Όνειρα μιας Ζωής
της Carol Morley. Με τους Zawe Ashton, Alix Luka-Cain, Neelam Bakshi, Cornell John
Μα ούτε Ένας?
του zerVo
Από την αρχή δεν ένιωθα άνετα στην ιδέα της παρακολούθησης αυτού του ντοκιμαντέρ. Δεν είναι τόσο η ενόχληση από το μακάβριο του θέματος και κυρίως του σοκαριστικού θεάματος που διαρκώς σου τριβελίζει το μυαλό, αλλά οι προεκτάσεις και τα αμέτρητα ερωτηματικά που προκαλεί αυτή η ομολογουμένως απίστευτη ιστορία. Η φτώχεια, βλέπεις, ελέγχεται, η αρρώστια αντιμετωπίζεται, η ανελευθερία σου γεννά προσδοκίες και η κακουχία γαλουχεί ελπίδες. Η μοναξιά όμως δεν μπαίνει καν στην διαδικασία της πάλης. Μόνος! Και γύρω, σε απόσταση ανάσας εκατομμύρια δυνητικοί σύντροφοι. Μα ούτε ένας δεν μπήκε στον κόπο? Ούτε ένας?
Μια σοκαριστική αποκάλυψη συγκλόνισε την κοινή γνώμη της βρετανικής πρωτεύουσας το 2006. Κατά την έφοδο της αστυνομίας, στο φτωχικό διαμέρισμα του Βορείου Λονδίνου, βρέθηκε σε ολοκληρωτική αποσύνθεση το πτώμα μιας γυναίκας, γαλήνια καθισμένο στον καναπέ του σαλονιού, με την τηλεόραση απέναντι να παίζει το πρόγραμμα της και γύρω γύρω συσκευασίες, προς αποστολή, χριστουγεννιάτικων δώρων. Για τρία ολόκληρα χρόνια ο σκελετός παρέμενε αζήτητος στην μοκέτα του καλυβιού, για τρία ολόκληρα χρόνια κανείς από το περιβάλλον της άτυχης 38χρονης, δεν μπήκε στον κόπο να την αναζητήσει, παρά μόνο η εφορία για ληξιπρόθεσμες οφειλές. Για ημέρες οι εφημερίδες βρήκαν ένα βασικό θέμα να ασχοληθούν, προβάλλοντας λεπτομέρειες από την ζωή της, αλλά ούτε μία φωτογραφία της στο κείμενο. Αυτή είναι η άλλη προσέγγιση στην μοιραία διαδρομή της άτυχης Τζόις Βίνσεντ...
Πορεία που σε καμία περίπτωση δεν προδίκαζε αυτό το άσχημο φινάλε. Όμορφη, εντυπωσιακής θωριάς, κάτι μεταξύ Sade και Whitney Houston λένε όσοι την γνώριζαν εξ όψεως, πάντοτε ζωντανή και κεφάτη, από τα είκοσι της χρόνια στέλεχος μεγάλων τραπεζικών και χρηματιστηριακών οργανισμών, με καλλιτεχνικές ανησυχίες, μια υπέροχη φωνή που θα μπορούσε να της δώσει άνετα καριέρα στο πεντάγραμμο και αμέτρητες γνωριμίες σε επαγγελματικό, φιλικό και ερωτικό επίπεδο. Όλοι αυτοί οι γνωστοί από το παρελθόν της Τζόις παρελαύνουν μπροστά από τον φακό της Carol Morley - μέτρησα κοντά στους τριάντα - που ο καθένας βάζει και από μια πινελιά στον χαρακτήρα της μαύρης καλλονής με το πικρό τέλος. Δεν ξέρω προσωπικά, αν είχα το σθένος να πω κι εγώ δυο κουβέντες στο documentary, εφόσον είχα υπάρξει κομμάτι της ζωής της. Ίσως να ντρεπόμουν αφόρητα, που συνάμα θα ήμουν κομμάτι από το παζλ που ουδέποτε έψαξε τα χαμένα της ίχνη. Οι τρείς (ΤΡΕΙΣ!!!!) αδελφές της δεν εμφανίστηκαν στην ταινία. Και πολύ καλά έπραξαν...
Για πες: Πέρα από τον προβολέα της σκηνοθέτιδας που ρίχνει (όχι πλήρες είναι η αλήθεια) φως - με επιμονή στον ακαδημαϊκό τρόπο κάλυψης του ρεπορτάζ, μέσω συνεντεύξεων και δραματοποιημένων αναπαραστάσεων, αλλά και κάποιων προσωπικών εμπνεύσεων όπως την χρήση του δέκτη της νεκρής, ως γέφυρα του σήμερα με την θανατική στιγμή - στο συγκεκριμένο θέμα, πετιέται στο τραπέζι και το δεδομένο ερωτηματικό, για το που βαδίζει αυτή η υποτιθέμενα συντροφική κοινωνία του σήμερα. Γιατί ολόκληρη η ζωή της φιλόδοξης και ονειροπόλας Τζόις, αν προσθαφαιρέσεις ένα δυο περιστατικά, δεν διαφέρει σε πολλά σημεία από εκείνη του μέσου πολίτη. Ο αναπάντεχος θάνατος της και ότι τον ακολούθησε, όμως, αναδίδει την σαθρότητα των σύγχρονων ανθρώπινων σχέσεων και την υποκρισία που κρύβεται πίσω από την σπουδαία έννοια της λέξης "φίλος".
Πορεία που σε καμία περίπτωση δεν προδίκαζε αυτό το άσχημο φινάλε. Όμορφη, εντυπωσιακής θωριάς, κάτι μεταξύ Sade και Whitney Houston λένε όσοι την γνώριζαν εξ όψεως, πάντοτε ζωντανή και κεφάτη, από τα είκοσι της χρόνια στέλεχος μεγάλων τραπεζικών και χρηματιστηριακών οργανισμών, με καλλιτεχνικές ανησυχίες, μια υπέροχη φωνή που θα μπορούσε να της δώσει άνετα καριέρα στο πεντάγραμμο και αμέτρητες γνωριμίες σε επαγγελματικό, φιλικό και ερωτικό επίπεδο. Όλοι αυτοί οι γνωστοί από το παρελθόν της Τζόις παρελαύνουν μπροστά από τον φακό της Carol Morley - μέτρησα κοντά στους τριάντα - που ο καθένας βάζει και από μια πινελιά στον χαρακτήρα της μαύρης καλλονής με το πικρό τέλος. Δεν ξέρω προσωπικά, αν είχα το σθένος να πω κι εγώ δυο κουβέντες στο documentary, εφόσον είχα υπάρξει κομμάτι της ζωής της. Ίσως να ντρεπόμουν αφόρητα, που συνάμα θα ήμουν κομμάτι από το παζλ που ουδέποτε έψαξε τα χαμένα της ίχνη. Οι τρείς (ΤΡΕΙΣ!!!!) αδελφές της δεν εμφανίστηκαν στην ταινία. Και πολύ καλά έπραξαν...
Για πες: Πέρα από τον προβολέα της σκηνοθέτιδας που ρίχνει (όχι πλήρες είναι η αλήθεια) φως - με επιμονή στον ακαδημαϊκό τρόπο κάλυψης του ρεπορτάζ, μέσω συνεντεύξεων και δραματοποιημένων αναπαραστάσεων, αλλά και κάποιων προσωπικών εμπνεύσεων όπως την χρήση του δέκτη της νεκρής, ως γέφυρα του σήμερα με την θανατική στιγμή - στο συγκεκριμένο θέμα, πετιέται στο τραπέζι και το δεδομένο ερωτηματικό, για το που βαδίζει αυτή η υποτιθέμενα συντροφική κοινωνία του σήμερα. Γιατί ολόκληρη η ζωή της φιλόδοξης και ονειροπόλας Τζόις, αν προσθαφαιρέσεις ένα δυο περιστατικά, δεν διαφέρει σε πολλά σημεία από εκείνη του μέσου πολίτη. Ο αναπάντεχος θάνατος της και ότι τον ακολούθησε, όμως, αναδίδει την σαθρότητα των σύγχρονων ανθρώπινων σχέσεων και την υποκρισία που κρύβεται πίσω από την σπουδαία έννοια της λέξης "φίλος".
Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική