Movies Ltd

Σε ποιο επεισόδιο αναφέρεστε? Ο προαιώνιος κομπανιέρος μου, ο gaRis ήδη πρέπει να έχει ποντάρει μια περιουσία στους μπουκ, για να πετύχει την υψηλή απόδοση, υποστηρίζοντας το σαν το φιλμ που τον ερχόμενο Φλεβάρη θα υψώσει στον ουρανό του Ελ Έι το μέγιστο των ετήσιων φιλμικών βραβείων. Εγώ, πάλι, από την άλλη μεριά κρατάω μια πισινή. Όχι πως το ολοκαίνουργο πόνημα του Paul Thomas Anderson, δεν θα αποτελέσει ένα ακόμη διαμάντι - το έκτο - στην μιάμισης δεκαετίας πλέον καριέρα του. Αλλά να, εδώ ο Καλιφορνέζος μου μοιάζει να έχει επηρεαστεί υπέρ το δέον από τον Malick κι αν αυτό έχει να κάνει με την μέθοδο της κινηματογράφησης του, ουδόλως με πειράζει, ιδεολογικά είναι που δεν μασιέται το κουφέτο. Από την παραγωγή - όχι βέβαια της Universal, που τράβηξε την ουρά της πέρα γοργά γοργά από το διφορούμενο σενάριο, με πρόσχημα τα 35 εκατομμύρια του προϋπολογισμού - ελάχιστα στοιχεία διέρρευσαν γύρω από ένα πρότζεκτ που μετά κόπων και βασάνων πήρε μπροστά το καλοκαίρι του '11. Θεματική περιστροφή, λέει, γύρω από την Χαμπαρντική μορφή, ενός χαρισματικού ηγέτη όπως ο  Λάνκαστερ Ντοντ, που όρισε την δική του θρησκεία, εκμεταλλευόμενος τα κοινωνικοπολιτικά ρημάδια που άφησε πίσω του, ο δεύτερος μεγάλος πόλεμος. Σαιεντολογίας το ανάγνωσμα?

Ακόμη το πεδίο του νοήματος παραμένει κενό, αδιευκρίνιστο, θολερό, έστω και μετά την πρώτη γερή δόση πλάνων, που αυτός ο παμπόνηρος ο Weinstein μοίρασε σαν άλλο Μάννα εκ ουρανού στους διψασμένους για πληροφορία απεσταλμένους στην Γαλλική Ριβιέρα. Πουθενά θρησκείες και προσηλυτισμοί, νάδα κι από Philip Seymour Hoffman, κεντρικό αρτίστα και ερμηνευτή με το ειδικότερο βάρος στην μίζερη εποχή μας. Ο αιώνιος λούζερ Joaquin Phoenix - είτε θέλεις γιατί είναι ο μόνος από τον θρίαμβο του Μονομάχου, που έμεινε με αδειανά χέρια, είτε γιατί ο συμπρωταγωνιστής του εδώ, του έκανε πλάκα, αφήνοντας τον με τον τίτλο της αψεγάδιαστης χαλκομανίας του Johnny Cash - απλά κοιτάζει με βλέμμα θολό και με τρύπα στο δωμάτιο των αναμνήσεων τον αυταρχικό ΕΔΕά που τον ανακρίνει, ρίχνοντας ακόμη περισσότερα παζλάκια στο τραπέζι και μπερδεύοντας τον θεατή του τίζερ: Πόσιμο το υγρό της τορπίλης αξιωματικέ? Εξαρτάται τι θες να θρέψεις μέσα σου. Μα σε ποιο επεισόδιο επιτέλους αναφέρεστε? 

Δεν χωρά η παραμικρή αμφιβολία, πως το έργο ενός σκηνοθέτη που διαρκώς βαδίζει από το καλό στο καλύτερο, θα είναι μνημειώδες. Μόνο που θα είναι από εκείνες τις κινηματογραφικές στιγμές που πλάνο πλάνο θα τις συζητάς και θα τις αποκωδικοποιείς για πάντα. Οι προσδοκίες είναι πανύψηλες, οι πρώτες ανατριχίλες συνάμα δεδομένες. Με το έργο ολοκληρωμένο στο πανί, κάπου εκεί στα μέσα του φθινοπώρου, να δούμε αν κάποιος θα δικαιούται να φέρει πια τον τίτλο του The Master, ξεπερνώντας τις κορυφώσεις του χυμένου αίματος και της ανθισμένης μανόλιας.

Στις δικές μας αίθουσες? Τον Οκτώβριο του 2012