Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου
του Benh Zeitlin. Με τους Quvenzhané Wallis, Dwight Henry, Levy Easterly, Lowell Landes, Pamela Harper
Ο Τυφώνας Wallis
του gaRis (@takisgaris) 
Στ΄αλήθεια ζούμε ημέρες κυνισμού, αμετροέπειας και έντονης δυσπραγίας. Χρειάζεται να είσαι φορές αρκετά απαισιόδοξος για να αντέξεις κι εξίσου ονειροπόλος για να φανταστείς έναν καλύτερο κόσμο, όπου η έννοια «ανθρωπιά» μοιάζει τόσο δυσπρόσιτη. Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές απογοητευμένο, για τη δύναμη του σινεμά να πυροδοτήσει αλλαγές στον τρόπο που απεικονίζεται η πραγματικότητα, να δώσει δύναμη στην υπέρ - ημιπληροφορημένη νεολαία ώστε να αντιδράσει απέναντι σε ένα χαοτικό, αιμοσταγές, τερατώδες οικονομικό σύστημα που λυμαίνεται τον πλανήτη, ισοπεδώνοντας κάθε προοπτική ευαγούς μέλλοντος. Βλέπω τον πανίκουλα γύρω μου με το Comic Con 2012 του San Diego που μόλις τελείωσε. Τρέλα ο κόσμος. Cosplay και τηγανητοί εγκέφαλοι στα κάγκελα. The Dark Knight Rises, Iron Man 3, The Hobbit και χάρτινοι ήρωες μέχρις σκασμού. Εμπρός για καινούργια εισπρακτικά ρεκόρ, με rebootια και δώστου remakια και να μην έχει τελειωμό η ανακύκλωση παιχνιδιών.
Ναι, αγαπητέ φίλε –λάτρη του Batman, του Spiderman και του Γκαούρ-Τάρζαν, καταλαβαίνω πως λιώνεις από αγωνία αλλά, πάρε τα 2 σέντσια μου αν τα θες, θα βγουν τα παιχνιδάκια σου ξανά (και μανά) στο πανί but…so EFFING what? Πόσο escapism γουσταίρνει η γκλάβα σου; Ξέρεις καλέ μου φίλε, έχω νέα για σένα, συνταρακτικά νέα: Υπάρχει ακόμη σινεμά. Υπάρχει ένας 29άρης ονόματι Benh Zeitlin, με μια μόνη μικρομηκάδικη στη ζώνη του προ 4ετίας, το Glory At Sea, που πραγματεύτηκε την τραγική απώλεια των συνεχιζόμενων καταστροφών στη Λουϊζιάνα. Αυτό το παιδί λοιπόν, προ δύο ετών, μαζεύει με κόπο $1,8Μ, φτιάχνει ένα crew 64 ανθρώπων, επί το πλείστον ερασιτέχνες και συνεχίζει να ψάχνει για καλλιτεχνικό χρυσάφι μέσα στο Bathtub της Bayou, στην περιοχή Terrebonne, εκεί πάλι, στη Λουϊζιάνα της μετά Κατρίνα εποχής.
Παίρνει το μονόπρακτο Juicy and Delicious της εξ’ απαλών ονύχων φίλης του ηθοποιού Lucy Alibar και αρχίζει την εξερεύνηση στους αφιλόξενους βάλτους, ώσπου συναντά τον φούρναρη, πατέρα πέντε παιδιών Dwight Henry. Παίρνει όλο το συνεργείο μαζί για να τον παρακαλέσει να δεχτεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Wink. Δέχεται με τον όρο να προβάρουν τις μικρές πρωινές ώρες ώστε να μπορεί να (ξε)φουρνίζει τα αρτοσκευάσματα των 30-40 κατοίκων του Bathtub, ενός σβώλου γης περικυκλωμένου από εκατομμύρια κυβικά νερού, που για τον ίδιο είναι η μόνη (υπερήφανη) επιλογή. O Benh αμολιέται να βρει την κεντρική ηρωίδα του, την κόρη του Wink, Hushpuppy. Τσεκάρει κοντά 4.000 κοριτσάκια, ώσπου ξεπροβάλλει εμπρός του ένα αλλόκοσμο μαυράκι, ένα στοιχειό της φύσης, ένα 5χρονο με το απίθανο όνομα Quvenzhane (Nazie) Wallis. Πάνω στους μικροσποπικούς ώμους της, μέσα από το πύρινο βλέμμα της, ο Zeitlin ξεκινά να γυρίζει.
Αφήνω τους διθυράμβους στο Sundance, όπου η Fox/Searchlight έσπευσε να το αγοράσει στο τζάμπα (για $2Μ), λίγο με καίει που στις Cannes το βόλεψαν στην παράλληλη προβολή του «Ενός Κάποιου Βλέμματος» κι όσοι το είδαν παραληρούν ακόμη. Η ταινία πάνω απόλα είναι ένας θρίαμβος επιβίωσης, ανώτερος από τον Ινδιάνο Δρομέα, συγκλονιστικότερη από το Days of Heaven του Terrence Malick, αμεσότερη από το George Washington του David Gordon Green, παιχνιδιάρικη όσο The Adventures of Huckleberry Finn, διαχρονικά επίκαιρη ως οικολογικό μανιφέστο όσο το Louisiana Story του Robert Flaherty. Μαγικά ρεαλιστικό και οργιαστικά χαοτικό έργο όσο το Underground του (ομολογημένη επιρροή από τον δημιουργό) Εμίρ(η) Κουστουρίτσα και πηγαίο μέσα από τα νάματα του Αιμιλίου του Ζαν Ζακ Ρουσσώ.
Απλά, καλέ μου φίλε, πρόκειται για 91 λεπτά που μπορεί να σου αλλάξουν την οπτική για τα πράγματα γύρω σου. Επιβίωση, ενηλικίωση, οικολογική καταστροφή, αρρώστια, θάνατος, κοπάδια προϊστορικών κάπρων να ξεκινούν από τα λιωμένα αρκτικά παγόβουνα και να ροβολάνε αχαλίνωτα μέσα από τη φαντασία της ηρωικής Hushpuppy ώσπου να υποκλιθούν μπροστά της, καθώς μόνο εκείνη ακουμπά το προσωπάκι της στο μέρος της καρδιάς κάθε ζωντανού κτίσματος της Φύσης για να του πάρει παλμό. Μια δόνηση που τοξοβολεί ψυχή, μια αρχέγονη κραυγή, ένα ασυγράτητα θυμωμένο «όχι» στον ενοχικό ψευδομεσσιανισμό της αστικής φιλανθρωπίας, ένα απαστράπτον «ναι» στη συμφιλίωση με την Παγγαία, στην ενόραση μιας κοινωνίας συμβιωτικής, αφιλοκερδούς, πλήρους μέσα στην στωική της αυτάρκεια.
Η μουσική επένδυση από μόνη της (έργο επίσης υπογραφής Zeitlin), αξίζει το ρίσκο της σκληρής θέασης. O Obama κέρδισε τις εκλογές με υπόκρουση των τελευταίων ημερών της προεκλογικής του καμπάνιας το θέμα από το Glory At Sea. Έχω την εντύπωση πως αν τώρα παίξει το μουσικό χαρτί του Beasts of the Southern Wild θα τις ξανακερδίσει. O Α.Ο.Scott έγραψε πως η ταινία μοιάζει με μια οικεία μελωδία που δεν έχει συγκεκριμένη κατάταξη ως είδος, ίσως μια jazz παιγμένη με έναν πρωτοποριακά νεόκοπο ρυθμό που σε συνεπαίρνει. Επίσης σήμερα είδα έξω από την Aίθουσα 1 του TIFF Lightbox Theater μια επιγραφή που προειδοποιούσε ότι οι εικόνες πιθανόν να δημιουργήσουν προβλήματα κινητικής ισορροπίας σε κάποιους "ευαίσθητους" θεατές. Σε κάθε περίπτωση, για ένα είμαι πεπεισμένος μέχρι το καύκαλο μου: Το Beasts of The Southern Wild μου ανανέωσε την ελπίδα, την πεποίθηση, ότι το σινεμά μπορεί ακόμη να εμπνεύσει πίστη στο μεγαλείο της ανθρώπινης θέλησης για κάτι ωραίο, ως αληθινό.
Για πες: Την επόμενη φορά που θα κοιτάξω την 5χρονη Τίνα μου στα μάτια, θα δω μέσα τους την Hushpuppy να μου δείχνει το πώς.
Παίρνει το μονόπρακτο Juicy and Delicious της εξ’ απαλών ονύχων φίλης του ηθοποιού Lucy Alibar και αρχίζει την εξερεύνηση στους αφιλόξενους βάλτους, ώσπου συναντά τον φούρναρη, πατέρα πέντε παιδιών Dwight Henry. Παίρνει όλο το συνεργείο μαζί για να τον παρακαλέσει να δεχτεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Wink. Δέχεται με τον όρο να προβάρουν τις μικρές πρωινές ώρες ώστε να μπορεί να (ξε)φουρνίζει τα αρτοσκευάσματα των 30-40 κατοίκων του Bathtub, ενός σβώλου γης περικυκλωμένου από εκατομμύρια κυβικά νερού, που για τον ίδιο είναι η μόνη (υπερήφανη) επιλογή. O Benh αμολιέται να βρει την κεντρική ηρωίδα του, την κόρη του Wink, Hushpuppy. Τσεκάρει κοντά 4.000 κοριτσάκια, ώσπου ξεπροβάλλει εμπρός του ένα αλλόκοσμο μαυράκι, ένα στοιχειό της φύσης, ένα 5χρονο με το απίθανο όνομα Quvenzhane (Nazie) Wallis. Πάνω στους μικροσποπικούς ώμους της, μέσα από το πύρινο βλέμμα της, ο Zeitlin ξεκινά να γυρίζει.
Αφήνω τους διθυράμβους στο Sundance, όπου η Fox/Searchlight έσπευσε να το αγοράσει στο τζάμπα (για $2Μ), λίγο με καίει που στις Cannes το βόλεψαν στην παράλληλη προβολή του «Ενός Κάποιου Βλέμματος» κι όσοι το είδαν παραληρούν ακόμη. Η ταινία πάνω απόλα είναι ένας θρίαμβος επιβίωσης, ανώτερος από τον Ινδιάνο Δρομέα, συγκλονιστικότερη από το Days of Heaven του Terrence Malick, αμεσότερη από το George Washington του David Gordon Green, παιχνιδιάρικη όσο The Adventures of Huckleberry Finn, διαχρονικά επίκαιρη ως οικολογικό μανιφέστο όσο το Louisiana Story του Robert Flaherty. Μαγικά ρεαλιστικό και οργιαστικά χαοτικό έργο όσο το Underground του (ομολογημένη επιρροή από τον δημιουργό) Εμίρ(η) Κουστουρίτσα και πηγαίο μέσα από τα νάματα του Αιμιλίου του Ζαν Ζακ Ρουσσώ.
Απλά, καλέ μου φίλε, πρόκειται για 91 λεπτά που μπορεί να σου αλλάξουν την οπτική για τα πράγματα γύρω σου. Επιβίωση, ενηλικίωση, οικολογική καταστροφή, αρρώστια, θάνατος, κοπάδια προϊστορικών κάπρων να ξεκινούν από τα λιωμένα αρκτικά παγόβουνα και να ροβολάνε αχαλίνωτα μέσα από τη φαντασία της ηρωικής Hushpuppy ώσπου να υποκλιθούν μπροστά της, καθώς μόνο εκείνη ακουμπά το προσωπάκι της στο μέρος της καρδιάς κάθε ζωντανού κτίσματος της Φύσης για να του πάρει παλμό. Μια δόνηση που τοξοβολεί ψυχή, μια αρχέγονη κραυγή, ένα ασυγράτητα θυμωμένο «όχι» στον ενοχικό ψευδομεσσιανισμό της αστικής φιλανθρωπίας, ένα απαστράπτον «ναι» στη συμφιλίωση με την Παγγαία, στην ενόραση μιας κοινωνίας συμβιωτικής, αφιλοκερδούς, πλήρους μέσα στην στωική της αυτάρκεια.
Η μουσική επένδυση από μόνη της (έργο επίσης υπογραφής Zeitlin), αξίζει το ρίσκο της σκληρής θέασης. O Obama κέρδισε τις εκλογές με υπόκρουση των τελευταίων ημερών της προεκλογικής του καμπάνιας το θέμα από το Glory At Sea. Έχω την εντύπωση πως αν τώρα παίξει το μουσικό χαρτί του Beasts of the Southern Wild θα τις ξανακερδίσει. O Α.Ο.Scott έγραψε πως η ταινία μοιάζει με μια οικεία μελωδία που δεν έχει συγκεκριμένη κατάταξη ως είδος, ίσως μια jazz παιγμένη με έναν πρωτοποριακά νεόκοπο ρυθμό που σε συνεπαίρνει. Επίσης σήμερα είδα έξω από την Aίθουσα 1 του TIFF Lightbox Theater μια επιγραφή που προειδοποιούσε ότι οι εικόνες πιθανόν να δημιουργήσουν προβλήματα κινητικής ισορροπίας σε κάποιους "ευαίσθητους" θεατές. Σε κάθε περίπτωση, για ένα είμαι πεπεισμένος μέχρι το καύκαλο μου: Το Beasts of The Southern Wild μου ανανέωσε την ελπίδα, την πεποίθηση, ότι το σινεμά μπορεί ακόμη να εμπνεύσει πίστη στο μεγαλείο της ανθρώπινης θέλησης για κάτι ωραίο, ως αληθινό.
Για πες: Την επόμενη φορά που θα κοιτάξω την 5χρονη Τίνα μου στα μάτια, θα δω μέσα τους την Hushpuppy να μου δείχνει το πώς.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Φεβρουαρίου 2013 από την Seven / Spentzos
1 σχόλια:
Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι καταλαβαίνει κάποιος αυτά που γράφεις...???
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική