Οι Άντρες με τα Μαύρα 3
του Barry Sonnenfeld. Με τους Will Smith, Tommy Lee Jones, Josh Brolin, Jemaine Clement, Emma Thompson, Michael Stuhlbarg
B(l)ack To The Future!
του zerVo
Να ξεκαθαρίσω ευθύς εξαρχής κάτι. Ουδέποτε θεώρησα τον Barry Sonnenfeld σημαντικό σκηνοθέτη. Αντίθετα με ευκολία μπορώ να τον χαρακτηρίσω ως τυχερό και υπερτιμημένο σκηνοθέτη. Εκμεταλλευόμενος τις εξαιρετικές δουλειές, ως κινηματογραφιστής, που έκανε - κυρίως στο πλάι των Coen και του Reiner - πριν καθίσει στην καρέκλα του ντιρέκτορα, έκτισε ένα σημαντικό όνομα πάνω στους εμπορικούς θριάμβους που κατόρθωσε, κατά βάση εκείθεν του Ατλαντικού. Κοινώς ούτε στα (γυμνά αν αφαιρέσεις τις ερμηνείες) Addams Family εντόπισα την έμπνευση που τα εκτόξευσε σε σχέση με τα τηλεοπτικά, ούτε στο Get Shorty με βρήκε σύμφωνο η γιάνκικη ψευτοσάτιρα, ούτε φυσικά συγκινήθηκα από την μηχανική μετάλλαξη της Άγριας Δύσης στο Wild Wild West. Όσο για τους δύο μέχρι τώρα Men In Black, μάλλον προς το αρνητικό γέρνει ο ζυγός μου, εκτιμώντας πως η φασαριόζικη αμερικάνικη φανφάρα δεν ταιριάζει με την δική μου αισθητική πάνω στο sci-fi. Ευτυχώς πριν βαδίσω στην αίθουσα για τους τρίτους Άντρες με τα Μαύρα, κράτησα μικρό καλάθι απαιτήσεων. Και πρέπει να ομολογήσω πως η κίνηση μου αυτή δεν μου βγήκε σε κακό.
Έχοντας μόλις αποδράσει από τις σεληνιακές φυλακές υψίστης ασφαλείας, ο μοχθηρός Βογλοδύτης Μπόρις, θα επιστρέψει στην γη διψασμένος για εκδίκηση, προς το πρόσωπο εκείνου που όχι μόνο ευθύνεται τόσο για την απώλεια του αριστερού του χεριού, όσο και για τον τεσσάρων δεκαετιών εγκλεισμό του: Τον Μυστικό Πράκτορα Κέι. Πετυχαίνοντας να γυρίσει τον χρόνο πίσω, θα επαναλάβει την μάχη του με τον λιγομίλητο διώκτη μορφών από άλλους πλανήτες, θα τον εξολοθρεύσει και θα κινήσει εκστρατεία αφανισμού του γαλάζιου πλανήτη. Αδυνατώντας να πιστέψει τον αιφνίδιο χαμό του επί 15 χρόνια συνεργάτη του, αλλά και με τον εξωγήινο όλεθρο να πλησιάζει, ο Πράκτορας Τζέι θα χρησιμοποιήσει την μηχανή του χρόνου, επιστρέφοντας κι αυτός εκείνη την μοιραία ημέρα. Που το ημερολόγιο δείχνει 16 Ιουλίου 1969...
Μια από τις πλέον σημαντικές ημερομηνίες για την ανθρωπότητα δηλαδή, εκείνη της έναρξης της αποστολής Απόλλο 11, που τέσσερα 24ωρα αργότερα είχε σαν αποτέλεσμα να πατήσει για πρώτη φορά ανθρώπινο πόδι στο Φεγγάρι. Φυσικά το σενάριο του Lowell Cunningham σχετίζεται άμεσα με το επίτευγμα της NASA, το βασικό ζήτημα όμως είναι, το πόσα έχουν συμβεί μέχρι να φτάσουμε στην τελική αναμέτρηση του Ακρωτηρίου Κανάβεραλ. Το να ψάξεις βέβαια για θεματική συνοχή σε μια θορυβώδη κομεντί επιστημονικής φαντασίας, είναι να να ζητάς να πετύχεις βελόνι στα άχυρα. Η εξέλιξη του στόρι όμως είναι σημαντικά απρόσεκτη και γεμάτη κενά, που μεγεθύνονται σημαντικά, όσο ξετυλίγω το κουβάρι αντίστροφα, από το τέλος στην αρχή. Πως όλοι γνωρίζουν τον χαμό του καλού μαυροντυμένου συνεργάτη από τα 60s, εκτός από τον βασικό του συνεταίρο στο σήμερα? Πως γίνεται μάλιστα να τον έχει ολημερίς στο μυαλό του, όντας εκείνος killed in action, πολύ πολύ καιρό πριν? Και για να έχουμε και το καλό ρώτημα, αν ο Κέι έχει πεθάνει ένα καλοκαιρινό πρωινό του 69, ποιος στην ευχή στρατολόγησε τον Τζέι στην υπηρεσία? Δεν σου ζητώ να μου δώσεις απαντήσεις στα ερωτήματα, απλά σε παραπέμπω στο μπαρ του multiplex για μια γερή μερίδα combo, που θα σε κάνει με ευκολία να τα λησμονήσεις.
Γιατί και κεφάτο ρυθμό, ειδικά στην πρώτη του πράξη, διαθέτει το MIB III στην σύνθεση του και δυνατές στιγμές δράσης με καλοστημένα ειδικά εφέ και κατά τόπους αξιόλογο χιούμορ που βασίζεται στους λογικούς αναχρονισμούς, ενός θέματος που φέρνει στο μυαλό - μέχρι εκεί όμως, τίποτα παραπάνω - το ανεπανάληπτο Back To The Future. Για να είμαι ειλικρινής το come back των Men In Black μετά από μια ολάκερη δεκαετία, το περίμενα σημαντικά υποδεέστερο. Εντέλει δεν ήταν. Και ο μόνος που δεν ευθύνεται γι αυτό είναι - ξανά - ο Sonnenfeld...
Για πες: ...αλλά ο Will Smith, δηλαδή ο καλύτερος ερμηνευτής της γενιάς του στην ικανότητα να μεταπηδά από τον πιο δακρύβρεχτο, στον πιο διασκεδαστικό ρόλο. Ο Fresh Prince αεράτος, δυναμικός, με ελεγχόμενη πια την ραπ πολυλογία του, σηκώνει όλο το φιλμάκι στις πλάτες του με ιδιαίτερη άνεση και άκοπα, στοιχείο που περνά και στην ματιά του θεατή, που το διασκεδάζει κι αυτός μαζί του. Έχοντας για άξιους παραστάτες στην αποστολή του, τόσο τον (γηρασμένο, λογικά στα 66 του) Tommy Lee Jones που παίζει τον Κ του τώρα και τον εκφραστικότατο Josh Brolin που υποδύεται τον...Jones στα νιάτα του. Ίσως μόνο πιο διαχυτικό και εγκάρδιο από ότι τον ξέραμε μέχρι πρότινος. Ας όψεται η εμπνευσμένη αποκάλυψη του φινάλε όμως, που και συγκινεί και βάζει πολλά από τα ασύνταχτα πράγματα στην θέση τους.
Μια από τις πλέον σημαντικές ημερομηνίες για την ανθρωπότητα δηλαδή, εκείνη της έναρξης της αποστολής Απόλλο 11, που τέσσερα 24ωρα αργότερα είχε σαν αποτέλεσμα να πατήσει για πρώτη φορά ανθρώπινο πόδι στο Φεγγάρι. Φυσικά το σενάριο του Lowell Cunningham σχετίζεται άμεσα με το επίτευγμα της NASA, το βασικό ζήτημα όμως είναι, το πόσα έχουν συμβεί μέχρι να φτάσουμε στην τελική αναμέτρηση του Ακρωτηρίου Κανάβεραλ. Το να ψάξεις βέβαια για θεματική συνοχή σε μια θορυβώδη κομεντί επιστημονικής φαντασίας, είναι να να ζητάς να πετύχεις βελόνι στα άχυρα. Η εξέλιξη του στόρι όμως είναι σημαντικά απρόσεκτη και γεμάτη κενά, που μεγεθύνονται σημαντικά, όσο ξετυλίγω το κουβάρι αντίστροφα, από το τέλος στην αρχή. Πως όλοι γνωρίζουν τον χαμό του καλού μαυροντυμένου συνεργάτη από τα 60s, εκτός από τον βασικό του συνεταίρο στο σήμερα? Πως γίνεται μάλιστα να τον έχει ολημερίς στο μυαλό του, όντας εκείνος killed in action, πολύ πολύ καιρό πριν? Και για να έχουμε και το καλό ρώτημα, αν ο Κέι έχει πεθάνει ένα καλοκαιρινό πρωινό του 69, ποιος στην ευχή στρατολόγησε τον Τζέι στην υπηρεσία? Δεν σου ζητώ να μου δώσεις απαντήσεις στα ερωτήματα, απλά σε παραπέμπω στο μπαρ του multiplex για μια γερή μερίδα combo, που θα σε κάνει με ευκολία να τα λησμονήσεις.
Γιατί και κεφάτο ρυθμό, ειδικά στην πρώτη του πράξη, διαθέτει το MIB III στην σύνθεση του και δυνατές στιγμές δράσης με καλοστημένα ειδικά εφέ και κατά τόπους αξιόλογο χιούμορ που βασίζεται στους λογικούς αναχρονισμούς, ενός θέματος που φέρνει στο μυαλό - μέχρι εκεί όμως, τίποτα παραπάνω - το ανεπανάληπτο Back To The Future. Για να είμαι ειλικρινής το come back των Men In Black μετά από μια ολάκερη δεκαετία, το περίμενα σημαντικά υποδεέστερο. Εντέλει δεν ήταν. Και ο μόνος που δεν ευθύνεται γι αυτό είναι - ξανά - ο Sonnenfeld...
Για πες: ...αλλά ο Will Smith, δηλαδή ο καλύτερος ερμηνευτής της γενιάς του στην ικανότητα να μεταπηδά από τον πιο δακρύβρεχτο, στον πιο διασκεδαστικό ρόλο. Ο Fresh Prince αεράτος, δυναμικός, με ελεγχόμενη πια την ραπ πολυλογία του, σηκώνει όλο το φιλμάκι στις πλάτες του με ιδιαίτερη άνεση και άκοπα, στοιχείο που περνά και στην ματιά του θεατή, που το διασκεδάζει κι αυτός μαζί του. Έχοντας για άξιους παραστάτες στην αποστολή του, τόσο τον (γηρασμένο, λογικά στα 66 του) Tommy Lee Jones που παίζει τον Κ του τώρα και τον εκφραστικότατο Josh Brolin που υποδύεται τον...Jones στα νιάτα του. Ίσως μόνο πιο διαχυτικό και εγκάρδιο από ότι τον ξέραμε μέχρι πρότινος. Ας όψεται η εμπνευσμένη αποκάλυψη του φινάλε όμως, που και συγκινεί και βάζει πολλά από τα ασύνταχτα πράγματα στην θέση τους.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2012 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική