Movies Ltd

Θα είχε τρομακτικό ενδιαφέρον να καθίσω να απαριθμήσω πόσες ταινίες έχω παρακολουθήσει, στις οποίες συμμετέχει η απόλυτα καρατερίστικη μορφή του Ernest Borgnine. Αποφεύγω εντέχνως να χρησιμοποιήσω το ελληνόφωνο σπέλινγκ του ονόματος του Αμερικάνου με τις Ιταλιάνικες ρίζες - Borgnino το πραγματικό του όνομα - ηθοποιού, αφού δεν ήταν λίγες οι στιγμές παρεξήγησης στην κινηματογραφική ομήγυρη, για το πως εκείνο προφέρεται: Μποργκάιν (συνηθέστερα), Μπόργκιν, Μποργκίν? Όπως και να έχει ελάχιστες στιγμές τον ανέφερα με το πραγματικό του επίθετο. Αντίθετα προτιμούσα κάθε φορά που η εναλλακτικά συμπαθέστατη ή αγριεμένη φιγούρα του έκανε την εμφάνιση της στο πανί, να λέω να πάλι ο Marty. Πολύ ευκολότερο στο λόγο, αλλά και σήμα κατατεθέν της ερμηνευτικής πορείας ενός ηθοποιού με διαδρομή μεγαλύτερη των έξι (!) δεκαετιών στο κινηματογραφικό στερέωμα. Ομολογώ πως δεν ξεχώρισα ποτέ ποιο ήταν το καλύτερο, το ποιοτικότερο προσωπείο των ρόλων του Borgnine. Εκείνο που ξεχείλιζε αγριάδα, ερμηνεύοντας τον κακεντρεχή και βίαιο Λοχία Φάτσο Τζάντσον στο From Here To Eternity, τον περιθωριακό Ντατς στο ανεπανάληπτο γουέστερν The WIld Bunch, τον βδελυρό μεγιστάνα, σήμα κατατεθέν μιας απάνθρωπης καπιταλιστικής αντίληψης στο Emperor Of The North Pole?

Ή μήπως αυτό που μέσα από την σπινθηροβόλα ματιά του ανέδυε μια άκρατη καλοσύνη, όπως συνέβη παίζοντας τον μαχητικό Ρόγκο στο The Poseidon Adventure, τον αξιαγάπητο διοικητή Μακ Χέιλ στο τηλεοπτικό σίριαλ Mchale's Navy και φυσικά τον καταπιεσμένο από την πατροπαράδοτων ηθών φαμίλια του Μάρτι Πιλέτι, στην εμφάνιση που δικαίως του χάρισε το Όσκαρ ανδρικής ερμηνείας στα 1955? Μετέωρη η απόφαση για έναν σπουδαίο ρολίστα, με περισσότερες από 200 αναφορές στα κρέντιτς φιλμς, της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ. Demetrius And The Gladiators, Barraba, The Dirty Dozen, Convoy, Escape From New York, Jesus Of Nazareth, ακόμη και στο μελλοντολογικό Gattaca άφησε το στίγμα του, απλώς σέρνοντας στο πάτωμα μια λερωμένη σφουγγαρίστρα, παίζοντας τον ηλικιωμένο β' διαλογής πολίτη. Τελευταία από τις αναρίθμητες φορές που τον είδα στην μεγάλη οθόνη, πόλις πρόπερσι σε εκείνη την θορυβώδη συνεύρεση συνταξιούχων του Red, με πατημένα τα ενενήντα κι όμως να δείχνει ικανός να βγάλει πέρα το ρολάκι του. Ο Marty πλήρης ημερών, σχεδόν αιωνόβιος ταξίδεψε σήμερα στις πολιτείες του ουρανού, αφήνοντας πίσω του όμως μια από τις χαρακτηριστικότερες φιλμικές περσόνες της κινηματογραφικής ιστορίας για κληρονομιά στους σινεφίλ. Αντί να μετρήσω τις παρουσίες του σε ταινίες που τον έχω δει θα προτιμήσω να τον ξαναδώ σε εκείνο το απίθανο κωμικοτραγικό ρεσιτάλ δια χειρός Delbert Mann. Πραγματικά άφθαστος! R.I.P.