6+1 Απιστίες
των Emmanuelle Bercot, Fred Cavayé, Alexandre Courtès, Jean Dujardin, Michel Hazanavicius, Eric Lartigau, Gilles Lellouche. Με τους Jean Dujardin, Gilles Lellouche, Sandrine Kiberlain, Alexandra Lamy, Mathilda May
Σκέψου το καλά. Και πρόσεχε...
του zerVo
Ούτε συζήτηση δεν χωρά. Η απιστία είναι το αλατοπίπερο της ρουτινιάρικης οικογενειακής καθημερινότητας, είναι η πράξη εκείνη που ανυψώνει στα ύψη το ηθικό και την αυτοεκτίμηση του μπερμπάντη συζύγου, είναι το μετέωρο βήμα πέρα από την απαγορευμένη γραμμή, που αμέσως βάζει σε περιπέτειες τον αρέσκοντα σε αυτό το εξτρίμ σπορ μπαγαπόντη παντρεμένο. Είναι και πολλά άλλα ακόμη όμως, που αν τα τοποθετήσεις στην ζυγαριά της δικαιοσύνης, εύκολα θα κατανοήσεις πως δεν έχει νόημα να πράξεις την - μια φορά κι έναν καιρό - παρανομία. Σωρεία παραμυθιών και ψεμμάτων, που το ένα φέρνει το άλλο, ακατάσχετο άγχος μην τυχόν και αποκαλυφθεί η αλήθεια, αγωνία μην τυχόν και πέσει σε λάθος χέρια ένα μέιλ, ένα SMS, ένα ραβασάκι, στρες που φτάνει στα όρια της μανίας τον τσιλιμπουρδιστή, όταν πρέπει διαρκώς να βρίσκεται την ίδια στιγμή σε δυο σημεία. Κατά απόλυτη τιμή το αποτέλεσμα αυτής της ανέντιμης δράσης είναι δακρύβρεχτο. Την γλαφυρή του εικόνα, όμως, παρουσιάζουν - ποιοι άλλοι - οι Γάλλοι στο παζλ με τον τίτλο Les Infideles...
Ο κουτοπόνηρος, είναι εκείνος που του δίνεται η ευκαιρία να περάσει μια και μοναδική, πλην ολόκληρη βραδιά μακριά από την γυναίκα του και θα κάνει τα πάντα προκειμένου να καλοπεράσει. Ακόμη κι αν την πέσει στην πιο άσχημη συνάδελφο του. Ο παγιδευμένος, είναι εκείνος που θα αποκαλυφθεί, αφού θα την πατήσει πέφτοντας θύμα του αιδοίου - δαγκάνας της αγαπητικιάς του. Ο πρωτάρης, είναι εκείνος που δεν έχει την προηγούμενη πείρα και εύκολα η συμβία του θα τον αντιληφθεί. Ο εκτός τόπου και χρόνου, είναι αυτός που ενώ βαδίζει στην πέμπτη δεκαετία της ζωής του, νομίζει πως μπορεί να κουλαντρίσει το δεκαοχτάρικο πιτσιρίκι, που τον έχει ξετινάξει. Ο ματαιόδοξος, είναι εκείνος που ενώ διατυμπανίζει σε ευρύ κύκλο την δράση του, την ίδια στιγμή βρίζει θεούς και δαίμονες, που η στεφανωμένη του, του τα φόρεσε. Ο αγροίκος, είναι εκείνος που γουστάρει άγριες καταστάσεις με το κορίτσι του, εξόν και είναι μεγαλοκοπέλα, οπότε μπορεί να του μείνει στα χέρια. Και οι αμετανόητοι, είναι εκείνοι που μια μέρα μπορεί και να ορίσουν το τμήμα διαλεκτικής των Ανωνύμων Απίστων, μπας και ξεπεράσουν κάποια στιγμή την αρρώστια τους. Μια μέρα, όχι δεύτερη...
Τι καλά που το πήγε το κόλπο με τις επιμέρους, αυτοτελείς και ενίοτε σε συσχετισμό μεταξύ τους βινιέτες του, μέχρι λίγο πριν ρίξει την αυλαία του, το 6+1 Απιστίες. Μια παρουσίαση, με γνώμονα την χαλαρότητα και κατά περιπτώσεις το γκροτέσκο χιούμορ, όλων των πιθανών περιπτώσεων απιστίας, πάντοτε με κεντρικό πρόσωπο τον άντρα και απατημένη την κυρία, που τον περιμένει συνήθως υπομονετικά στο σπίτι, ταΐζοντας τα κουτσούβελα, όπως την δίδαξε ο κοινωνικός κανόνας. Όχι τίποτα ιδιαίτερες ακρότητες, ούτε συναισθηματικές φορτίσεις και δάκρυα - εκτός λιγάκι ίσως της ρουμπρίκας που υπογράφει η Bercot - μα αστείες καταστάσεις, που διακρίνονται από το φραντσέζικο, σκαμπρόζικο χιούμορ. Κι εκεί πέφτει το δικό μου ερώτημα: Αυτό το φινάλε, συνέχεια της εισαγωγής, με τους γκομενιάρηδες - νούμερα, που ακριβώς αποσκοπούσε? Τι πιθανότατα ήθελε να πει και για ποιο ακριβώς λόγο συνέτριψε όλη την ευχάριστη και σε σημαντικό ποσοστό ρεαλιστική ροή, που με συνοχή είχαν κτίσει οι short stories?
Για πες: Δύο φίλοι κολλητοί, με κοινές στιγμές σε αρκετές παραγωγές, κινηματογραφικές τε και θεατρικές, είχαν την αξιόλογη ιδέα να σατιρίσουν το πνεύμα και την λογική του απίστου σε μια ιδιόμορφης δομής δημιουργία. Ο ένας, ο Gilles Lellouche, παραμένει ακόμη ακόμη άγνωστος στο ευρύτερο εκτός Γαλλίας κοινό, παρότι πρωταγωνίστησε σε μια καταπληκτική περιπέτεια φέτος (A Bout Portant) και έδωσε μια εξαιρετική ερμηνεία στην τρικολός Μεγάλη Ανατριχίλα (Les Petites Mouchoirs). Ο άλλος, o Jean Dujardin, ορίζεται ως το πρόσωπο της χρονιάς 2011, αφού από κουταμαρίτσες επιπέδου OSS, απέσπασε το μέγιστο βραβείο ερμηνείας για τον ρόλο του The Artist. Συγκεντρώνοντας μια ικανή και μεγάλη παρέα από σκηνοθέτες - ανάμεσα τους και ο Οσκαρούχος Hazanavicius, που δεδομένα πιστώνεται την πιο καλογραμμένη μικρού μήκους, από το υπερβολικά άνισο σύνολο - το έχων το γενικό πρόσταγμα δίδυμο κατάφερε μέχρι το 89' να διατηρήσει σε ενδιαφέρον τέμπο και παλμό την έμπνευση του. Εκεί που πάει ο ρέφερι να σφυρίξει την λήξη όμως, αχός βαρύς ακούγεται! Σε τέτοιο βαθμό που κανονικά η AMPAS θα έπρεπε να ζητήσει πίσω το αγαλματάκι από τον ωραίο Τζονή. Και μάλιστα άμεσα!
Τι καλά που το πήγε το κόλπο με τις επιμέρους, αυτοτελείς και ενίοτε σε συσχετισμό μεταξύ τους βινιέτες του, μέχρι λίγο πριν ρίξει την αυλαία του, το 6+1 Απιστίες. Μια παρουσίαση, με γνώμονα την χαλαρότητα και κατά περιπτώσεις το γκροτέσκο χιούμορ, όλων των πιθανών περιπτώσεων απιστίας, πάντοτε με κεντρικό πρόσωπο τον άντρα και απατημένη την κυρία, που τον περιμένει συνήθως υπομονετικά στο σπίτι, ταΐζοντας τα κουτσούβελα, όπως την δίδαξε ο κοινωνικός κανόνας. Όχι τίποτα ιδιαίτερες ακρότητες, ούτε συναισθηματικές φορτίσεις και δάκρυα - εκτός λιγάκι ίσως της ρουμπρίκας που υπογράφει η Bercot - μα αστείες καταστάσεις, που διακρίνονται από το φραντσέζικο, σκαμπρόζικο χιούμορ. Κι εκεί πέφτει το δικό μου ερώτημα: Αυτό το φινάλε, συνέχεια της εισαγωγής, με τους γκομενιάρηδες - νούμερα, που ακριβώς αποσκοπούσε? Τι πιθανότατα ήθελε να πει και για ποιο ακριβώς λόγο συνέτριψε όλη την ευχάριστη και σε σημαντικό ποσοστό ρεαλιστική ροή, που με συνοχή είχαν κτίσει οι short stories?
Για πες: Δύο φίλοι κολλητοί, με κοινές στιγμές σε αρκετές παραγωγές, κινηματογραφικές τε και θεατρικές, είχαν την αξιόλογη ιδέα να σατιρίσουν το πνεύμα και την λογική του απίστου σε μια ιδιόμορφης δομής δημιουργία. Ο ένας, ο Gilles Lellouche, παραμένει ακόμη ακόμη άγνωστος στο ευρύτερο εκτός Γαλλίας κοινό, παρότι πρωταγωνίστησε σε μια καταπληκτική περιπέτεια φέτος (A Bout Portant) και έδωσε μια εξαιρετική ερμηνεία στην τρικολός Μεγάλη Ανατριχίλα (Les Petites Mouchoirs). Ο άλλος, o Jean Dujardin, ορίζεται ως το πρόσωπο της χρονιάς 2011, αφού από κουταμαρίτσες επιπέδου OSS, απέσπασε το μέγιστο βραβείο ερμηνείας για τον ρόλο του The Artist. Συγκεντρώνοντας μια ικανή και μεγάλη παρέα από σκηνοθέτες - ανάμεσα τους και ο Οσκαρούχος Hazanavicius, που δεδομένα πιστώνεται την πιο καλογραμμένη μικρού μήκους, από το υπερβολικά άνισο σύνολο - το έχων το γενικό πρόσταγμα δίδυμο κατάφερε μέχρι το 89' να διατηρήσει σε ενδιαφέρον τέμπο και παλμό την έμπνευση του. Εκεί που πάει ο ρέφερι να σφυρίξει την λήξη όμως, αχός βαρύς ακούγεται! Σε τέτοιο βαθμό που κανονικά η AMPAS θα έπρεπε να ζητήσει πίσω το αγαλματάκι από τον ωραίο Τζονή. Και μάλιστα άμεσα!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Ιουνίου 2012 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική