O Έρωτας του Φεγγαριού
του Wes Anderson. Με τους Jared Gilman, Kara Hayward, Bill Murray, Bruce Willis, Edward Norton, Frances McDormand, Harvey Keitel, Jason Schwartzman, Tilda Swinton
Πατρίδα είναι η Παιδική Ηλικία
του gaRis (@takisgaris)
Καθώς αισίως καβαλάω τα 40, υπάρχει μια γενιά σκηνοθετών που μεγαλώνει μαζί μου ή έστω, παράλληλα. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκε, ως τώρα, ο Wes Anderson, με την ορμητική του είσοδο στην κινηματογραφία στα 1996 με το Bottle Rocket που ελάχιστοι έχουν δει, μα κυριότερα χάρη στο Rushmore (1998) το οποίο δε δικαιολογούνται όσοι σινεφίλοι δεν το έχουν τσεκάρει ακόμη. Κατόπιν με τα λίαν φιλόδοξα αλλά ιδιαίτερα άνισα Royal Tenenbaums (2002), The Life Aquatic (2004) και Darjeeling Limited (2007), ο ιδιόρρυθμος Τεξανός εδραιώθηκε με την ετικέτα του εικονοκλάστη δημιουργού off-kilt quirky comedies, με την πλειάδα των αντισυμβατικά έξυπνων ή απλά εκκεντρικών χαρακτήρων του να απαρτίζουν μια δυσλειτουργική οικογένεια όπου ο κεντρικός ήρωας ζητά επιβεβαίωση από τον πρόγονό του. Και φυσικά ο απαραίτητος Bill Murray ή τα κολλητάρια του της γνωστής οικογενείας Wilson.
Βαθιά έως μεροληπτικά αυτοβιογραφικός, ο Anderson έχει μόνιμο άξονα της πραγματείας του την επίπονη, καθυστερημένη ενηλικίωση, αυτό το προσωπικό κενό που πασχίζει να καλυφθεί ανεπιτυχώς μέσα από ιδιοσυγκρασιακά απαισιόδοξες, γλυκά (γλυκερά για τους κατήγορους) νοσταλγικές, ρετρό αναφορές σε ένα εκλεπτυσμένα kitsch καμβά με έντονα χρωματισμένα στιγμιότυπα μιας ζωής που μένει στο μεταίχμιο, χωρίς να ολοκληρώνεται, όπως ακριβώς και οι ταινίες του. Στιγμιότυπα, εύγλωττα μεν, αδιέξοδα από την υπαρξιστική τους σκοπιά δε. Εν ολίγοις, η βασική μου ένσταση απέναντι στο oevre του Anderson ήταν η εμφατική υπερίσχυση του στυλ εις βάρος της ουσίας, της αλήθειας των χαρακτήρων του και κατά συνέπεια η αποστασιοποίησή αυτών από τον θεατή. Εκτός αν τελικά μιλάμε απλώς για μια (πολύ ακριβή) αυτοψυχανάλυση.
Πρωτίστως με το υποψήφιο για oscar animated Fanastic Mr Fox (2009) αλλά και πλέον ολοκληρωμένα με το φετινό άνοιγμα των Καννών Moonrise Kingdom, ένα νέο κεφάλαιο ωριμότητας έχει ανοίξει στο βιβλίο του Wes Anderson. Δεν είναι συμπτωματικό το ότι η παιδική ηλικία είναι η αληθινή πατρίδα του και οι παιδικοί χαρακτήρες σαφέστερα πλέον αρμόζοντες να επαληθεύσουν την κεντρική ιδέα του σκηνοθέτη για τη ζωή. Μάλιστα εδώ είναι τα 12χρονα Sam και Suzy από το New Penzance (ένα φανταστικό νησί τοποθετούμενο στην περιοχή της New England), o ορφανός Khaki πρόσκοπος (Jared Gilman) και η γεμάτη εκρήξεις θυμού φιλεναδίτσα του (Kara Hayward) που συμπεριφέρονται ωριμότερα από τους προβληματικούς «μεγάλους» (Murray και Mc Dormand παίζουν στη γνωστή μανιέρα, ο Bruce Willis ευτυχώς επιστρέφει στη low key περσόνα του, ο Harvey Keitel είναι σχεδόν αγνώριστος ως γερο-αρχιπρόσκοπος, προϊστάμενος του κορυφαίου της ταινίας Edward Norton, σε ρόλο-κόντρα nerdy αρχιπρόσκοπα. Υποστηρίζει τέλος ως “Social Services” η πάντα καλοδεχούμενη Tilda Swinton).
Τα παιδιά γνωρίζουν τον πρώτο έρωτα, κλέβονται και μέσα σ΄αυτό το κηνύγι σε μια Αμερική του 1965, όπου αναπαριστά αψεγάδιαστα ο Anderson, ζουν ανυπόκριτα την αλήθεια της αδόλευτης αγάπης, όταν τα πάντα γύρω τους είναι ψεύτικα όσο ο μύθος της οικογένειας, της τοπικής ή όποιας άλλης αρχής και εξουσίας. Κι αν σε στιγμές η βία δεν είναι τόσο ταιριαστά PG13, ο Anderson το μαζεύει έξυπνα, έχοντας στο οπλοστάσιό του την μαγευτική σέπια του φωτογράφου του Robert Yeoman και -το σίγουρο χαρτί για τα φετινά Oscar- την καλλιτεχνική διεύθυνση του Gerard Sullivan. Ο Alexandre Desplat βρίσκεται σε μόνιμη φόρμα κεντώντας μια σκαμπρόζικα λυρική μουσική επένδυνση, ενώ ο (επίσης σαραντάρης) Roman - υιός - Coppola συνυπογράφει το αρτιότερο σενάριο της καριέρας του.
Για πες: Το Moonrise Kingdom δεν έχει να προσθέσει πολλά στο αρχετυπικό του είδους Stand by Me, έχει όμως να ξοδέψει καντάρια εικαστικής μαγείας, τοποθετώντας στο επίκεντρο τα παιδιά που όλοι υπήρξαμε προτού τα απωθήσουμε σταδιακά στο ομιχλώδες βασίλειο της ενήλικης λήθης. Με φρέσκια ματιά, λυτρωμένη από εξυπνακίστικα συμπλέγματα και το κυριότερο, δείχνοντας για πρώτη φορά τον Anderson έτοιμο να αντιμετωπίσει επιτυχώς τα προσωπικά του φαντάσματα της παιδικής ηλικίας, o Έρωτας του Φεγγαριού είναι η πρώτη ευχάριστη έκπληξη της φετινής κινηματογραφικής σοδειάς.
Πρωτίστως με το υποψήφιο για oscar animated Fanastic Mr Fox (2009) αλλά και πλέον ολοκληρωμένα με το φετινό άνοιγμα των Καννών Moonrise Kingdom, ένα νέο κεφάλαιο ωριμότητας έχει ανοίξει στο βιβλίο του Wes Anderson. Δεν είναι συμπτωματικό το ότι η παιδική ηλικία είναι η αληθινή πατρίδα του και οι παιδικοί χαρακτήρες σαφέστερα πλέον αρμόζοντες να επαληθεύσουν την κεντρική ιδέα του σκηνοθέτη για τη ζωή. Μάλιστα εδώ είναι τα 12χρονα Sam και Suzy από το New Penzance (ένα φανταστικό νησί τοποθετούμενο στην περιοχή της New England), o ορφανός Khaki πρόσκοπος (Jared Gilman) και η γεμάτη εκρήξεις θυμού φιλεναδίτσα του (Kara Hayward) που συμπεριφέρονται ωριμότερα από τους προβληματικούς «μεγάλους» (Murray και Mc Dormand παίζουν στη γνωστή μανιέρα, ο Bruce Willis ευτυχώς επιστρέφει στη low key περσόνα του, ο Harvey Keitel είναι σχεδόν αγνώριστος ως γερο-αρχιπρόσκοπος, προϊστάμενος του κορυφαίου της ταινίας Edward Norton, σε ρόλο-κόντρα nerdy αρχιπρόσκοπα. Υποστηρίζει τέλος ως “Social Services” η πάντα καλοδεχούμενη Tilda Swinton).
Τα παιδιά γνωρίζουν τον πρώτο έρωτα, κλέβονται και μέσα σ΄αυτό το κηνύγι σε μια Αμερική του 1965, όπου αναπαριστά αψεγάδιαστα ο Anderson, ζουν ανυπόκριτα την αλήθεια της αδόλευτης αγάπης, όταν τα πάντα γύρω τους είναι ψεύτικα όσο ο μύθος της οικογένειας, της τοπικής ή όποιας άλλης αρχής και εξουσίας. Κι αν σε στιγμές η βία δεν είναι τόσο ταιριαστά PG13, ο Anderson το μαζεύει έξυπνα, έχοντας στο οπλοστάσιό του την μαγευτική σέπια του φωτογράφου του Robert Yeoman και -το σίγουρο χαρτί για τα φετινά Oscar- την καλλιτεχνική διεύθυνση του Gerard Sullivan. Ο Alexandre Desplat βρίσκεται σε μόνιμη φόρμα κεντώντας μια σκαμπρόζικα λυρική μουσική επένδυνση, ενώ ο (επίσης σαραντάρης) Roman - υιός - Coppola συνυπογράφει το αρτιότερο σενάριο της καριέρας του.
Για πες: Το Moonrise Kingdom δεν έχει να προσθέσει πολλά στο αρχετυπικό του είδους Stand by Me, έχει όμως να ξοδέψει καντάρια εικαστικής μαγείας, τοποθετώντας στο επίκεντρο τα παιδιά που όλοι υπήρξαμε προτού τα απωθήσουμε σταδιακά στο ομιχλώδες βασίλειο της ενήλικης λήθης. Με φρέσκια ματιά, λυτρωμένη από εξυπνακίστικα συμπλέγματα και το κυριότερο, δείχνοντας για πρώτη φορά τον Anderson έτοιμο να αντιμετωπίσει επιτυχώς τα προσωπικά του φαντάσματα της παιδικής ηλικίας, o Έρωτας του Φεγγαριού είναι η πρώτη ευχάριστη έκπληξη της φετινής κινηματογραφικής σοδειάς.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Ιουνίου 2012 από την Odeon.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική