Αντίο Βασίλισσα
του Benoît Jacquot. Με τους Diane Kruger, Léa Seydoux, Virginie Ledoyen, Xavier Beauvois, Noémie Lvovsky, Jacques Nolot, Michel Robin
The Reader? Downfall? Ούτε το ένα, ούτε το άλλο!
του zerVo
Πόσο πολύ ενδιαφέρουσες μπορεί να φαντάζουν οι τέσσερις τελευταίες ημέρες της Γαλλικής μοναρχίας, από την στιγμή που οι εξεγερμένοι καταλαμβάνουν την Βαστίλλη και οδεύουν πάνοπλοι προς τα βασιλικά ανάκτορα? Ένα τέτοιο κινηματογραφικό χρονικό, γυρισμένο στις πρωτότυπες τοποθεσίες, δοσμένο με ιστορική ακρίβεια, όχι απλά μοιάζει ενδιαφέρον, αλλά με την απαιτούμενη πασπαλισμένη δραματουργία μπορεί να αποτελέσει ένα ντοκουμέντο για τον σύγχρονο θεατή, που δεν έχει κατά νου τις λεπτομέρειες της λαϊκής επαναστάσεως. Παρότι πολύ θα το επιθυμούσα, ίσως να το είχα κτίσει και με θέρμη στις προσδοκίες μου, το Les Adieux A La Reine δεν είναι κάτι τέτοιο. Δυστυχώς...
Καθημερινή υποχρέωση της Σιντονί Λαμπόρντ, νεαρού μέλους του υπηρετικού προσωπικού των ανακτόρων των Βερσαλιών, είναι η ανάγνωση ποιητικών έργων, κατ ιδίαν στην βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα. Μια ρουτίνα που η μοναχική γυναίκα, κυριολεκτικά υπεραγαπά, δίνοντας της την δυνατότητα να βρίσκεται διαρκώς κοντά στο πρόσωπο που λατρεύει ισότιμα με θεότητα. Με τα άσχημα, για την Αυλή, μαντάτα να καταφτάνουν από το Παρίσι και τις ορδές των μανιασμένων εξεγερμένων να βρίσκονται μια ανάσα από το Τριανόν, η κατάσταση στους διαδρόμους είναι τεταμένη. Ακόμη κι αν η γκιλοτίνα κρέμεται πάνω από τα κεφάλια της βασιλείας και της κουστωδίας της, κάποιες από τς καθημερινές συνήθειες, όμως, δεν αλλάζουν.
Χαμένη η ευκαιρία από τον Benoit Jacquot. Χαμένη από την άποψη πως ενώ η ιδέα του να κρεμάσει πάνω σε ένα φανταστικό μεν, μα ρεαλιστικό ως οντότητα πρόσωπο της Αυλής, μια κάμερα που καταγράφει τις δραματικές τελευταίες στιγμές της κυριαρχίας του Λουί ΙΣΤ' είναι καταπληκτική, δεν οδηγεί το πόνημα του στο να αποκτήσει έναν χαρακτήρα εφάμιλλο του συγκλονιστικού Downfall (η ανάλογη περίπτωση των ύστατων ωρών του Αδόλφου, στο καταφύγιο - φυλακή του Βερολίνου). Υπάρχουν πλάνα, πραγματικά ανατριχιαστικά. στα υπόγεια των Βερσαλλιών, που έχουν φιλμαριστεί εκπληκτικά από τον Φραντσέζο, αποδίδοντας υπό το φως ελάχιστων κεριών την αγωνία των Ευγενών στο άκουσμα της πτώσης της κεφαλής τους. Ενώ σαφέστατα θα μπορούσε να συνεχίσει σε αυτό το τέμπο του χρονικού, ο γνώστης στο στήσιμο της παλιάς εποχής - θυμήσου το δικό του Sade από το 2000 - δημιουργός, προτιμά να εστιάσει στα συναισθήματα αγάπης και αυταπάρνησης της The Reader υπηρέτριας για την βασίλισσα της. Πιθανότατα επιχειρώντας ένα γενικότερο συμβολισμό για τα βαθιά πιστεύω μεγάλης μερίδας βασιλοφρόνων και πιστών στην ελέω Θεού παρουσία τους στις διαχρονικές κοινωνίες. Κομψό αισθητικά, άκομψο ιδεολογικά.
Για πες: Το κύριο λάθος που υποπίπτει ο Jacquot, παρασυρόμενος ίσως και από το εξ ιδίων κακογραμμένο σενάριο, είναι που μέσα σε έναν συρφετό ονομάτων κόντηδων και μιλόρδων, εξαφανίζει μέσα σε μονόλεπτες φλασιές, ένα σημαντικότατο πρόσωπο - κλειδί στην πορεία της Αντουανέτας, την (ακόμη και σήμερα δεν έχει διασταυρωθεί) ερωμένη της, Μαντάμ Πολινιάκ (κούκλα στα 35 της η Ledoyen). Αντίθετα εξαντλεί όλο του τον χρόνο, στο κτίσιμο της μορφής της καμαριέρας / αναγνώστριας / δυνητικής κολλητής της εστεμμένης λαμπερής Diane Kruger, που και βέβαια ελκύει την ματιά του θεατή με την μορφή της φωτογενούς (και μόνο) Lea Seydoux. Εκτίμηση μου είναι πως γι αλλού τον ξεκίνησε τον ρόλο ο auteur κι αλλού τον έβγαλε το παραστρατημένο μονοπάτι.
Χαμένη η ευκαιρία από τον Benoit Jacquot. Χαμένη από την άποψη πως ενώ η ιδέα του να κρεμάσει πάνω σε ένα φανταστικό μεν, μα ρεαλιστικό ως οντότητα πρόσωπο της Αυλής, μια κάμερα που καταγράφει τις δραματικές τελευταίες στιγμές της κυριαρχίας του Λουί ΙΣΤ' είναι καταπληκτική, δεν οδηγεί το πόνημα του στο να αποκτήσει έναν χαρακτήρα εφάμιλλο του συγκλονιστικού Downfall (η ανάλογη περίπτωση των ύστατων ωρών του Αδόλφου, στο καταφύγιο - φυλακή του Βερολίνου). Υπάρχουν πλάνα, πραγματικά ανατριχιαστικά. στα υπόγεια των Βερσαλλιών, που έχουν φιλμαριστεί εκπληκτικά από τον Φραντσέζο, αποδίδοντας υπό το φως ελάχιστων κεριών την αγωνία των Ευγενών στο άκουσμα της πτώσης της κεφαλής τους. Ενώ σαφέστατα θα μπορούσε να συνεχίσει σε αυτό το τέμπο του χρονικού, ο γνώστης στο στήσιμο της παλιάς εποχής - θυμήσου το δικό του Sade από το 2000 - δημιουργός, προτιμά να εστιάσει στα συναισθήματα αγάπης και αυταπάρνησης της The Reader υπηρέτριας για την βασίλισσα της. Πιθανότατα επιχειρώντας ένα γενικότερο συμβολισμό για τα βαθιά πιστεύω μεγάλης μερίδας βασιλοφρόνων και πιστών στην ελέω Θεού παρουσία τους στις διαχρονικές κοινωνίες. Κομψό αισθητικά, άκομψο ιδεολογικά.
Για πες: Το κύριο λάθος που υποπίπτει ο Jacquot, παρασυρόμενος ίσως και από το εξ ιδίων κακογραμμένο σενάριο, είναι που μέσα σε έναν συρφετό ονομάτων κόντηδων και μιλόρδων, εξαφανίζει μέσα σε μονόλεπτες φλασιές, ένα σημαντικότατο πρόσωπο - κλειδί στην πορεία της Αντουανέτας, την (ακόμη και σήμερα δεν έχει διασταυρωθεί) ερωμένη της, Μαντάμ Πολινιάκ (κούκλα στα 35 της η Ledoyen). Αντίθετα εξαντλεί όλο του τον χρόνο, στο κτίσιμο της μορφής της καμαριέρας / αναγνώστριας / δυνητικής κολλητής της εστεμμένης λαμπερής Diane Kruger, που και βέβαια ελκύει την ματιά του θεατή με την μορφή της φωτογενούς (και μόνο) Lea Seydoux. Εκτίμηση μου είναι πως γι αλλού τον ξεκίνησε τον ρόλο ο auteur κι αλλού τον έβγαλε το παραστρατημένο μονοπάτι.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιουνίου 2012 από την Spentzos / Seven
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική