Ο Δικτάτορας
του Larry Charles. Με τους Sacha Baron Cohen, Ben Kingsley, Anna Faris, John C. Reilly, Megan Fox
Από τους Marx στους Farrelly μέσω Chaplin
του gaRis (@takisgaris)
Κολυμπώ (πεταλούδα) σε έναν ωκεανό υπερπληθωριστικής, ιλαρής αμετροέπειας όταν πρόκειται να αντιμετωπίσω κριτικά το φαινόμενο Sacha Baron Cohen. Θυμάμαι twitterοδιαλόγους με την Sasha Stone του Awardsdaily όπου επέμενα να γράφω τους Coen Bros ως “Cohen” κι εκείνη να φρίττει αρκούντως ευγενικά. Δικαιολογήθηκα επιπλήττοντας το autocorrect του iPhone. Ελπίζω να με συγχωρήσει, αλλά η πραγματική αιτία είναι ο SBC. Ελπίζω δε ότι τώρα στις Cannes που βρίσκεται – καλή της ώρα – δε θα έχει προλάβει (άσχετο) να μάθει ελληνικά, γιατί δε γλυτώνω το ξεφτυλίκι (και τα δύο με «υ») της αποκάλυψης. Δε θα ξεχάσω επίσης το (μάλλον μέχρι σήμερις αδιάβαστο) email που έστειλα στον Δ. Δανίκα για να διαμαρτυρηθώ σχετικά με το θάψιμο του Borat. Εγώ είχα μείνει κάγκελο με το υπέρτατο αυτό mockumentary, καθρέπτη του σύγχρονου αμερικάνικου ρατσισμού, της καθωσπρεπίστικης άγνοιας και μικροαστικής παράνοιας. Έκτοτε ο SBC έχει θέση ρεζερβέ στην υπόληψή μου.
Όταν δε γνωρίζεις, οι ντελιριακά αντικομφορμιστικοί χαρακτήρες του Ali G και Bruno διαγράφονται ευτελώς γραφικοί έως αντιπαθητικά μικρόνοες. Αυτό ακριβώς είναι το κόλπο με τον ευσεβή Ιουδαίο για χάρη του οποίου η μικροσκοπική, τέσσερα κεφάλια (αυτός είναι ίσαμε 1.91 μέτρα) κοντύτερη Isla Fisher (Wedding Crashers) σπούδασε τα ιερά βιβλία για τρία χρόνια προτού πρόπερσι παντρευτούν κατά τα πατροπαράδοτα έθιμα, με παρανυφάκια τις δύο μικρούλες κόρες τους. Ο Sacha, μετά το αμφιλεγόμενα επιτυχημένο πέρασμά του από το πολυοσκαρικό Hugo, έρχεται με το The Dictator να εγκαταλείψει με πόνο την τριάδα των πασίγνωστων καρικατούρων που κατέλαβαν εξ απήνης τα πλήθη των ανυποψίαστων αμερικανών και να παραδώσει με την ομάδα του την πρώτη αναρχική κωμωδία μυθοπλασίας στην καριέρα του. Μιλάμε για ομάδα που φυσάει, από τον μόνιμο σκηνοθέτη του, μύθο της ανθυποκουλτούρας Larry Charles (Religulous, Masked and Anonymous), μέχρι το συγγραφικό τρίο πίσω από τεράστιες sitcom κωμωδίες όπως τα Seinfeld και Curb your Enthousiasm.
O μακρυκάνης κωμικός υποδύεται εδώ τον δικτάτορα – δυνάστη στρατηγό Haffaz Aladeen της ανύπαρκτης βορειοαφρικανικής χώρας Wadiya, ένα συνονθύλευμα Σαντάμ και Καντάφι, με πασπαλίσματα από τον Κιμ Γιόνγκ – Ιλ (στον οποίο αφιερώνεται η ταινία), κολλητό του ακόμη ζωτανού εννοείται, Μπιν Λάντεν. Ο SBC συνδράμεται από ένα αξιολογότατο cast, καθότι πλαισιωμένος από τον συμπαίκτη του στο Hugo, Sir Ben Kingsley ως θείος – Ιζνογκούντ- Ταμίρ σε ένα επαγγελματικότατο underacting και την φυσική ξανθιά των Scary Movies Anna Faris στο ρόλο του τριχωτού χόμπιτ, εμμμ, της ακτιβίστριας διοικούσης συνεταιρισμό πώλησης green τροφών που πέφτει στα δίχτυα του αφύσικου έρωτά του, αγνοούσα την πραγματική του ταυτότητα. Γιατί ο Aladeen, προτού μιλήσει στον ΟΗΕ, κατατροπώνοντας όσους έχουν την παραμικρή ελπίδα εγκαθίδρυσης δημοκρατίας στα πλούσια πετρελαϊκά εδάφη του κρατιδίου του, απάγεται από αμερικανούς συνεργάτες του Tamir (εκλεκτός άλλη μια φορά ο John C. Reilly) και αντικαθίσταται από τον έτι ηλιθιότερο σωσία του (στον ρόλο ο ίδιος ο SBC). Ο Aladeen όμως δεν έχει πει την τελευταία του λέξη.
Τα gags πέφτουν βροχή, σε μια ταινία που φέρνει στο νου το Coming to America με τον Eddie Murphy, ακροβατώντας επικίνδυνα μεταξύ πολιτικής σάτιρας επιπέδου Duck Soup και σκατολογικό-κανίλιγκους κανιβαλιστικό χούμορ δαπέδου Farellys. Τα 65 εκατομμύρια του budget δεν αφήνουν περιθώρια για μια ταινία που μόνο στο καταληκτικό, καταλυτικό της λογίδριο ακουμπά απαλά το χέρι του σαρλωτικού και αληθινά Μεγάλου Δικτάτορα. Εμφανείς οι επιρροές από τον Μπάστερ Κήτον μέχρι το απόλυτο ίνδαλμα του SBC, Peter Sellers. Μου έκανε εντύπωση το σχόλιο του Lou Lummenick στη New York Post ο οποίος αν και αναγνωρίζει την τεράστια κωμική φλέβα του Cohen, εντούτοις θεωρεί ότι ο υποψήφιος για Oscar σεναρίου (Borat) έχει πολλά περιθώρια ανάδειξης σε ερμηνευτή πρώτης γραμμής. Δεν το είχα δει έτσι ως τώρα, θα προσθέσω πάντως ότι εκεί βρίσκεται το κλειδί της μετεξέλιξης του Sacha, εξηγούμενος ευθύς αμέσως.
Για πες: Η τακτική «διαμάντια και γουρούνια» μπορεί να είναι το ασφαλές στοίχημα, όμως δεν πάει μακριά από ένα ακόμη θνησιγενές trend στην δύσκολη πλέον στις μέρες μας κωμωδία ως είδος (καθώς τίποτε ιερό και όσιο δεν έχει μείνει όρθιο) όπως γίνεται στα 10s. Χρειάζονται επιπλέον ρίσκα, θα πρότεινα μάλιστα στον κατά τεκμήριο πλέον φορμαρισμένο παγκοσμίως κωμικό περφόρμερ, να δοκιμάσει ένα είδος σάτιρας όπου το κωμικό στοιχείο να ρεύσει υποδόρεια, χωρίς καταφυγή στους εύκολους στόχους, δηλ gay-γυναίκες του τρίτου κόσμου-παρανοϊκά φολκλόρ καρτούνς τύπου Borat και Aladeen. To The Dictator σώζεται από την περιορισμένη του διάρκεια, προτού αναρωτηθούμε φωναχτά για την λεπτή και εύπεπτη σεναριακή του ουσία. Το shock and awe των βαλιστικών πυραύλων του SBC βαδίζει ταινία με την ταινία προς την τυποποίηση, κάτι που εξ’ορισμού αντιμάχεται η ίδια η ανατρεπτική του ρητορική. Εύχομαι λοιπόν στον Aladeen να αναπαυθεί στην Κόλαση παρέα με τους νεκρούς πλέον ήρωές του και στον Sacha έναν σκηνοθέτη που μετά τους Barton (Sweeny Todd) και Scorsese θα χτίσουν μια ταινία πάνω του, θέτοντας αυτό το σπάνιο τάλαντο σε πλέον ουσιαστικότερες κινηματογραφικά ατραπούς.
O μακρυκάνης κωμικός υποδύεται εδώ τον δικτάτορα – δυνάστη στρατηγό Haffaz Aladeen της ανύπαρκτης βορειοαφρικανικής χώρας Wadiya, ένα συνονθύλευμα Σαντάμ και Καντάφι, με πασπαλίσματα από τον Κιμ Γιόνγκ – Ιλ (στον οποίο αφιερώνεται η ταινία), κολλητό του ακόμη ζωτανού εννοείται, Μπιν Λάντεν. Ο SBC συνδράμεται από ένα αξιολογότατο cast, καθότι πλαισιωμένος από τον συμπαίκτη του στο Hugo, Sir Ben Kingsley ως θείος – Ιζνογκούντ- Ταμίρ σε ένα επαγγελματικότατο underacting και την φυσική ξανθιά των Scary Movies Anna Faris στο ρόλο του τριχωτού χόμπιτ, εμμμ, της ακτιβίστριας διοικούσης συνεταιρισμό πώλησης green τροφών που πέφτει στα δίχτυα του αφύσικου έρωτά του, αγνοούσα την πραγματική του ταυτότητα. Γιατί ο Aladeen, προτού μιλήσει στον ΟΗΕ, κατατροπώνοντας όσους έχουν την παραμικρή ελπίδα εγκαθίδρυσης δημοκρατίας στα πλούσια πετρελαϊκά εδάφη του κρατιδίου του, απάγεται από αμερικανούς συνεργάτες του Tamir (εκλεκτός άλλη μια φορά ο John C. Reilly) και αντικαθίσταται από τον έτι ηλιθιότερο σωσία του (στον ρόλο ο ίδιος ο SBC). Ο Aladeen όμως δεν έχει πει την τελευταία του λέξη.
Τα gags πέφτουν βροχή, σε μια ταινία που φέρνει στο νου το Coming to America με τον Eddie Murphy, ακροβατώντας επικίνδυνα μεταξύ πολιτικής σάτιρας επιπέδου Duck Soup και σκατολογικό-κανίλιγκους κανιβαλιστικό χούμορ δαπέδου Farellys. Τα 65 εκατομμύρια του budget δεν αφήνουν περιθώρια για μια ταινία που μόνο στο καταληκτικό, καταλυτικό της λογίδριο ακουμπά απαλά το χέρι του σαρλωτικού και αληθινά Μεγάλου Δικτάτορα. Εμφανείς οι επιρροές από τον Μπάστερ Κήτον μέχρι το απόλυτο ίνδαλμα του SBC, Peter Sellers. Μου έκανε εντύπωση το σχόλιο του Lou Lummenick στη New York Post ο οποίος αν και αναγνωρίζει την τεράστια κωμική φλέβα του Cohen, εντούτοις θεωρεί ότι ο υποψήφιος για Oscar σεναρίου (Borat) έχει πολλά περιθώρια ανάδειξης σε ερμηνευτή πρώτης γραμμής. Δεν το είχα δει έτσι ως τώρα, θα προσθέσω πάντως ότι εκεί βρίσκεται το κλειδί της μετεξέλιξης του Sacha, εξηγούμενος ευθύς αμέσως.
Για πες: Η τακτική «διαμάντια και γουρούνια» μπορεί να είναι το ασφαλές στοίχημα, όμως δεν πάει μακριά από ένα ακόμη θνησιγενές trend στην δύσκολη πλέον στις μέρες μας κωμωδία ως είδος (καθώς τίποτε ιερό και όσιο δεν έχει μείνει όρθιο) όπως γίνεται στα 10s. Χρειάζονται επιπλέον ρίσκα, θα πρότεινα μάλιστα στον κατά τεκμήριο πλέον φορμαρισμένο παγκοσμίως κωμικό περφόρμερ, να δοκιμάσει ένα είδος σάτιρας όπου το κωμικό στοιχείο να ρεύσει υποδόρεια, χωρίς καταφυγή στους εύκολους στόχους, δηλ gay-γυναίκες του τρίτου κόσμου-παρανοϊκά φολκλόρ καρτούνς τύπου Borat και Aladeen. To The Dictator σώζεται από την περιορισμένη του διάρκεια, προτού αναρωτηθούμε φωναχτά για την λεπτή και εύπεπτη σεναριακή του ουσία. Το shock and awe των βαλιστικών πυραύλων του SBC βαδίζει ταινία με την ταινία προς την τυποποίηση, κάτι που εξ’ορισμού αντιμάχεται η ίδια η ανατρεπτική του ρητορική. Εύχομαι λοιπόν στον Aladeen να αναπαυθεί στην Κόλαση παρέα με τους νεκρούς πλέον ήρωές του και στον Sacha έναν σκηνοθέτη που μετά τους Barton (Sweeny Todd) και Scorsese θα χτίσουν μια ταινία πάνω του, θέτοντας αυτό το σπάνιο τάλαντο σε πλέον ουσιαστικότερες κινηματογραφικά ατραπούς.
Στις δικές μας αίθουσες, στις 19 Ιουλίου 2012 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική