Ψαρεύοντας Σολομούς στην Υεμένη
του Lasse Hallström. Με τους Ewan McGregor, Emily Blunt, Kristin Scott Thomas, Amr Waked, Tom Mison, Tom Beard
Άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες
του gaRis (@takisgaris)
Τι πάει να πει αυτό το σοφό λαϊκό απόφθευγμα; Ότι και το ευγενές σπορ του fly-fishing, ψάρεμα σολωμού με καλάμι μέσα στο ποτάμι δηλαδή, καταμεσίς στην έρημο της άνυδρης Υεμένης. Αν τώρα είσαι σεΐχης (Amr Waked), άντρας παραλής και καραμπουζουκλής (βλ αγγλοτραφής «οραματιστής»), τι δύνασαι να κάμεις; Τα στοιχειώδη. Διαθέτεις 50 εκαταμμύρια αγγλικές λίρες, παραγγέλνεις να αφανιστούν 10.000 σολομοί από τα σκωτσέζικα ποτάμια, επειδή όμως ο άγγλος πρωθυπουργός χάνει έτσι περίπου δύο εκατομμύρια ψήφους, ρημάζεις δύο τρία θηριώδη ιχθυοτροφεία. Αμολάς την καταφερτζού σύμβουλο που σου κάνει το real estate (Emily Blunt) να σου γραπώσει έναν Asperger’s-ικό καθηγητή ιχθυολόγο (Ewan McGregor) που πείθεται μόνο κατόπιν πιέσεων που του ασκεί η σκύλα PR-τζού (Kristin Scott Thomas) του PR (πράιμ μίνιστερ) η οποία βλέπει στο παρανοϊκό τούτο project μια ευκαιρία να αναδειχθεί επιτέλους μια θετική πλευρά στις πληγωμένες αραβο-βρεττανικές σχέσεις, ενόψει των συγκρούσεων στο Αφγανιστάν όπου (surprise!) αγνοείται ο μόλις λίγων εβδομάδων εραστής της Emily (Tom Mison).
Εν τω μεταξύ, ακριβώς όπως μέσα στον αδιέξοδο γάμο του καθηγητού ιχθυολόγου μας, τα φυλακισμένα σολομόπουλα δεν έχουν μάθει να κολυμπούν αντίθετα στο ρεύμα, όπως τα ελεύθερα της ποταμιάς: Μπας και τα 50 μύρια πάνε στράφι; Δεν έχτιζε ο (κακομοίρης) ο εμίρης (καλά, σεΐχης) κανα 8άστερο ξενοδοχείο α λα Dubai, να έχει να σκαρφαλώνει ο δόλιος ο Tom Cruise, τώρα που το 5ετές γαμήλιο συμβόλαιο με την Katie Holmes έληξε πριν το πάρει καλά χαμπάρι (και μια μόλις εβδομάδα μετά το flop του Rock of Ages); Αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα δε φαίνεται να ταλανίζουν διόλου τον αρχιμάστορα της γλυκερής ρομάντζας Lasse Hallstrom, ο οποίος όταν μετά το προ 25ετίας όμορφο My Life As A Dog, άφησε τη Σουηδία και δρασκέλισε τον Ατλαντικό για να γεμίσει το celluloid χαλβαδόπιτα και τετριμμένη ανοησία.
Καταφέρνει λοιπόν ο δικός μας να βγάλει κάθε κόκκαλο από το αιχμηρό μυθιστόρημα του Paul Torday, μακελεύοντας ακόμη και το σεναριακό ταλέντο του Simon Beaufoy, οσκαροστεφανωμένου για το Slumdog Millionaire. Το σκωπτικό, ευθύβολο, σπιντάτο humor του οποίου δε δένει άνευ του μοναδικού χαρίσματος ενός Danny Boyle. Αντ’ αυτού η πλαδαρή, άστοχα εστιασμένη σκηνοθεσία του Hallstrom μπατάρει σε αρλεκινισμούς και ρηχούς συμβολισμούς, παρότι η πρώτη ύλη δίνει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για διεθνές πολιτικό σχόλιο, αποδαιμονοποιώντας τους άραβες από τη μονοδιάστατη σκιαγράφηση δεκαετιών αμερικανικής κινηματογραφικής προπαγάνδας (σημειολογικά, ο ευγενής χαρακτήρας του Σεΐχη παίζεται από τον Αιγύπτιο καρατερίστα Amr Waked, γνωστό από τη συμμετοχή του στη Syriana (2006), ίσως το καλύτερο σενάριο στο είδος της των τελευταίων δύο δεκαετιών, ειδικότερα στην απόδωση του αραβικού κόσμου, τουλάχιστον σε επίπεδο πετρελαιάδων).
Για πες: Τι μένει; Μια ταινιούλα από dvd μέχρι ανώδυνο θερινό σινεμαδάκι, που λέγαμε στα χρόνια της κριτικής μας αθωότητας, μια σκαμπρόζα ερμηνεία από την Scott Thomas, εντελώς έξω όμως ρυθμικά από την romanza του πυρήνα της ιστορίας. Η χημεία της Blunt με τον McGregor, που ποτέ δεν έγινε πρωτοκλασάτη μετά από το ξεπέταγμά της στο The Devil Wears Prada μεν, αλλά αποδεικνύει ότι ταίριασμά της με τον Damon στο περσινό The Adjustment Bureau μόνο τυχαίο δεν ήταν. Και σίγουρα ο χαμαιλέων της σκωτσέζικης παλικαριάς, ο κατασυμπαθέστατος Ewan McGregor, σε λίαν ενδιαφέρουσα, συγκρατημένα Asperger’s-ική εμφάνιση, προσθέτοντας αυτή την αρχοντιά που έχει κάτι από τη στόφα του Cary Grant και το μελαγχολικό appeal του Montgomery Clift. Το κάκιστα στημένο φινάλε που μας επιφυλάσσει δυστυχώς ο Hallstrom, ακυρώνει την όποια γνησιότητα του εγχειρήματος και τις φιλότιμες προσπάθειες του εκλεκτού cast. Και μεταξύ μας, αν με ρωτούσε κάποιος, ο μόνος Σολωμός που πραγματικά προτιμώ, είναι ο Διονύσιος.
Καταφέρνει λοιπόν ο δικός μας να βγάλει κάθε κόκκαλο από το αιχμηρό μυθιστόρημα του Paul Torday, μακελεύοντας ακόμη και το σεναριακό ταλέντο του Simon Beaufoy, οσκαροστεφανωμένου για το Slumdog Millionaire. Το σκωπτικό, ευθύβολο, σπιντάτο humor του οποίου δε δένει άνευ του μοναδικού χαρίσματος ενός Danny Boyle. Αντ’ αυτού η πλαδαρή, άστοχα εστιασμένη σκηνοθεσία του Hallstrom μπατάρει σε αρλεκινισμούς και ρηχούς συμβολισμούς, παρότι η πρώτη ύλη δίνει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για διεθνές πολιτικό σχόλιο, αποδαιμονοποιώντας τους άραβες από τη μονοδιάστατη σκιαγράφηση δεκαετιών αμερικανικής κινηματογραφικής προπαγάνδας (σημειολογικά, ο ευγενής χαρακτήρας του Σεΐχη παίζεται από τον Αιγύπτιο καρατερίστα Amr Waked, γνωστό από τη συμμετοχή του στη Syriana (2006), ίσως το καλύτερο σενάριο στο είδος της των τελευταίων δύο δεκαετιών, ειδικότερα στην απόδωση του αραβικού κόσμου, τουλάχιστον σε επίπεδο πετρελαιάδων).
Για πες: Τι μένει; Μια ταινιούλα από dvd μέχρι ανώδυνο θερινό σινεμαδάκι, που λέγαμε στα χρόνια της κριτικής μας αθωότητας, μια σκαμπρόζα ερμηνεία από την Scott Thomas, εντελώς έξω όμως ρυθμικά από την romanza του πυρήνα της ιστορίας. Η χημεία της Blunt με τον McGregor, που ποτέ δεν έγινε πρωτοκλασάτη μετά από το ξεπέταγμά της στο The Devil Wears Prada μεν, αλλά αποδεικνύει ότι ταίριασμά της με τον Damon στο περσινό The Adjustment Bureau μόνο τυχαίο δεν ήταν. Και σίγουρα ο χαμαιλέων της σκωτσέζικης παλικαριάς, ο κατασυμπαθέστατος Ewan McGregor, σε λίαν ενδιαφέρουσα, συγκρατημένα Asperger’s-ική εμφάνιση, προσθέτοντας αυτή την αρχοντιά που έχει κάτι από τη στόφα του Cary Grant και το μελαγχολικό appeal του Montgomery Clift. Το κάκιστα στημένο φινάλε που μας επιφυλάσσει δυστυχώς ο Hallstrom, ακυρώνει την όποια γνησιότητα του εγχειρήματος και τις φιλότιμες προσπάθειες του εκλεκτού cast. Και μεταξύ μας, αν με ρωτούσε κάποιος, ο μόνος Σολωμός που πραγματικά προτιμώ, είναι ο Διονύσιος.
Στις δικές μας αίθουσες, στις 5 Ιουλίου 2012 από την Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική