Οι γυναίκες του τελευταίου ορόφου
του Philippe Le Guay. Με τους Fabrice Luchini, Sandrine Kiberlain, Natalia Verbeke, Carmen Maura, Lola Dueñas, Concha Galán, Berta Ojea
Παέγιες και Φλαμένγκο
του zerVo
Κάνει μια έξυπνη μανούβρα αυτή η σατιρική εμφανισιακά και με όχι λίγες πολιτικές προεκτάσεις φραντσέζικη κομεντί. Τοποθετεί την κεφάτη, αλλά και με προβληματισμό ίντριγκά της καμιά πενηνταριά χρόνια πριν, όταν και η δράση της θα είχε μια κάποια δυνατότητα να εξελιχθεί μέχρι τέλους. Προσωπικά θεωρώ μέχρι και αδύνατο, αν το θέμα παρουσιαζόταν ως σημερινό να μπορούσε να προχωρήσει περαιτέρω του πενταλέπτου, μιας και θα υπήρχαν πολύ πιο ψηλά εμπόδια στην απεικόνιση της ξενοφοβίας ή του αδιάλλακτου νεοπλουτισμού, για να ξεπεραστούν. Ακόμη κι αν ο φτερωτός θεός, έκανε την εμφάνιση του στα μέσα του σεναρίου κι έβαζε το μαγικό του χεράκι, μετατρέποντας το com σε romcom - όπως και συμβαίνει κάποια βολά εδώ - εκτιμώ πως θα ήταν απίθανη η ολοκλήρωση του στόρι, μιας και κάπου θα φάνταζε άτοπο, σχεδόν επιστημονικά φαντασμένο...
1960. Μέσα στην μονοτονία και την ρουτίνα, κυλά η ζωή του ελαφρώς ιδιότροπου Κυρίου Ζουμπέρ, ενός ικανότατου οικονομικού συμβούλου, που την ημέρα φροντίζει να γεμίσει με τις εμπνεύσεις του τις τσέπες των πλούσιων Παριζιάνων, πριν επιστρέψει στην οικία του, στην πολυάσχολη με τις μπουρζουά υποχρεώσεις της, ξινή σύζυγο του και τα δύο κακομαθημένα παιδιά τους. Ανατροπή του σκηνικού που θα επιφέρει ο ανανεωτικός άνεμος της νέας οικιακής βοηθού, της όμορφης Σπανιόλας Μαρίας, αντικαθιστώντας την εικοσαετούς υπηρεσίας, προηγούμενη φωνακλού οικονόμο, στοιχείο που δεν θα περάσει διόλου απαρατήρητο, στην αντίληψη του βαριεστημένου από την διαρκή επανάληψη αφεντικού της.
Κι από εκεί που ο κοτσονάτος μεσιέ Ζαν Λουί, είχε μάτια μόνο για τις μετοχές των πελατών του, άντε και καμιά φορά για τις φακίδες της κοκαλιάρας συμβίας του, η ημέρα του θα αποκτήσει καινούργια ενδιαφέροντα, όσο θα βυθίζεται στην μεσογειακή κουλτούρα της ευχάριστης καμαριέρας. Εκείνο που ο εργοδότης μοιάζει να αγνοεί παντελώς, είναι το γεγονός πως οι συνθήκες διαβίωσης για την Μαρία και τις συμπατριώτισσες της, επίσης υπηρέτριες, που μοιράζονται τις σοφίτες του εξαώροφου νεοκλασσικού, δεν είναι και οι καλύτερες. Στενόχωρα δωμάτια, ζεστό νερό ούτε για δείγμα και μονίμως βουλωμένος απόπατος. Κι όμως οι για διαφορετικούς λόγους ξεριζωμένες από τον τόπο τους, τις φαμίλιες τους, τα παιδιά τους Ισπανίδες δεν δείχνουν να πτοούνται από την πλήρη έλλειψη ανέσεων. Καλή καρδιά, παέγια και φλαμένγκο και για όλα έχει ο Θεός. Ίσως κι αυτός ο Άγιος άνθρωπος του πρώτου ορόφου, που θα συγκινηθεί από την συμπεριφορά τους, όταν κάποια στιγμή θα θελήσει να ανηφορίσει προς τα πάνω - αντιδιαμετρικά βαλμένα, της σύγχρονης συλλογιστικής - ανώτερα πατώματα της ιδιοκτησίας του.
Για πες: Κάπως αφελής, αλλά και απότομος είναι ο τρόπος που ο Γάλλος Philippe Le Guay. μπάζει τον θεατή στις θεατρικού ύφους, γλυκιές εικόνες του. Δεν αναπτύσσει όσο θα έπρεπε τον χαρακτήρα του βασικού του ήρωα - μοναδικός καρατερίστας ο Fabrice Luchini - ώστε η πλατεία να αντιληφθεί πλήρως το πνίξιμο που νιώθει μέσα στο κοστούμι του υψηλού κοινωνικά ευυπόληπτου και φραγκάτου Παριζιάνου, που δεν βρίσκει το παραμικρό ενδιαφέρον για τις νευρώσεις της κυράς του (αναλόγως ποιοτική και η Kimberlain) και επαναστατεί. Αντίθετα όμως ζωγραφίζει έντεχνα τις Γυναίκες του Τελευταίου Ορόφου, τις πονεμένες μετανάστριες, τις ξεσπιτωμένες μάνες, συζύγους, αδελφές, που μέσα στην πίκρα τους, βρίσκουν το σθένος να αντεπεξέλθουν στις αντιξοότητες και να δώσουν ευχάριστο - και ενίοτε προλεταριακό - τέμπο στο φιλμ. Ξεχωριστή θέση ανάμεσα τους, η σκερτσόζα Αργεντινέζα Natalia Verbeke, που Penelopίζοντας δύσκολα δεν θα καταφέρει να αποσπάσει τις κλεφτές αρσενικές ματιές, υποστηριζόμενη όμορφα από ένα επιτελείο έμπειρων ρολιστών, σαν την Lola Duenas, ως θερμή κομουνίστρια, θύμα του (επιδερμικά αναφερόμενου) Εμφυλίου και την (θείτσα) γιγαντιαία Carmen Maura, που εβδομηνταρίζει, μα έχοντας την καταχωρημένη στη βάση δεδομένων μου - ακόμη - με την μορφή της Πέπι από το 1980, μαράζωσα στην ρυτιδιασμένη θωριά της.
Κι από εκεί που ο κοτσονάτος μεσιέ Ζαν Λουί, είχε μάτια μόνο για τις μετοχές των πελατών του, άντε και καμιά φορά για τις φακίδες της κοκαλιάρας συμβίας του, η ημέρα του θα αποκτήσει καινούργια ενδιαφέροντα, όσο θα βυθίζεται στην μεσογειακή κουλτούρα της ευχάριστης καμαριέρας. Εκείνο που ο εργοδότης μοιάζει να αγνοεί παντελώς, είναι το γεγονός πως οι συνθήκες διαβίωσης για την Μαρία και τις συμπατριώτισσες της, επίσης υπηρέτριες, που μοιράζονται τις σοφίτες του εξαώροφου νεοκλασσικού, δεν είναι και οι καλύτερες. Στενόχωρα δωμάτια, ζεστό νερό ούτε για δείγμα και μονίμως βουλωμένος απόπατος. Κι όμως οι για διαφορετικούς λόγους ξεριζωμένες από τον τόπο τους, τις φαμίλιες τους, τα παιδιά τους Ισπανίδες δεν δείχνουν να πτοούνται από την πλήρη έλλειψη ανέσεων. Καλή καρδιά, παέγια και φλαμένγκο και για όλα έχει ο Θεός. Ίσως κι αυτός ο Άγιος άνθρωπος του πρώτου ορόφου, που θα συγκινηθεί από την συμπεριφορά τους, όταν κάποια στιγμή θα θελήσει να ανηφορίσει προς τα πάνω - αντιδιαμετρικά βαλμένα, της σύγχρονης συλλογιστικής - ανώτερα πατώματα της ιδιοκτησίας του.
Για πες: Κάπως αφελής, αλλά και απότομος είναι ο τρόπος που ο Γάλλος Philippe Le Guay. μπάζει τον θεατή στις θεατρικού ύφους, γλυκιές εικόνες του. Δεν αναπτύσσει όσο θα έπρεπε τον χαρακτήρα του βασικού του ήρωα - μοναδικός καρατερίστας ο Fabrice Luchini - ώστε η πλατεία να αντιληφθεί πλήρως το πνίξιμο που νιώθει μέσα στο κοστούμι του υψηλού κοινωνικά ευυπόληπτου και φραγκάτου Παριζιάνου, που δεν βρίσκει το παραμικρό ενδιαφέρον για τις νευρώσεις της κυράς του (αναλόγως ποιοτική και η Kimberlain) και επαναστατεί. Αντίθετα όμως ζωγραφίζει έντεχνα τις Γυναίκες του Τελευταίου Ορόφου, τις πονεμένες μετανάστριες, τις ξεσπιτωμένες μάνες, συζύγους, αδελφές, που μέσα στην πίκρα τους, βρίσκουν το σθένος να αντεπεξέλθουν στις αντιξοότητες και να δώσουν ευχάριστο - και ενίοτε προλεταριακό - τέμπο στο φιλμ. Ξεχωριστή θέση ανάμεσα τους, η σκερτσόζα Αργεντινέζα Natalia Verbeke, που Penelopίζοντας δύσκολα δεν θα καταφέρει να αποσπάσει τις κλεφτές αρσενικές ματιές, υποστηριζόμενη όμορφα από ένα επιτελείο έμπειρων ρολιστών, σαν την Lola Duenas, ως θερμή κομουνίστρια, θύμα του (επιδερμικά αναφερόμενου) Εμφυλίου και την (θείτσα) γιγαντιαία Carmen Maura, που εβδομηνταρίζει, μα έχοντας την καταχωρημένη στη βάση δεδομένων μου - ακόμη - με την μορφή της Πέπι από το 1980, μαράζωσα στην ρυτιδιασμένη θωριά της.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2012 από την Filmtrade
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική