Ο Μπαμπάς Του Παιδιού Μου
του Ken Scott. Με τους Patrick Huard, Julie LeBreton, Antoine Bertrand
Είναι όλα τους παιδιά μου!
του zerVo
Διαβάζω στην (όχι και τόσο έγκυρη, αλλά πολλάκις εύκολη λύση μου) Wikipedia: Starbuck είναι η ονομασία μιας ξεχωριστής ράτσας ταύρου, που χαρακτηρίζεται από την εντυπωσιακή του ορμή, τον ατίθασο χαρακτήρα μα κυρίως από τον απίστευτα εκδηλωτικό ανδρισμό του, στοιχείο που του έχει χαρίσει την κορυφαία θέση ανάμεσα στα αρσενικού φύλου αρσενικά. Μάλιστα... Να δεχτώ λοιπόν την ματαιοδοξία ανδρός, που χρησιμοποιεί το όνομα του τετράποδου για ψευδώνυμο, αν και υπό κανονικές συνθήκες αυτό μόνο οι θηλυκές του κατακτήσεις θα δικαιούντο να του απονείμουν επιβεβαιωτικά. Πως να πράξω όμως όταν αντί απέναντι από τον παρορμητικό σεξουαλικά νέο, αντί να βρίσκεται αιθέρια ηφαιστειογενής ύπαρξη, υπάρχει μόνο ένα Playboy με εξώφυλλο την καυτή Angela Baron και ένας σπερματοδόχος συλλέκτης?
Το όνομα του είναι Νταβίντ Βοσνιάκ. Στα 42 του χρόνια εργάζεται, με όχι ιδιαίτερη θέληση, ως μεταφορέας στην επιχείρηση ντελικατέσεν μαζί με τα αδέλφια του, που τον έχουν σαν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, γνωρίζοντας πως δεν έχει ιδιαίτερα σχέδια για το μέλλον του, χρωστά χιλιάδες δολάρια σε μαφιόζους και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να συλλέγει ποδοσφαιρικά σουβενίρ και να ποτίζει τα χασισοδενδρύλλια που καλλιεργεί. Ως την στιγμή που ένας παράξενος τύπος εμφανιστεί μπρος του, κοινοποιώντας του με αναπάντεχο τρόπο, πως ούτε λίγο ούτε πολύ, είναι ο βιολογικός πατέρας 533 παιδιών, τα 142 εκ των οποίων έχουν κινήσει τις διαδικασίες για να εντοπίσουν την πραγματική του ταυτότητα!
Κι αυτό γιατί ο άμυαλος στα σαράντα του, πόσο μάλλον στα νιάτα του Μοντρεαλέζος προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην, έδινε με τακτικούς ρυθμούς το σπέρμα του στην τράπεζα γενετικής, που με την σειρά της από αβλεψία το μοίρασε σε υποψήφιες μαμάδες. Το ζήτημα είναι τι κάνει τώρα ένας μποέμ κι ανεύθυνος χαρακτήρας, που δεν μπορεί να αντέξει ούτε στην ιδέα της εγκύου ταλαιπωρημένης μνηστής του, το βαρύ φορτίο τόσων εκατοντάδων τέκνων? Και καλά όταν στο ξεκίνημα ξεσκονίσματος της λίστας των βλασταριών κάποια τον κάνουν περήφανο ως γονιό με τις επιδόσεις τους. Τι θα συμβεί όμως μόλις κατανοήσει ο κακομοίρης δεύτερης γενιάς Πολωνός μετανάστης, παρακολουθώντας τα ένα προς ένα εξ αποστάσεως, τα ξεχωριστά ζόρια που αντιμετωπίζει το καθένα τους? Να κάνει τα τα βοηθήσει, να τους συμπαρασταθεί σαν πραγματικός γονιός ή να την κάνει με αλαφριά πηδηματάκια όπως έχει καλομάθει τόσα χρόνια στην πορεία του?
Για πες: Η βασική σεναριακή ιδέα της μελαγχολικής όσο ο χρόνος περνά κομεντί από την Γαλλόφωνη μεριά του Καναδά είναι ευφυής! Σε βαθμό που προκαλεί τεράστια εντύπωση που την σκέφτηκε ο εξωχολιγουντιανός Ken Scott και όχι κάποιος από τους συνήθης υπόπτους Apatow ή Phillips. Κι ενώ η εξέλιξη της εμφανίζεται εξίσου ικανή, με τον διασκεδαστικό τρόπο που επιχειρεί ο μπαμπάς να προσεγγίσει τους σε φάση ενηλικίωσης καρπούς του, στην πολύ μεγάλη διάρκεια της δαιδαλώδους υπόθεσης χάνεται σε μεγάλο βαθμό η βασική προσέγγιση, καταλήγοντας σε ένα επίπεδο και μελό συγκριτικά με το εντυπωσιακό ίντρο, φινάλε. Δυνατό στοιχείο της συνολικά ικανοποιητικής παραγωγής ο (Good Cop, Bad Cop) Patrick Huard πρωταγωνιστής με την απίθανη φραντσέζικη προφορά, που δείχνει αν μη τι άλλο πολύ αξιοπρεπέστερη κωμική συμπεριφορά, από τους ομόλογους του στα νοτιότερα της αμερικάνικης ηπείρου. Αδυναμία - πέραν του χασίματος όσο ο χρόνος κυλά - η έλλειψη ενός ικανού μουσικού σάουντρακ, αφού από την στιγμή που ο σκηνοθέτης επιλέγει να του δώσει βασικό ρόλο στην ματιά του, δεν μπορεί να μην περιέχει ούτε έναν γνώριμο σκοπό στο διεθνές κοινό. Τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι οι δημιουργοί από το Κεμπέκ, μέχρι τώρα δεν μας είχαν αφήσει μέχρι στιγμής με το παράπονο...
Κι αυτό γιατί ο άμυαλος στα σαράντα του, πόσο μάλλον στα νιάτα του Μοντρεαλέζος προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην, έδινε με τακτικούς ρυθμούς το σπέρμα του στην τράπεζα γενετικής, που με την σειρά της από αβλεψία το μοίρασε σε υποψήφιες μαμάδες. Το ζήτημα είναι τι κάνει τώρα ένας μποέμ κι ανεύθυνος χαρακτήρας, που δεν μπορεί να αντέξει ούτε στην ιδέα της εγκύου ταλαιπωρημένης μνηστής του, το βαρύ φορτίο τόσων εκατοντάδων τέκνων? Και καλά όταν στο ξεκίνημα ξεσκονίσματος της λίστας των βλασταριών κάποια τον κάνουν περήφανο ως γονιό με τις επιδόσεις τους. Τι θα συμβεί όμως μόλις κατανοήσει ο κακομοίρης δεύτερης γενιάς Πολωνός μετανάστης, παρακολουθώντας τα ένα προς ένα εξ αποστάσεως, τα ξεχωριστά ζόρια που αντιμετωπίζει το καθένα τους? Να κάνει τα τα βοηθήσει, να τους συμπαρασταθεί σαν πραγματικός γονιός ή να την κάνει με αλαφριά πηδηματάκια όπως έχει καλομάθει τόσα χρόνια στην πορεία του?
Για πες: Η βασική σεναριακή ιδέα της μελαγχολικής όσο ο χρόνος περνά κομεντί από την Γαλλόφωνη μεριά του Καναδά είναι ευφυής! Σε βαθμό που προκαλεί τεράστια εντύπωση που την σκέφτηκε ο εξωχολιγουντιανός Ken Scott και όχι κάποιος από τους συνήθης υπόπτους Apatow ή Phillips. Κι ενώ η εξέλιξη της εμφανίζεται εξίσου ικανή, με τον διασκεδαστικό τρόπο που επιχειρεί ο μπαμπάς να προσεγγίσει τους σε φάση ενηλικίωσης καρπούς του, στην πολύ μεγάλη διάρκεια της δαιδαλώδους υπόθεσης χάνεται σε μεγάλο βαθμό η βασική προσέγγιση, καταλήγοντας σε ένα επίπεδο και μελό συγκριτικά με το εντυπωσιακό ίντρο, φινάλε. Δυνατό στοιχείο της συνολικά ικανοποιητικής παραγωγής ο (Good Cop, Bad Cop) Patrick Huard πρωταγωνιστής με την απίθανη φραντσέζικη προφορά, που δείχνει αν μη τι άλλο πολύ αξιοπρεπέστερη κωμική συμπεριφορά, από τους ομόλογους του στα νοτιότερα της αμερικάνικης ηπείρου. Αδυναμία - πέραν του χασίματος όσο ο χρόνος κυλά - η έλλειψη ενός ικανού μουσικού σάουντρακ, αφού από την στιγμή που ο σκηνοθέτης επιλέγει να του δώσει βασικό ρόλο στην ματιά του, δεν μπορεί να μην περιέχει ούτε έναν γνώριμο σκοπό στο διεθνές κοινό. Τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι οι δημιουργοί από το Κεμπέκ, μέχρι τώρα δεν μας είχαν αφήσει μέχρι στιγμής με το παράπονο...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2012 από την Seven
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική