του Rajko Grlic. Με τους Miki Manojlovic, Bojan Navojec, Ksenija Marinkovic, Daria Lorenci, Natasa Dorcic
Παιδιά να οργανωθούμε...
του zerVo
Το βασικό ζόρι που αντιμετωπίζουν οι πρόσφατης κοπής δημιουργίες που προέρχονται από την (εδώ και δύο δεκαετίες κιόλας διαλυμένη) πρώην ομοσπονδιακή λαική δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, είναι πως αν κάποιος δεν γνωρίζει τις συνθήκες που επικράτησαν κατά την διάρκεια του εμφυλίου σπαραγμού, δύσκολα μπορεί να αποκωδικοποιήσει τις αλληγορίες που μπορεί να προκύψουν από το σενάριο. Διότι ναι μεν, επί της παρούσης στο Just Between Us, μπορεί κανείς να δώσει τον ορισμό μιας κοινωνικής σάτιρας σχέσεων, που τα ζευγάρια μπλέκουν τις αντιπαραβαλλόμενες ερωτικές τους διαθέσεις, τα μηνύματα όμως είναι πολύ βαθύτερα, ώστε να απαιτείται η ιστορική γνώση που θα τα φέρει στην επιφάνεια.
Μπορεί φαινομενικά τα πάντα να πηγαίνουν κατ ευχή στην ζωή του μεσήλικα Νίκολα, να έχει μια όμορφη σύζυγο, να τον γυροφέρνουν κουκλίτσες ερωμένες, να διαθέτει γεμάτους τραπεζικούς λογαριασμούς, χάρη στην προσοδοφόρα εταιρία που διοικεί, μα μια μελαγχολία διαρκώς ζορίζει το βλέμμα του. Αιτία πως ακόμη δεν έχει καταφέρει να χαρίσει στην σύζυγο του το παιδί που εκείνη διακαώς προσδοκά, αλλά και κάποιες μύχιες φοβίες που του τριβελίζουν το μυαλό, για την πορεία της υγείας του. Η βραδιά που θα περάσει μαζί με τον καθηγητή αδελφό του, Μπράκο, έναν ανεύθυνο τύπο που συντηρεί οικονομικά, κατόπιν της κηδείας του φιλελεύθερων απόψεων πατέρα τους, θα αλλάξει σε μεγάλο βαθμό την οικογενειακή του κατάσταση. Όχι όμως και τον τρόπο σκέψης του...
Κι αυτό γιατί από μπαγαποντιά του αδελφούλη του, που θα ρίξει το δικό του ισχυρό σπέρμα στο δοχείο με το δείγμα, η καλή του θα βρεθεί σε ενδιαφέρουσα, συνεπώς το σπιτικό τους θα πρέπει να προετοιμαστεί για την έλευση της μικρούλας τους. Από την άλλη μεριά όμως, μολονότι ως πενηντάρης και βάλε, τρέμει στην ιδέα ο προστάτης του να έχει κτυπήσει μπιέλες, δεν αφήνει ούτε θηλυκή γάτα απείραχτη στους δρόμους του (πανάσχημου, κατ ιδίαν άποψη) Ζάγκρεμπ, ρίχνοντας την με την άνεση που του δίνει ο αέρας του μπον βιβέρ, με ευκολία στο κρεβάτι. Και να ήταν μονάχα αυτές οι περιστασιακές αρπαχτές, οι μόνες απιστίες του γερο-γυναικά. Εδώ έχει ολάκερη ερωμένη πολυετούς διάρκειας σπιτωμένη και μάλιστα με το δικό του παιδί για να φροντίσει..!
Για πες: Άλλοτε σατυρική, άλλοτε συγκινητική και ενίοτε γοητευτικά μπερδεμένη είναι η κινηματογραφική ιστορία που περιγράφη ο Κροάτης Rajko Grlic. Ακολουθώντας έναν ιδιαίτερο τρόπο αφήγησης, ανοίγοντας πάνω στον κεντρικό άξονα που ορίζει ο Νίκολα - με την μορφή του πάντα εξαιρετικού Miki Manojlovic - τέσσερις πέντε παρόδους που μιλούν για τα κοντινά του πρόσωπα, τραβά με τα πιπεράτα πλάνα του το βαλκάνιας ηδονοβλεπτικής διάθεσης βλέμμα. Ανακατώνοντας όμως στο συννεφιασμένο μίξερ του, όλων των λογιών τους συναισθηματισμούς, δεν απελευθερώνει τον ένα και βασικό που θα έδινε και την τελική ταυτότητα στο πόνημα του. Άσε που προσωπικά, βάζοντας σε μια τάξη τους επιμέρους κοινωνικούς συμβολισμούς, με τα αδέρφια, τα παιδιά, τις συννυφάδες και τους επιμέρους έρωτες τους, δεν μπορώ να πω πως, αν και το πάλεψα, έβγαλα και κανένα ξεχωριστό συμπέρασμα.
Κι αυτό γιατί από μπαγαποντιά του αδελφούλη του, που θα ρίξει το δικό του ισχυρό σπέρμα στο δοχείο με το δείγμα, η καλή του θα βρεθεί σε ενδιαφέρουσα, συνεπώς το σπιτικό τους θα πρέπει να προετοιμαστεί για την έλευση της μικρούλας τους. Από την άλλη μεριά όμως, μολονότι ως πενηντάρης και βάλε, τρέμει στην ιδέα ο προστάτης του να έχει κτυπήσει μπιέλες, δεν αφήνει ούτε θηλυκή γάτα απείραχτη στους δρόμους του (πανάσχημου, κατ ιδίαν άποψη) Ζάγκρεμπ, ρίχνοντας την με την άνεση που του δίνει ο αέρας του μπον βιβέρ, με ευκολία στο κρεβάτι. Και να ήταν μονάχα αυτές οι περιστασιακές αρπαχτές, οι μόνες απιστίες του γερο-γυναικά. Εδώ έχει ολάκερη ερωμένη πολυετούς διάρκειας σπιτωμένη και μάλιστα με το δικό του παιδί για να φροντίσει..!
Για πες: Άλλοτε σατυρική, άλλοτε συγκινητική και ενίοτε γοητευτικά μπερδεμένη είναι η κινηματογραφική ιστορία που περιγράφη ο Κροάτης Rajko Grlic. Ακολουθώντας έναν ιδιαίτερο τρόπο αφήγησης, ανοίγοντας πάνω στον κεντρικό άξονα που ορίζει ο Νίκολα - με την μορφή του πάντα εξαιρετικού Miki Manojlovic - τέσσερις πέντε παρόδους που μιλούν για τα κοντινά του πρόσωπα, τραβά με τα πιπεράτα πλάνα του το βαλκάνιας ηδονοβλεπτικής διάθεσης βλέμμα. Ανακατώνοντας όμως στο συννεφιασμένο μίξερ του, όλων των λογιών τους συναισθηματισμούς, δεν απελευθερώνει τον ένα και βασικό που θα έδινε και την τελική ταυτότητα στο πόνημα του. Άσε που προσωπικά, βάζοντας σε μια τάξη τους επιμέρους κοινωνικούς συμβολισμούς, με τα αδέρφια, τα παιδιά, τις συννυφάδες και τους επιμέρους έρωτες τους, δεν μπορώ να πω πως, αν και το πάλεψα, έβγαλα και κανένα ξεχωριστό συμπέρασμα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2012 από την 2-1-0
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική