Movies Ltd

by Michael Haneke. With Jean-Louis Trintignant, Emmanuelle Riva, Isabelle Huppert

Αναζητώντας την κάθαρση

του gaRis (@takisgaris)

This has been the most negative experience so for in TIFF12, owed partly to the inherently huge expectations from the Austrian grandmaster Michael Haneke. Amour is Cannes2012 winner of Palme d’Or and the frontrunner in this year’s Oscar race for best foreign language film. This said, I am still not convinced about the film’s idiosyncrasies, or to put it bluntly enough, I don’t feel amour when I don’t see one. Being more than familiar with stroke sufferers and Alzheimer’s patients in my domestic environment, I don’t see Haneke to direct his elderly pathos between two octogenarians, retired music teachers in defense of love, quite on the contrary: Sickness brings escalating misery, horror, lunacy, justifies murder even. Moralizing is obviously beyond me, but I can’t turn a blind eye to the fact that Haneke consistently avoids catharsis to promote decay, deformity. To bear with one’s slow descend to annihilation is mercy, not love. Haneke, in his obvious effort to inject tenderness and pure emotionalism, is betrayed by his own inability, stranger to his misanthropic microcosmos, to see purification in altruism. So his preferred plotting devices appear more as a machination, a shock pour le shock, rather than an elegy for love. Certainly Haneke understands evil (Dog Days, Funny Games, Cache, White Ribbon), however seems like the purity of Love still mystifies him. Putting aside my disappointment from Isabelle Huppert’s most insignificant performance ever, as the couples’ worrying daughter, I admired Emmanuelle Riva’s (Hiroshima Mon Amour) fearless exposition in a tremendously demanding role of the dying wife, followed by Jean Louis Trintignant’s complex turn as the maliciously hurt husband.

Η πιο αρνητική μου εμπειρία μέχρι τώρα, από ότι έχω παρακολουθήσει στο TIFF 2012, κάτι που βασίζεται κυρίως στις πολύ υψηλές προσδοκίες που είχα από τον Αυστριακό γκραντμάστερ Mikael Haneke. Το Amour υπήρξε ο μεγάλος θριαμβευτής των φετινών Καννών κατακτώντας τον Χρυσό Φοίνικα, ενώ προβάλλει ήδη ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί της Οσκαρικής κατηγορίας μη αγγλόφωνης παραγωγής. Παρόλα αυτά δεν είμαι ακόμη πεπεισμένος για την ιδιοσυγκρασία του έργου ή για να το θέσω πιο ωμά δεν αισθάνομαι αυτό το amour όταν δεν το βλέπω. Όντας κάτι παραπάνω από εξοικειωμένος με ασθενείς πάσχοντες από την νόσο Αλτζχάιμερ και με περιστατικά αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου στο στενό οικογενειακό μου περιβάλλον, δεν κατάφερα να εντοπίσω το πως ο Haneke κατεύθυνε το ηλικιωμένο πάθος ανάμεσα σε δύο συνταξιούχους καθηγητές μουσικής, στην υπεράσπιση της αγάπης, μα ακριβώς το αντίθετο: Η αρρώστια επιφέρει κλιμακούμενη δυστυχία, φρίκη, παράνοια, ενώ δικαιολογεί ακόμη και τον φόνο. Δεν είμαι ηθικολόγος, αλλά δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια στο γεγονός πως ο Haneke αποφεύγει συστηματικά την κάθαρση για να προμοτάρει την αποσύνθεση και την παραμόρφωση. Ο σκηνοθέτης στην προφανή του προσπάθεια να μπολιάσει το φιλμ με τρυφερότητα και αγνό συναισθηματισμό, προδίδεται από την δική του ανικανότητα, εγκλωβισμένος στον μισανθρωπικό του μικρόκοσμο, να εντοπίσει τον καθαρισμό μέσα στον αλτρουισμό. Έτσι ο προτιμώμενος σχεδιασμός της σεναριακής του εξέλιξης, λειτουργεί περισσότερο ως μηχανορραφία, σαν σοκ για το σοκ, παρά ως ελεγεία της αγάπης. Φυσικά ο οτέρ γνωρίζει καλά που κρύβεται το κακό, γι αυτό και το έχει αποδώσει έντεχνα στα Dog Days, Funny Games, Cache και White Ribbon, ωστόσο η καθαρότητα της αγάπης μοιάζει ακόμη να τον περιπλέκει ως έννοια. Αφήνοντας κατά μέρος την απογοήτευση μου για την πιο ασήμαντη ερμηνεία της Isabelle Huppert στην καριέρα της, ως γεμάτη ανησυχίες κόρη του ζευγαριού, θαύμασα την Emmanuelle Riva (Hiroshima Mon Amour), που άφοβα εκτίθεται σε έναν εξαιρετικά απαιτητικό ρόλο της ετοιμοθάνατης γηραιάς κυρίας, ακολουθούμενη από τον Jean Luis Trintignant, που υποδύεται τον πολύπλοκου χαρακτήρα σύζυγό της.

Στις δικές μας αίθουσες, στις 4 Οκτωβρίου 2012 από την Odeon