The Amazing Spider-Man
του Marc Webb. Με τους Andrew Garfield, Emma Stone, Rhys Ifans, Denis Leary, Martin Sheen, Sally Field, Irrfan Khan, Campbell Scott, Embeth Davidtz
Caught in the Spiderman’s Webb
του gaRis (@takisgaris)
Αποτελεί επιλογή μου να μην πέσω στη λούμπα της τετριμμένης κριτικής ανάγνωσης ενός ακόμη marvel superhero summer blockbuster, για τον πολύ ιδιαίτερο λόγο ότι ο συνομίληκός μου Marc Webb, μου έχει απλόχερα χαρίσει 500 μέρες καλοκαιριού ((500) Days of Summer - για να *πειράξω* λίγο τον τίτλο), δίνοντάς μου ταυτόχρονα μύριες υπόσχεσες για το παραπέρα του. Εκεί αναγνώρισα το υποκριτικό χάρισμα του μκροσκοπικού J. G. Levitt. Εδώ υποκλίνομαι στην ορθότερη ανάγνωση ήρωα κόμικ που έπαιξε ποτέ στο πανί από τον αγγλοαμερικάνο Andrew Garfield, τον συμπαθέστερο χαρακτήρα που ανέδειξε το ρεσιτάλ μαχμουρλίασης του εγκεφαλοπαθούς Social Network και άλλο τόσο ηδυπαθή όπως τον καδράρισε ο Mark Romanek στο Never Let Me Go. Δε θα χρονοτριβήσω προχωρώντας εξ’αρχής και απευθείας στη λήψη του ζητουμένου: Ο Amazing Spiderman δεν είναι απλά ένα επιτυχημένο reboot, μόλις μια 5ετία από την 3η (και αποτυχημένη) ταινία του Sam Raimi. Στέκεται επάξια λίγω πιο κάτω από το θρόνο της καλύτερης ταινίας του genre (Dark Knight), εφάμιλλη του επικού Spiderman 2.
Τι κι αν τα $215Μ της παραγωγής δε "δείχνουν" ούτε ως set pieces, ούτε τόσο υπερθετικά στην 3η διάσταση της θέασης. Τι κι αν το story τόχουμε ξαναμαναμασήσει και καμπόσοι γραφιάδες βασανίζονται για το κατά πόσο ήταν εντέλει χρειαζούμενο αυτό το reboot. Το ζευγαράκι - το- αμήχανο Tobey Maguire και Kirsten Dunst ωχριά απέναντι στο πλημμυρισμένο σε χημεία ντουέτο Andrew Garfield – Emma Stone. Πραγματικά αυτή η Emma σου ανεβάζει το ζάχαρο στο 16 (το μετράμε διαφορετικά εδώ στα πέρα μέρη), με μια αύρα που λιώνει βαρύ μέταλλο. Δεν είναι τυχαία ζευγάρι και στη ζωή με τον Andrew, κάθε σκηνή μαζί είναι ανώτερη από τόννους ειδικών εφέ γιατί, ναι, εν τοις πράγμασι και πολύ τω όντι άμα λάχει ναούμ,ο Webb έβαλε πάνσοφα, στη θέση της πράσινης και της μπλε οθόνης, ένα indie, νεανικό, σπαρταριστό love story, με πυρήνα έναν 1000% τρωτό, θυμωμένο, πληγωμένο αλλά ουσιαστικά καμωμένο από ανώτερο υλικό Spidey, σε ένα ατέλειωτο κυνηγητό με τα ερωτηματικά της παιδικής του ηλικίας και την διαπραγμάτευση (που σημαίνει ανυπέρβλητες θυσίες) με τον ρόλο που του επιφυλάσσει η τιμημένη αραχνοστολή.
Σε επίπεδο villain, ο Rhys Ifans που εξέπληξε στο Anonymous, μπορεί να μην ρουμπώνει τον Doc Ock του Alfred Molina, μολαταύτα απογυμνώνει τις μανιέρες τέτοιων καρικατουρέ ρόλων, παίζοντας τον κολλητό του πατρός Parker Dr. Connors με υπόγεια σκοτεινιά, ακροβατώντας μεταξύ της καταστροφικής μανίας της The Lizard και αδυναμίας ενός ανθρώπου ταγμένου στην εργαστηριακή μελέτη που οραματίζεται μια ανθρωπότητα χωρίς κουσούρια, όπως το ακρωτηριασμένο χέρι του. Το ζευγάρι των θείων που μεγαλώνουν τον Peter Parker, υποστηρίζεται θαυμαστά από τους Martin Sheen και Sally Field, συμπληρώνοντας ένα cast τόσο αριστοτεχνικά καθοδηγημένο από τον Webb, ο οποίος στα 134 λεπτά της διάρκειας κρατά το ζύγι ανθρωπιάς - CGI σε αγαστή ισορροπία.
Για πες: Τα $75Μ του πρώτου 4ημέρου αποδεικνύουν ότι οι θεατές ξεπέρασαν χωρίς δυσκολία την αμηχανία της κριτικής πλέμπας που προφανώς δεν έχει μάτια πάρα για το The Dark Knight Rises του οπερατικού Chris Nolan. Δε με ενοχλεί, εδώ είμαστε για να τα πούμε πρώτοι σχετικά. O Webb, δε μπορεί να βγει από το μυαλό μου αυτό, έκανε στο Spidey franchise κάτι αντίστοιχο με τον θρίαμβο του Rupert Wyatt στο Rise of the Planet of the Apes: Μπόλιασε νέο αίμα σε μια κουρασμένη ιστορία, δίνοντας μια κατεύθυνση που είναι τόσο ξένη στο genre, ακόμη και στον πομπώδη αρχιμάστορα Nolan: Ο Spiderman είναι ακριβώς ένας νέος της ηλικίας του, χωρίς τη μάσκα του vigilante. Μπορεί να σώζει ζωές και να στέλνει τους κακούς στη φυλακή (μη σηκωθείτε από τη θέση μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους) όμως δε διαφέρει διόλου από όσους έχουν από μικροί βιώσει την απώλεια και τη μοναξιά του ανθρώπου που στερήθηκε την οικογενειακή ευτυχία και γαλήνη. Ο Spiderman είναι ο αγαπημένος μου ήρωας, η ταινία στέκεται αντάξια της ευθύνης του μύθου της και με βεβαιότητα τη θεωρώ κορυφαίο φετινό blockbuster και δεύτερη συνολικά στην ως τα σήμερα φετινή παραγωγή μετά το εκπληκτικό horror-noir Kill List.
Σε επίπεδο villain, ο Rhys Ifans που εξέπληξε στο Anonymous, μπορεί να μην ρουμπώνει τον Doc Ock του Alfred Molina, μολαταύτα απογυμνώνει τις μανιέρες τέτοιων καρικατουρέ ρόλων, παίζοντας τον κολλητό του πατρός Parker Dr. Connors με υπόγεια σκοτεινιά, ακροβατώντας μεταξύ της καταστροφικής μανίας της The Lizard και αδυναμίας ενός ανθρώπου ταγμένου στην εργαστηριακή μελέτη που οραματίζεται μια ανθρωπότητα χωρίς κουσούρια, όπως το ακρωτηριασμένο χέρι του. Το ζευγάρι των θείων που μεγαλώνουν τον Peter Parker, υποστηρίζεται θαυμαστά από τους Martin Sheen και Sally Field, συμπληρώνοντας ένα cast τόσο αριστοτεχνικά καθοδηγημένο από τον Webb, ο οποίος στα 134 λεπτά της διάρκειας κρατά το ζύγι ανθρωπιάς - CGI σε αγαστή ισορροπία.
Για πες: Τα $75Μ του πρώτου 4ημέρου αποδεικνύουν ότι οι θεατές ξεπέρασαν χωρίς δυσκολία την αμηχανία της κριτικής πλέμπας που προφανώς δεν έχει μάτια πάρα για το The Dark Knight Rises του οπερατικού Chris Nolan. Δε με ενοχλεί, εδώ είμαστε για να τα πούμε πρώτοι σχετικά. O Webb, δε μπορεί να βγει από το μυαλό μου αυτό, έκανε στο Spidey franchise κάτι αντίστοιχο με τον θρίαμβο του Rupert Wyatt στο Rise of the Planet of the Apes: Μπόλιασε νέο αίμα σε μια κουρασμένη ιστορία, δίνοντας μια κατεύθυνση που είναι τόσο ξένη στο genre, ακόμη και στον πομπώδη αρχιμάστορα Nolan: Ο Spiderman είναι ακριβώς ένας νέος της ηλικίας του, χωρίς τη μάσκα του vigilante. Μπορεί να σώζει ζωές και να στέλνει τους κακούς στη φυλακή (μη σηκωθείτε από τη θέση μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους) όμως δε διαφέρει διόλου από όσους έχουν από μικροί βιώσει την απώλεια και τη μοναξιά του ανθρώπου που στερήθηκε την οικογενειακή ευτυχία και γαλήνη. Ο Spiderman είναι ο αγαπημένος μου ήρωας, η ταινία στέκεται αντάξια της ευθύνης του μύθου της και με βεβαιότητα τη θεωρώ κορυφαίο φετινό blockbuster και δεύτερη συνολικά στην ως τα σήμερα φετινή παραγωγή μετά το εκπληκτικό horror-noir Kill List.
Στις δικές μας αίθουσες, στις 12 Ιουλίου 2012 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική