Ο Καίσαρας πρέπει να Πεθάνει
των Paolo Taviani, Vittorio Taviani. Με τους Cosimo Raga, Salvatore Striano, Giovanni Arcuri, Antonio Frasca, Juan Dario Bonetti
Αι ειδοί του Μαρτυρίου
του zerVo
Υπόθεση: Ο σπουδαστής της αναγνωρισμένης και έγκυρης σχολής σκηνοθεσίας της Ρώμης, παραδίδει την πτυχιακή του εργασία. Ένα δράμα που ανακατεύει έγχρωμες και ασπρόμαυρες εικόνες, ώστε να αναδείξει την δραματουργία, που εκτυλίσσεται μέσα σε μια φυλακή της πόλης, όταν οι έγκλειστοι καλούνται να αποδώσουν ένα από τα διασημότερα έργα του Βάρδου του Έιβον. Μεγαλοφυές, εξαιρετικό, υπέροχο, άριστα δέκα από την πρυτανεία και ο (με σφραγίδα πλέον) δημιουργός ατενίζει με άλλη αισιοδοξία πια το καλλιτεχνικό του μέλλον. Υπόθεση 2: Στην περίπτωση που η υπογραφή του ανωτέρω πρότζεκτ δεν γράφει τελειόφοιτος, μα Taviani, η αντιμετώπιση, σόρι, αλλά δεν μπορεί να είναι η ίδια...
Σωφρονιστικό ίδρυμα της Ρεμπίμπια, στην καρδιά της Αιώνιας Πόλης. Οι εκτείνοντες πολυετή κάθειρξη, καλούνται από την διοίκηση της φυλακής να δηλώσουν συμμετοχή ως ηθοποιοί, στο ανέβασμα του κορυφαίου έργου του Ουίλιαμ Σέξπιρ, Ιούλιος Καίσαρ. Ισοβίτες και βαρυποινίτες θα μοιραστούν τους ρόλους του Τυράννου, του Βρούτου, του Μάρκου Αντώνιου, έχοντας μπροστά τους το χρονικό διάστημα των έξι μηνών, για να τους προβάρουν, υπό την επίβλεψη και την καθοδήγηση του θεατρικού σκηνοθέτη Φάμπιο Καβάλι. Μια περίοδος που όλοι τους θα νιώσουν τις λέξεις και τις έννοιες του κειμένου τους, να εισβάλλουν στην (περιοριστική) προσωπική τους ζωή.
Δεν σκέφτεται ο καθένας κάθε μέρα αυτή την ιδέα. Να περάσει δηλαδή με το κινηματογραφικό του συνεργείο τα κάγκελα της στενής, για να φιλμάρει πραγματικούς φυλακισμένους, να μιλούν τα λόγια που φαντάστηκε αιώνες πριν ο κορυφαίος συγγραφέας όλων των εποχών. Ο πραγματικός συλλογισμός των οτέρ, είναι να προβάλλουν την θαμπάδα, την σύγχυση που προκαλεί η πραγματικότητα όταν ενώνεται με την μυθοπλασία, τις στιγμές που οι - σε κάποια φάση της πορείας τους - εγκληματίες, φονιάδες, παράνομοι, ερμηνεύουν τους στίχους του κλασσικού έργου. Μια εντύπωση που δημιουργείται στο μυαλό όλων των συμμετεχόντων στον Caesar Must Die, από την πρώτη στιγμή που οι ηθοποιοί - δέσμιοι, παίρνουν μέρος στις οντισιόν, αλλά δεν είναι και τόσο διακριτή στον θεατή, που δίχως να έχει άποψη για τους πραγματικούς χαρακτήρες τους, δεν αντιλαμβάνεται τις πραγματικές προθέσεις της ταινίας. Περισσότερο θα έλεγα καταπιέζεται μέσα στα 70 σκάρτα (και σε πολλές στιγμές επαναλαμβανόμενα) λεπτά που η κάμερα περιφέρεται στα μπουντρούμια να πειστεί γι αυτό, παρά το νιώθει, το βιώνει και ο ίδιος, εκτός ίσως από την σεκάνς που ο (Μαφιόζος) Καίσαρας, ξεσπά στον (φονιά) Συγκλητικό, κατηγορώντας τον ως ρουφιάνο και διπρόσωπο. Δυστυχώς για τους - αγαπημένους - Taviani, δεν διαθέτει όλη τους η ταινία αυτή την διττή προσωπικότητα...
Για πες: Αρτιστικά οι ξακουστοί αδελφοί - με πατημένα τα ογδόντα τους χρόνια - υπεύθυνοι για τα επικά Padre Padrone, Allonsanfan και Kaos, χάρη στον μοναδικό τρόπο που γνωρίζουν να χειρίζονται στον στενό χώρο την κάμερα, μα κυρίως για την μαεστρική b/w φωτογραφία τους (δια χειρός του Simone Zampagni, που ζωγραφίζει με το φως και τις σκιές τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών) δικαιούνται τα εύσημα, που στην περίπτωση μας ανταποκρίθηκαν σε μια ολόχρυση Άρκτο, από το πρόσφατο φεστιβάλ Βερολίνου. Σεναριακά όμως, υπάρχει τεράστιο κενό, μολονότι φαίνεται πως ο Paolo κι ο Vittorio μάχονται να το καλύψουν, κάτι που φαίνεται ακόμη περισσότερο από την χοντροκομμένη απόδοση του από τους ερασιτέχνες εγκλείστους - γνώριμη η εμμονή του ντουέτου στην συνεργασία με μη επαγγελματίες. Οι Taviani είχαν μια σπουδαία ιδέα, από εκείνες όμως που έστω και με αυτό το βαρύ επώνυμο είναι δύσκολα πραγματοποιήσιμες. Θα έλεγα πως σε ακόμη πιο συμπυκνωμένη γραφή, το απόφθεγμα του Caesar αποδίδεται στην τελική σεκάνς, που αφήνει και την πικρότερη γεύση, γνωρίζοντας πως ο μοναχικός τύπος που το κάδρο τον κυκλώνει, έχει να μετρήσει ουκ ολίγους Ides Of March μέχρι να ελευθερωθεί από αυτό. Αν ελευθερωθεί...
Δεν σκέφτεται ο καθένας κάθε μέρα αυτή την ιδέα. Να περάσει δηλαδή με το κινηματογραφικό του συνεργείο τα κάγκελα της στενής, για να φιλμάρει πραγματικούς φυλακισμένους, να μιλούν τα λόγια που φαντάστηκε αιώνες πριν ο κορυφαίος συγγραφέας όλων των εποχών. Ο πραγματικός συλλογισμός των οτέρ, είναι να προβάλλουν την θαμπάδα, την σύγχυση που προκαλεί η πραγματικότητα όταν ενώνεται με την μυθοπλασία, τις στιγμές που οι - σε κάποια φάση της πορείας τους - εγκληματίες, φονιάδες, παράνομοι, ερμηνεύουν τους στίχους του κλασσικού έργου. Μια εντύπωση που δημιουργείται στο μυαλό όλων των συμμετεχόντων στον Caesar Must Die, από την πρώτη στιγμή που οι ηθοποιοί - δέσμιοι, παίρνουν μέρος στις οντισιόν, αλλά δεν είναι και τόσο διακριτή στον θεατή, που δίχως να έχει άποψη για τους πραγματικούς χαρακτήρες τους, δεν αντιλαμβάνεται τις πραγματικές προθέσεις της ταινίας. Περισσότερο θα έλεγα καταπιέζεται μέσα στα 70 σκάρτα (και σε πολλές στιγμές επαναλαμβανόμενα) λεπτά που η κάμερα περιφέρεται στα μπουντρούμια να πειστεί γι αυτό, παρά το νιώθει, το βιώνει και ο ίδιος, εκτός ίσως από την σεκάνς που ο (Μαφιόζος) Καίσαρας, ξεσπά στον (φονιά) Συγκλητικό, κατηγορώντας τον ως ρουφιάνο και διπρόσωπο. Δυστυχώς για τους - αγαπημένους - Taviani, δεν διαθέτει όλη τους η ταινία αυτή την διττή προσωπικότητα...
Για πες: Αρτιστικά οι ξακουστοί αδελφοί - με πατημένα τα ογδόντα τους χρόνια - υπεύθυνοι για τα επικά Padre Padrone, Allonsanfan και Kaos, χάρη στον μοναδικό τρόπο που γνωρίζουν να χειρίζονται στον στενό χώρο την κάμερα, μα κυρίως για την μαεστρική b/w φωτογραφία τους (δια χειρός του Simone Zampagni, που ζωγραφίζει με το φως και τις σκιές τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών) δικαιούνται τα εύσημα, που στην περίπτωση μας ανταποκρίθηκαν σε μια ολόχρυση Άρκτο, από το πρόσφατο φεστιβάλ Βερολίνου. Σεναριακά όμως, υπάρχει τεράστιο κενό, μολονότι φαίνεται πως ο Paolo κι ο Vittorio μάχονται να το καλύψουν, κάτι που φαίνεται ακόμη περισσότερο από την χοντροκομμένη απόδοση του από τους ερασιτέχνες εγκλείστους - γνώριμη η εμμονή του ντουέτου στην συνεργασία με μη επαγγελματίες. Οι Taviani είχαν μια σπουδαία ιδέα, από εκείνες όμως που έστω και με αυτό το βαρύ επώνυμο είναι δύσκολα πραγματοποιήσιμες. Θα έλεγα πως σε ακόμη πιο συμπυκνωμένη γραφή, το απόφθεγμα του Caesar αποδίδεται στην τελική σεκάνς, που αφήνει και την πικρότερη γεύση, γνωρίζοντας πως ο μοναχικός τύπος που το κάδρο τον κυκλώνει, έχει να μετρήσει ουκ ολίγους Ides Of March μέχρι να ελευθερωθεί από αυτό. Αν ελευθερωθεί...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Σεπτεμβρίου 2012 από την AMA
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική