Teddy Bear
του Mads Matthiesen. Με τους Kim Kold, Elsebeth Steentoft, Lamaiporn Hougaard
Η κοπή του λώρου
του zerVo
Πολλοί υποστηρίζουν πως ο ομφάλιος λώρος ανάμεσα στο αγόρι και την μάνα δεν κόβεται την ώρα του τοκετού, παρά την στιγμή που εκείνος, ενήλικος πια κλείνει οριστικά πίσω του την πόρτα του πατρικού του σπιτιού. Άλλες φορές αυτή η τομή πραγματοποιείται σε φυσιολογικά επίπεδα ηλικίας και αναίμακτα, άλλες φορές όμως το δέσιμο του παιδιού με την γυναίκα που το έφερε στον κόσμο είναι τόσο μεγάλο, ώστε τα όρια των χρόνων να ξεπερνιόνται κατά πολύ και τα σημάδια που αφήνει το αντίο να μην επουλώνονται εύκολα. Πόσες χαρακιές, όμως, στην ψυχή εκείνου που αναχωρεί από την μητρική στοργή πολύ αργά, έχει προκαλέσει η περιθωριοποίηση και ο εγκλωβισμός στην ποδιά της, για μεγαλύτερο διάστημα από όσο κανονικά επιτρέπεται?
Σε προάστιο της μουντής Κοπεγχάγης ζει ο θηριώδης Ντένις, ένας μοναχικός και λιγομίλητος σαραντάρης γυμναστής, που ξοδεύει την καθημερινότητα του, σηκώνοντας βάρη και κτίζοντας το τέλεια γραμμωμένο σώμα του, το καμάρι του, που αρέσκεται διαρκώς να θαυμάζει μπροστά στον καθρέφτη. Καιρός για γυναικεία συντροφιά δεν μένει στο μπρατσωμένο γεροντοπαλίκαρο, που έχει συνηθίσει την παρέα της υπερπροστατευτικής και καταπιεστικής μαμάς του, που σχεδόν τον έχει φυλακίσει στο ημιφωτισμένο διαμέρισμα. Ένα ταξίδι ανεξαρτησίας στην μακρινή Πατάγια, θα είναι εκείνο που θα του δώσει την ώθηση να σπάσει επιτέλους τις αλυσίδες.
Φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για το αν η μητέρα, γνωρίζει τον πραγματικό προορισμό του κανακάρη της. Φαινομενικά εκείνος στοχεύει σε σεξοτουρισμό εκτόνωσης, η χαμηλότονη ιδιοσυγκρασία του όμως και η έλλειψη ενός πραγματικού ερωτικού χαδιού, θα τον κρατήσει μακριά από πόρνες και πληρωμένες αγκαλιές. Αποτυχία το ταξίδι απώλειας της παρθενίας? Διαλύονται οι προσδοκίες που σχηματίστηκαν στον όχι και ιδιαίτερα εύστροφο νου του γίγαντα? Ο βασικός συμβολισμός του Δανέζου Mads Matthiesen, τοποθετώντας έναν ζωντανό Χουλκ στην θέση του έτοιμου να εκραγεί μαμάκια, δείχνει το μέγεθος της σαρωτικής επιρροής της μινιμάλ γηραιάς κυρίας ακόμη και σε έναν τέτοιο πραγματικό ογκόλιθο - τον Teddy Bear της ιστορίας. Η ισχύς της γονεϊκής επιβολής μεγαλύτερη από όλους τους δομημένους μυς του κόσμου.
Για πες: Δεν έχω άποψη για το ερμηνευτικό παρελθόν του πρωταγωνιστή Kim Kold, ο ρόλος του συνοφρυωμένου μποντιμπιλντερά πάντως είναι κομμένος και ραμμένος στα τιτάνια μέτρα του. Μελαγχολικός όταν πρέπει, κουτούλης με βλέμμα αγελάδας σε περισσότερες στιγμές, ο δίμετρος παλαιστής πείθει ως ένας ρεαλιστικός - και συχνότατος για να τα λέμε όλα, ανεξαρτήτως σωματοδομής - χαρακτήρας. Που με την απίστευτη - και φοβιστική ενίοτε θωριά του - κλέβει την παράσταση σε ένα ανθρώπινο δράμα, με σεναριακές αρρυθμίες και φανερά προβλήματα στο editing, που χάρη στην ζεστή, κοκιασμένη του αφήγηση όμως κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο, μέχρι το εξιλεωτικό φινάλε.
Φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για το αν η μητέρα, γνωρίζει τον πραγματικό προορισμό του κανακάρη της. Φαινομενικά εκείνος στοχεύει σε σεξοτουρισμό εκτόνωσης, η χαμηλότονη ιδιοσυγκρασία του όμως και η έλλειψη ενός πραγματικού ερωτικού χαδιού, θα τον κρατήσει μακριά από πόρνες και πληρωμένες αγκαλιές. Αποτυχία το ταξίδι απώλειας της παρθενίας? Διαλύονται οι προσδοκίες που σχηματίστηκαν στον όχι και ιδιαίτερα εύστροφο νου του γίγαντα? Ο βασικός συμβολισμός του Δανέζου Mads Matthiesen, τοποθετώντας έναν ζωντανό Χουλκ στην θέση του έτοιμου να εκραγεί μαμάκια, δείχνει το μέγεθος της σαρωτικής επιρροής της μινιμάλ γηραιάς κυρίας ακόμη και σε έναν τέτοιο πραγματικό ογκόλιθο - τον Teddy Bear της ιστορίας. Η ισχύς της γονεϊκής επιβολής μεγαλύτερη από όλους τους δομημένους μυς του κόσμου.
Για πες: Δεν έχω άποψη για το ερμηνευτικό παρελθόν του πρωταγωνιστή Kim Kold, ο ρόλος του συνοφρυωμένου μποντιμπιλντερά πάντως είναι κομμένος και ραμμένος στα τιτάνια μέτρα του. Μελαγχολικός όταν πρέπει, κουτούλης με βλέμμα αγελάδας σε περισσότερες στιγμές, ο δίμετρος παλαιστής πείθει ως ένας ρεαλιστικός - και συχνότατος για να τα λέμε όλα, ανεξαρτήτως σωματοδομής - χαρακτήρας. Που με την απίστευτη - και φοβιστική ενίοτε θωριά του - κλέβει την παράσταση σε ένα ανθρώπινο δράμα, με σεναριακές αρρυθμίες και φανερά προβλήματα στο editing, που χάρη στην ζεστή, κοκιασμένη του αφήγηση όμως κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο, μέχρι το εξιλεωτικό φινάλε.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Δεκεμβρίου 2012 από την Strada
