Ο Σεφ και ο Σεφ του
του Daniel Cohen. Με τους Jean Reno, Michaël Youn, Raphaëlle Agogué
Τσίγκινος...Σκούφος
του zerVo
Το παλεύω εδώ και καιρό να δώσω μια υποτυπώδη εξήγηση σε αυτό το παροξυσμικό φαινόμενο της εποχής μας, που έχει να κάνει με οτιδήποτε μπορεί να έχει σχέση με το φαγητό και την παρασκευή του. Ένας πραγματικός τσελεμεντένιος βομβαρδισμός που ξεκινά από την νυχθημερόν παρουσία ενός ασπροντυμένου (ενίοτε αν είναι και προχώ, μαυροντυμένου) μάγειρα, στο τηλεοπτικό καντράν να μεταφέρει την ατελείωτη γνώση του στο κοινό, που με τη σειρά του αδημονεί να καταχωρήσει στο μπλοκάκι την συνταγή και καταλήγει στα εκατοντασέλιδα ένθετα που μοιράζουν αφειδώς οι Κυριακάτικες, με πολύχρωμα εξώφυλλα φέροντα άλλοτε την γελαστή μουτσούνα του μυστακιοφόρου μίστερ Βαρούλκο κι άλλοτε την αντιπαθέστατη της τσιριδω-Αργυρώς. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα? Δεν έχω γυρίσει ποτέ ψόφιος στο σπίτι και η απάντηση στο ερώτημα "τι φαΐ έχουμε" να είναι "φουά γκρα ω σοκολά με απόσταγμα από φινόκιο"... Κανά φασολάκι, κανά γεμιστό, κανά πουρεδάκι, μέχρις εκεί. Κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί από τα μισοάδεια πιάτα που αυτοί οι γκρανμάστερ της κουζίνας θέλουν να μας πείσουν πως αξίζουν της προσοχής μας, εγώ θα ήθελα καμιά ντουζίνα στην καθισιά μου...
Μπορεί ο φιλόδοξος Παριζιάνος Ζακί Μπονό να είναι άριστος γνώστης της μαγειρικής τέχνης και να θεωρεί εαυτόν τον πλέον ταλαντούχο σεφ της πόλης, δεν έχει βρεθεί όμως ακόμη το ρεστοράν εκείνο που θα αναγνωρίσει την αξία του, προσλαμβάνοντας τον. Περιφερόμενος πολυτεχνίτης μερεμετατζής και με την γκρίνια της - εγκυμονούσας - κυράς διαρκώς να του τριβελίζει τα αυτιά, από σύμπτωση θα γνωριστεί με τον θρυλικό Αλεξάντρ Λαγκάρντ, τον πλέον αναγνωρισμένο μάγειρα της Γαλλίας και προσωπικό του ίνδαλμα, μια συνάντηση που θα του δώσει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει τις αρετές του στο φημισμένο εστιατόριο που εκείνος επιβλέπει. Ίσως όμως με την ευστροφία του στην κουζίνα, να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τα επαγγελματικά ζητήματα, που ο μύθος της γαστρονομίας αντιμετωπίζει τελευταία.
Όπερ σημαίνει το ένα χέρι νίβει το άλλο, ο ανερχόμενος Ρατατούης θα δώσει φρέσκια πνοή στις ήδη μαγικές συνταγές που συνέταξε μια φορά κι έναν καιρό ο (υποτιθέμενα ξεπερασμένος) Μαμαλάκης και από την δική του πλευρά ο δεύτερος θα κάνει ότι περνά από τα χέρια του ο καινούργιος του βοηθός να βρει την θέση που του αξίζει στην λίστα των μαστόρων της γεύσης. Στόχος από την μια μεριά να διατηρηθούν τα τρία αστέρια στην σφραγίδα του αριστοκρατικού μαγαζιού με την (απεχθή φυσικά) μαρκίζα Lagarde και να μην γνωρίσει ο κορυφαίος των κορυφαίων το πρώτο μεγάλο κάζο της πολυετούς του καριέρας, σκοπός από την άλλη, ο φουκαριάρης γκαφατζής αλλά και χαρισματικός άνεργος μάγειρος να φορέσει τον Σκούφο που πάντοτε ονειρευόταν. Για τον απερχόμενο δηλαδή διατήρηση και για τον ρούκι δημιουργία του Φραντσέζικου Dream, που δεν έχει την παραμικρή απόσταση από το πασίγνωστο American. Φυσικά μετά από ογδόντα σκάρτα λεπτά παλέματος πάνω από τον πάγκο, η τελική έκβαση του ανάλαφρου στόρι είναι λίγο έως πολύ αναμενόμενη, σημασία έχει αν το μενού που μας σερβίρει ο όχι και τόσο έμπειρος οτέρ Daniel Cohen έχει έστω και λίγη νοστιμάδα...
Για πες: Έλα όμως που δεν την έχει. Το παρατραβηγμένο ακόμη και για Γαλλική ταινία σενάριο, στερείται βασικών συστατικών, όπως εξυπνάδας, σπιρτάδας και κυρίως εφόσον μιλάμε για κομεντί, χιούμορ, που πολλές φορές - όπως στην ανεκδιήγητη σεκάνς του Γιαπωνέζικου hi tech μαγέρικου - φτάνει σε γελοιότητες. Σλάπστικ του κακού καιρού, που δεν μου δημιουργεί την παραμικρή έκπληξη που προσωποποιείται στην άνευρη μουτσούνα του Michael Youn, ενός μέτριου κωμικού που δεν ξεχνώ ποτέ, πως κατέστρεψε κάποτε ερμηνευτικά μια από τις πιο αγαπημένες καρτούν φιγούρες των παιδικών μου χρόνων, σαν αυτή του Ιζνογκούντ. Όσο για τον έτερο συμπρωταγωνιστή, ευτυχώς βρήκα τη λύση σε μια συνταγή με βασική πρώτη ύλη τους Λωτούς και θα λησμονήσω σύντομα πως η πιο αγαπημένη μορφή του τρικολόρ σινεμά τα τελευταία είκοσι χρόνια, έστω και για βιοποριστικούς / συνταξιοδοτικούς λόγους, συμμετείχε σε αυτή την μετριότατη μανέστρα.
Όπερ σημαίνει το ένα χέρι νίβει το άλλο, ο ανερχόμενος Ρατατούης θα δώσει φρέσκια πνοή στις ήδη μαγικές συνταγές που συνέταξε μια φορά κι έναν καιρό ο (υποτιθέμενα ξεπερασμένος) Μαμαλάκης και από την δική του πλευρά ο δεύτερος θα κάνει ότι περνά από τα χέρια του ο καινούργιος του βοηθός να βρει την θέση που του αξίζει στην λίστα των μαστόρων της γεύσης. Στόχος από την μια μεριά να διατηρηθούν τα τρία αστέρια στην σφραγίδα του αριστοκρατικού μαγαζιού με την (απεχθή φυσικά) μαρκίζα Lagarde και να μην γνωρίσει ο κορυφαίος των κορυφαίων το πρώτο μεγάλο κάζο της πολυετούς του καριέρας, σκοπός από την άλλη, ο φουκαριάρης γκαφατζής αλλά και χαρισματικός άνεργος μάγειρος να φορέσει τον Σκούφο που πάντοτε ονειρευόταν. Για τον απερχόμενο δηλαδή διατήρηση και για τον ρούκι δημιουργία του Φραντσέζικου Dream, που δεν έχει την παραμικρή απόσταση από το πασίγνωστο American. Φυσικά μετά από ογδόντα σκάρτα λεπτά παλέματος πάνω από τον πάγκο, η τελική έκβαση του ανάλαφρου στόρι είναι λίγο έως πολύ αναμενόμενη, σημασία έχει αν το μενού που μας σερβίρει ο όχι και τόσο έμπειρος οτέρ Daniel Cohen έχει έστω και λίγη νοστιμάδα...
Για πες: Έλα όμως που δεν την έχει. Το παρατραβηγμένο ακόμη και για Γαλλική ταινία σενάριο, στερείται βασικών συστατικών, όπως εξυπνάδας, σπιρτάδας και κυρίως εφόσον μιλάμε για κομεντί, χιούμορ, που πολλές φορές - όπως στην ανεκδιήγητη σεκάνς του Γιαπωνέζικου hi tech μαγέρικου - φτάνει σε γελοιότητες. Σλάπστικ του κακού καιρού, που δεν μου δημιουργεί την παραμικρή έκπληξη που προσωποποιείται στην άνευρη μουτσούνα του Michael Youn, ενός μέτριου κωμικού που δεν ξεχνώ ποτέ, πως κατέστρεψε κάποτε ερμηνευτικά μια από τις πιο αγαπημένες καρτούν φιγούρες των παιδικών μου χρόνων, σαν αυτή του Ιζνογκούντ. Όσο για τον έτερο συμπρωταγωνιστή, ευτυχώς βρήκα τη λύση σε μια συνταγή με βασική πρώτη ύλη τους Λωτούς και θα λησμονήσω σύντομα πως η πιο αγαπημένη μορφή του τρικολόρ σινεμά τα τελευταία είκοσι χρόνια, έστω και για βιοποριστικούς / συνταξιοδοτικούς λόγους, συμμετείχε σε αυτή την μετριότατη μανέστρα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Ιουλίου 2012 από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική