Η Αδελφή Μου
της Ursula Meier. Με τους Kacey Mottet Klein, Lea Seydoux, Martin Compston, Gillian Anderson
Στα χνάρια του Άρτφουλ Ντότζερ
του zerVo
Ούτε κι εγώ δεν ξέρω, πόσα ερωτηματικά γέννησε στο μυαλό μου το Sister: Υπάρχει άραγε η δυνατότητα ανοχής και δικαιολόγησης των παραβατικών πράξεων των ανηλίκων? Υπάρχει έστω κι ένας που να μην γνωρίζει / αντιλαμβάνεται, ποιος είναι ο ηθικός αυτουργός των παράνομων πράξεων των πιτσιρικάδων? Κι εφόσον άπαντες γνωρίζουν τον πραγματικό φταίχτη, με ποιο ακριβώς νομικό πλαίσιο δύναται εκείνος να τιμωρηθεί, αντί του ανώριμου παιδιού και μάλιστα δυο και τρεις φορές πάνω από όσο θα τιμωρούνταν ο μικρός? Και εντέλει έχει την δυνατότητα το σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι να εντάξει ως ενεργό μέλος στις τάξεις του, τον ενήλικο πια, Άρτφουλ Ντότζερ, δίχως να τον έχει προηγουμένως καταστρέψει στέλνοντας τον στο κάψιμο του σωφρονιστικού ιδρύματος?
Διανύουμε το μέσο του χειμώνα και η μικρή βιομηχανική κωμόπολη στις παρυφές των Άλπεων βρίσκεται στην κορύφωση της τουριστικής περιόδου, εξαιτίας της λειτουργίας του υπερσύγχρονου χιονοδρομικού κέντρου, που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον χιλιάδων επισκεπτών ημερησίως, κατά κύριο λόγο πλουσίων που επιθυμούν να ξεδώσουν κάνοντας σκι. Ευκαιρία που δεν αφήνει να πάει χαμένη ο δωδεκάχρονος λωποδύτης Σιμόν, που έχοντας πλήρη άγνοια κινδύνου, αποσπά από την πίστα πανάκριβο εξοπλισμό από τους ανυποψίαστους σκιέρ και τον μεταπουλά σε συμπολίτες του εργάτες, αλλά και εξίσου φτωχούς με αυτόν συνομηλίκους του, σε τιμές πολύ χαμηλότερες της πραγματικής τους αξίας, προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην, τόσο για εκείνον, όσο και για την παντελώς ανεύθυνη αδελφή του, Λουίζ, ένα τσουλάκι που ενδιαφέρεται μόνο για την καλοπέραση της.
Μέρα μπει, μέρα βγει, ο μπόμπιρας στο μικρό του έλκηθρο κουβαλά χιονοπέδιλα, γάντια, γυαλιά, μπουφάν, που θα του εξασφαλίσουν φαγητό για ένα ακόμη εικοσιτετράωρο, γνωρίζοντας πολύ καλά πως αν δεν κλέψει από τους κατέχοντες ("μην σε νοιάζει είναι πλούσιοι, θα πάρουν άλλα") δεν υπάρχει κανένα μητρικό χέρι που θα φροντίσει για την επιβίωση του. Μα ποιοι είναι εκείνοι οι γονιοί που αφήσαν ένα τέτοιο αγγελάκι έρμαιο της τύχης του, ολομόναχο να περιπλανιέται σε μια βρωμερή τρώγλη και να ρισκάρει, δίχως να το καταλαβαίνει με το να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια της (ανέμελης υποτίθεται φάσης της) ζωής του στο ίδρυμα, που ξεκινώντας από τις μικροκλοπές θα εξελιχθεί σύμφωνα με τον λογικό κανόνα σε πρώτης τάξης κακοποιός? Αγωνία, πόνος, μοναξιά και απουσία στοργικής αγκαλιάς, που το φιλμ επεξηγεί στην πορεία του μέσω ενός σεναριακού τουίστ, που δεν ήθελα επ ουδενί να προβλέψω, φοβούμενος μήπως και γίνει πραγματικότητα.
Για πες: Ξεκινώντας από τα δεδομένα, η Ursula Meier, μετά και από την δεύτερη σπουδαία ταινία που υπογράφει, μετά από το αναλόγου κοινωνικού ύφους προπέρσινο Home, μπαίνει με πλήρεις τιμές στην κατηγορία των σημαντικότερων γυναικών σκηνοθετών της γενιάς της. Λιτή μα και καυστική, άμεση αλλά συνάμα και προβληματισμένη, ρεαλίστρια στις λευκές της εικόνες όσο και αλληγορική κατά τόπους, η Ελβετίδα προκαλεί πλάκωμα στην ψυχή του θεατή με τις - αυτές κι αν είναι βίαιες, δεν απαιτείται αίμα για αναδειχτεί ο βιασμός - εικόνες της, χωρίς να ντρέπεται που λεκιάζει την εικόνα της untouchable πατρίδας της. Αποκάλυψη ο μικρούλης Kacey Mottet Klein, ως κατ' ανάγκη άρπαγας, σίγουρα ανήκει στην κορυφαία πεντάδα ιδίας ηλικίας ερμηνευτών στον κόσμο, στα δικά της νερά και η Ευρωπαία Michelle Williams, Lea Seydoux, με την γνώριμη μελαγχολία στην πανέμορφη ματιά της, αποδίδει εύστοχα έναν δύσκολο και απαιτητικό ρόλο. Το μεταφορικό φινάλε - πλάνο που βγαίνει από την έμπνευση μεγάλου μαέστρου - προσωπικά το αποκωδικοποίησα από την αισιόδοξη του έκφανση. Διότι έτσι ήθελα ίσως. Αυτό όμως δεν αλλάζει σε καμία περίπτωση το σοσιαλιστικό υπαρκτό πρόβλημα, που σε άλλες περιπτώσεις δεν έχει και τόσο αίσια έκβαση.
Μέρα μπει, μέρα βγει, ο μπόμπιρας στο μικρό του έλκηθρο κουβαλά χιονοπέδιλα, γάντια, γυαλιά, μπουφάν, που θα του εξασφαλίσουν φαγητό για ένα ακόμη εικοσιτετράωρο, γνωρίζοντας πολύ καλά πως αν δεν κλέψει από τους κατέχοντες ("μην σε νοιάζει είναι πλούσιοι, θα πάρουν άλλα") δεν υπάρχει κανένα μητρικό χέρι που θα φροντίσει για την επιβίωση του. Μα ποιοι είναι εκείνοι οι γονιοί που αφήσαν ένα τέτοιο αγγελάκι έρμαιο της τύχης του, ολομόναχο να περιπλανιέται σε μια βρωμερή τρώγλη και να ρισκάρει, δίχως να το καταλαβαίνει με το να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια της (ανέμελης υποτίθεται φάσης της) ζωής του στο ίδρυμα, που ξεκινώντας από τις μικροκλοπές θα εξελιχθεί σύμφωνα με τον λογικό κανόνα σε πρώτης τάξης κακοποιός? Αγωνία, πόνος, μοναξιά και απουσία στοργικής αγκαλιάς, που το φιλμ επεξηγεί στην πορεία του μέσω ενός σεναριακού τουίστ, που δεν ήθελα επ ουδενί να προβλέψω, φοβούμενος μήπως και γίνει πραγματικότητα.
Για πες: Ξεκινώντας από τα δεδομένα, η Ursula Meier, μετά και από την δεύτερη σπουδαία ταινία που υπογράφει, μετά από το αναλόγου κοινωνικού ύφους προπέρσινο Home, μπαίνει με πλήρεις τιμές στην κατηγορία των σημαντικότερων γυναικών σκηνοθετών της γενιάς της. Λιτή μα και καυστική, άμεση αλλά συνάμα και προβληματισμένη, ρεαλίστρια στις λευκές της εικόνες όσο και αλληγορική κατά τόπους, η Ελβετίδα προκαλεί πλάκωμα στην ψυχή του θεατή με τις - αυτές κι αν είναι βίαιες, δεν απαιτείται αίμα για αναδειχτεί ο βιασμός - εικόνες της, χωρίς να ντρέπεται που λεκιάζει την εικόνα της untouchable πατρίδας της. Αποκάλυψη ο μικρούλης Kacey Mottet Klein, ως κατ' ανάγκη άρπαγας, σίγουρα ανήκει στην κορυφαία πεντάδα ιδίας ηλικίας ερμηνευτών στον κόσμο, στα δικά της νερά και η Ευρωπαία Michelle Williams, Lea Seydoux, με την γνώριμη μελαγχολία στην πανέμορφη ματιά της, αποδίδει εύστοχα έναν δύσκολο και απαιτητικό ρόλο. Το μεταφορικό φινάλε - πλάνο που βγαίνει από την έμπνευση μεγάλου μαέστρου - προσωπικά το αποκωδικοποίησα από την αισιόδοξη του έκφανση. Διότι έτσι ήθελα ίσως. Αυτό όμως δεν αλλάζει σε καμία περίπτωση το σοσιαλιστικό υπαρκτό πρόβλημα, που σε άλλες περιπτώσεις δεν έχει και τόσο αίσια έκβαση.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Σεπτεμβρίου 2012 από την Seven
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική