά της, το λιγότερο αστείους ερμηνευτικά. Που θέλω να καταλήξω ξανά και πέρα από το αν το Silent House αξίζει για όχι το κόμιστρο του? Η Elizabeth Olsen είναι πολύ όμορφη. Σε βαθμό που πολλές φορές τα εντυπωσιακά κάλλη της να αποσπούν το βλέμμα από όσα horrorικά συμβαίνουν στο ίδιο κάδρο. Είναι όμως συνάμα και σπουδαία ηθοποιός. Δεν καταφέρνουν πολλές εικοσάρες ερμηνεύτριες στις μέρες μας, να αλλάζουν έτσι άνετα συμπεριφορά, καθώς τα δευτερόλεπτα κυλούν σε πραγματικό χρόνο κατόπιν του σκηνοθετικού "Πυρ". Όπως δεν καταφέρνουν με μια εντέχνως σπουδαία βωβή κραυγή τους, να βγάλουν τόσο τρόμο στο πανί, από όσο βγάζουν μαζί μια ντουζίνα φοβιστικές περιπτώσεις όπως το Silent House.