Υστερία
της Tanya Wexler. Με τους Hugh Dancy, Maggie Gyllenhaal, Rupert Everett, Felicity Jones, Jonathan Pryce, Sheridan Smith
Με βραβείο ευρεσιτεχνίας!
του zerVo
Για να δω χέρια, πόσοι θα ήθελαν να παρακολουθήσουν μια ιστορικής σημασίας ταινία, γύρω από την ανακάλυψη του πιο μοσχοπουλημένου ερωτικού βοηθήματος όλων των εποχών? Χαμός στην πλατεία από το hands up. Έτσι συμβαίνει συνήθως όταν το θέμα έχει μια πιο πιπεράτη, πιο ηδονοβλεπτική διάθεση, το κοινό θέλγεται στο άκουσμα του και δείχνει ευθύς εξαρχής πρόθυμο να το παρακολουθήσει, ειδικά όταν γνωρίζει πως κι ο χαρακτήρας του έχει έναν ιδιαίτερο, γλαφυρό τόνο. Αν και κατά βάθος έχω μια ελαφριά, ανεπαίσθητη διένεξη με την εμμονή του Hysteria στο πραγματικό των συμβάντων, αφού ακόμη κι από το πιο προχωρημένο μυαλό, όλα τα επιστημονικώς τεκμηριωμένα και ευρεσιτεχνώς βραβευμένα περιγράφει, δύσκολα πιστεύονται.
Προοδευτικών μεθόδων γιατρουδάκος του Λονδίνου, κάπου στα 1880, δεν μπορεί να στεριώσει σε καμιά κλινική της πόλης, ερχόμενος διαρκώς σε ρήξη με τους παρωχημένων πρακτικών βετεράνους δόκτορες, που σε πρώτη ευκαιρία του δείχνουν την πόρτα της απόλυσης. Μέχρι την στιγμή που τον όμορφο και φιλόδοξο Γκράνβιλ, πάρει στην δούλεψη του ο φημισμένος νευρολόγος Ντάλριμπλ, που κουράρει, με το αζημίωτο, τις περισσότερες κυρίες της αριστοκρατίας της Αγγλικής πρωτεύουσας, άπασες διαγνωσμένες υστερικές. Χάρη στην ικανότητα του, όμως, με την χρήση της παλάμης να τις φέρνει σε διαρκή και συνεχόμενο οργασμό, όλες εγκαταλείπουν το ιατρείο του, ευχαριστημένες, ικανοποιημένες, μα προ πάντως υγιείς.
Πόσες περιμητρικές μαλάξεις μπορεί να αντέξει ημερησίως το ανθρώπινο χέρι, αφού ακόμη κι αν για τις υπηρεσίες του ως βοηθός, ο Γκράνβιλ κολλήσει βαρέα και ανθυγιεινά, δεν την γλυτώνει την τενοντίτιδα? Ας όψονται τα γλυκά μάτια της μικρής κουκλίτσας κόρης του μεγαλοντοτόρου, που γιάνουν τον πόνο του μορφονιού χαϊδευτή, μετά το εξουθενωτικό μεροκάματο, ένας δεσμός που όλα δείχνουν πως οσονούπω θα έχει αίσιο τέλος, με έναν μεγαλοπρεπή γάμο. Η υπερκόπωση όμως, ο αστάθμητος παράγοντας της ιστορίας, έχει άλλα σχέδια, εκτός κι αν βρεθεί επειγόντως λύση, τέτοια που να μπορεί να καλύψει την μαζική απαίτηση των νευρασθενικών εύπορων κυριών. Κατεύθυνση που μας οδηγεί, πάντοτε με το χαμόγελο στα χείλη, η σουφραζέτα σκηνοθέτης από το Σικάγο Tanya Wexler, που μπροστά σε ένα καλοστημένο θεατρικό σκηνικό της Λόντρας, τοποθετεί την ίντριγκα της, η οποία όσο πλησιάζουμε στο φινάλε σπάει σε αρκετές νοηματικές κατευθύνσεις.
Για πες: Κι αυτό διότι πίσω από το εμφανές βασικό πλάνο, ζεσταίνονται δυο τρεις ακόμη υποιστορίες, που σκηνή με τη σκηνή αλλάζουν το genre όπου ανήκει το Hysteria, από κομεντί σε κοινωνικό σχόλιο κι από ιστορική σε ρομάντζο εποχής. Σύμφωνοι, υπάρχουν στιγμές που η σοβαρότητα δεν αποτελεί το δυνατότερο στοιχείο του σεναρίου, χάρη στις ευχάριστες και μη επιτηδευμένες παρουσίες ενός αξιοπρεπούς ερμηνευτικού τιμ - το ερωτικό τριγωνάκι δηλαδή Gyllenhaal - Dancy - Jones, που υποστηρίζεται από την πείρα των Pryce και Everett - όμως, διατηρείται μέχρι να πέσουν τα κρέντιτς μια κάποια ισορροπία. Καταφέρνοντας έτσι το φιλμάκι, εκτός από το ζητούμενο της ψυχαγωγίας του θεατή και την εγκυκλοπαιδική του ενημέρωση, γύρω από την επιστημονική ανακάλυψη, του τρεμουλιαστού υποκατάστατου του αρσενικού μορίου, που βεβαίως στην δυο αιώνων ιστορική του διαδρομή, ουδέποτε απαίτησε ιατρική συνταγή για την χορήγηση του!
Πόσες περιμητρικές μαλάξεις μπορεί να αντέξει ημερησίως το ανθρώπινο χέρι, αφού ακόμη κι αν για τις υπηρεσίες του ως βοηθός, ο Γκράνβιλ κολλήσει βαρέα και ανθυγιεινά, δεν την γλυτώνει την τενοντίτιδα? Ας όψονται τα γλυκά μάτια της μικρής κουκλίτσας κόρης του μεγαλοντοτόρου, που γιάνουν τον πόνο του μορφονιού χαϊδευτή, μετά το εξουθενωτικό μεροκάματο, ένας δεσμός που όλα δείχνουν πως οσονούπω θα έχει αίσιο τέλος, με έναν μεγαλοπρεπή γάμο. Η υπερκόπωση όμως, ο αστάθμητος παράγοντας της ιστορίας, έχει άλλα σχέδια, εκτός κι αν βρεθεί επειγόντως λύση, τέτοια που να μπορεί να καλύψει την μαζική απαίτηση των νευρασθενικών εύπορων κυριών. Κατεύθυνση που μας οδηγεί, πάντοτε με το χαμόγελο στα χείλη, η σουφραζέτα σκηνοθέτης από το Σικάγο Tanya Wexler, που μπροστά σε ένα καλοστημένο θεατρικό σκηνικό της Λόντρας, τοποθετεί την ίντριγκα της, η οποία όσο πλησιάζουμε στο φινάλε σπάει σε αρκετές νοηματικές κατευθύνσεις.
Για πες: Κι αυτό διότι πίσω από το εμφανές βασικό πλάνο, ζεσταίνονται δυο τρεις ακόμη υποιστορίες, που σκηνή με τη σκηνή αλλάζουν το genre όπου ανήκει το Hysteria, από κομεντί σε κοινωνικό σχόλιο κι από ιστορική σε ρομάντζο εποχής. Σύμφωνοι, υπάρχουν στιγμές που η σοβαρότητα δεν αποτελεί το δυνατότερο στοιχείο του σεναρίου, χάρη στις ευχάριστες και μη επιτηδευμένες παρουσίες ενός αξιοπρεπούς ερμηνευτικού τιμ - το ερωτικό τριγωνάκι δηλαδή Gyllenhaal - Dancy - Jones, που υποστηρίζεται από την πείρα των Pryce και Everett - όμως, διατηρείται μέχρι να πέσουν τα κρέντιτς μια κάποια ισορροπία. Καταφέρνοντας έτσι το φιλμάκι, εκτός από το ζητούμενο της ψυχαγωγίας του θεατή και την εγκυκλοπαιδική του ενημέρωση, γύρω από την επιστημονική ανακάλυψη, του τρεμουλιαστού υποκατάστατου του αρσενικού μορίου, που βεβαίως στην δυο αιώνων ιστορική του διαδρομή, ουδέποτε απαίτησε ιατρική συνταγή για την χορήγηση του!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2012 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική