Το Βαθύ Μπλε του Έρωτα
του Terence Davies. Με τους Rachel Weisz, Tom Hiddleston, Simon Russell Beale
Παράνομο Πάθος
του gaRis (@takisgaris)
Θα μπορούσα να συμπληρώσω στο ίδιο μοτίβο όπως «ιστορία μου-αμαρτία μου», «ζητιάνα της αγάπης» κι άλλα τέτοια, μνημονεύοντας, όχι το ατέλειωτο σερί δακρύβρεχτου ελληνικού δράματος αρχών δεκαετίας ’60, δια χειρός Απόστολου Τεγόπουλου, ενδεχομένως όμως το αντίστοιχο αγγλοσαξονικό του αρκετά πρωθύστερα. Ξεχωρίζω το θρυλικό Brief Encounter του μαγίστρου David Lean (1946), τα All That Heaven Allows (1955) και Imitation of Life (1959) του μάστορη Douglas Sirk, για να ταξιδέψουμε ως τα σχετικά πρόσφατα The End of The Affair του Neil Jordan και Far From Heaven του Todd Haynes. Κοινό μοτίβο τα καταπιεσμένα πάθη, οι καταραμένοι έρωτες, το δίπολο της βαρετής συζυγικής κλίνης και της συναρπαστικά καταστροφικής επίδρασης μιας απιστίας, με πυρήνα τη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Διότι, μην κοιτάτε, στα 50s η γυναίκα ήταν αλλιώς κοινωνικά, δεν έπαιρνε να αλωνίζει όπως στα τόσο κυνικά αντι-σεξουαλικά 2010s.
Το story, συμβολικά απαράλαχτο: Η σαραντάρα Hester (Rachel Weisz) εν έτει 1952 (σύμφωνα με το διασκευασμένο θεατρικό του Terence Rattigan), μπλέκεται με τον τριαντάρη πιλότο της RAF Teddie (Tom Hiddleston), σε βωβή απόγνωση του πενηντάρη δικαστικού συζύγου της Sir William (Simon Russell Beale). Μέσα σε ένα χρόνο, έχει αφήσει το σπίτι της για να συζήσουν μαζί, όμως, παρά την μεθυστική σωματική έλξη, η διάσταση χαρακτήρων, όσο κυρίως η άρνηση (ή αδυναμία) του Teddie να παραδοθεί ολοκληρωτικά στον θυελλώδη έρωτά τους, όπως εκείνη, την οδηγεί στην αυτοκαταστροφή, βορά στα αποκαϊδια μιας σχέσης που αδυνατεί να καλύψει το δυσθεώρητο κενό (μητρότητας) της Hes που προτιμά τον συνδυασμό γκάζι + χάπια, παρά τις ατέρμονες παρακλήσεις του απατηθέντος Bill να επιστρέψει στη συζυγική εστία.
Ο έμπειρος στις διασκευές θεατρικών έργων Terence Davies (βλ. την προσαρμογή του έργου της Edith Wharton, The House of Mirth), κατά δήλωσή του αυτομισούμενος gay χωρίς προσωπική ζωή, παρουσιάζει με μανιώδη εμμονή στη λεπτομέρεια, μια αναμενόμενα, τύπου BBC λεπτοβελονισμένη φωτογραφικά, πλουμιστή ηχητικά, γκραντιόζα υφολογικά νεκροτομή μιας καθημαγμένης γυναικείας ευαισθησίας, συνεπικουρούμενος από μια στωικά στροβιλίζουσα ερμηνεία από την Rachel Weisz που εσχάτως πείθει για ποιο λόγο άρπαξε, έστω και πρώιμα, το Oscar για το The Constant Gardener. Ο παρομοίου προσωπικού αισθητηρίου με τον σκηνοθέτη θεατράνθρωπος Simon Beale (My Week With Marilyn) δε δυσκολεύεται να υποδυθεί τον μαμάκια δικαστή, σύζυγο-ποντικάκι, ενώ θετική εντύπωση μου προξένησε η δουλειά του τρίτου ανθρώπου - εραστή Tom Hiddleston (War Horse, Midnight In Paris) που φέρνει έντονα στον Michael Fassbender, τόσο φυσιογνωμικά όσο και ερμηνευτικά. Δεν ταιριάζει ως χημεία ιδιαίτερα με την ερμητικά κλειστή και όχι ιδιαίτερα σεξουαλική περσόνα της Weisz, όμως, στα 32 του, αυτός ο Loki των Thor και The Avengers, έχει φανερά φωτεινό μέλλον στο διάβα του.
Για πες: Το κοινό είναι εξασφαλισμένο για την ταινία και είναι ακριβώς εκείνο που του αρέσει το παλιακό σινεμά των υπονοούμενων που δεν θριαμβεύει στον τομέα των ιδεών, ξεχειλίζει όμως από το ζόφο του πολυδαίδαλου θηλυκού ψυχισμού, ή όπως με ακρίβεια τα έχει αποσαφηνίσει δαύτα ο λαϊκός βάρδος, «της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, πότε κόλαση και πότε ο παράδεισος». Between the devil and the deep blue sea είναι το αντιστοίχου βεληνεκούς ουρανομήκες δίλλημα εδώ, την απάντηση του οποίου όφειλε να παραδώσει σαφώς συναρπαστικότερα ο Davies, αντί να πριονίσει τις φλέβες μας με το χρονικό ενός προαναγγελθέντος αυτοχειριασμού.
Ο έμπειρος στις διασκευές θεατρικών έργων Terence Davies (βλ. την προσαρμογή του έργου της Edith Wharton, The House of Mirth), κατά δήλωσή του αυτομισούμενος gay χωρίς προσωπική ζωή, παρουσιάζει με μανιώδη εμμονή στη λεπτομέρεια, μια αναμενόμενα, τύπου BBC λεπτοβελονισμένη φωτογραφικά, πλουμιστή ηχητικά, γκραντιόζα υφολογικά νεκροτομή μιας καθημαγμένης γυναικείας ευαισθησίας, συνεπικουρούμενος από μια στωικά στροβιλίζουσα ερμηνεία από την Rachel Weisz που εσχάτως πείθει για ποιο λόγο άρπαξε, έστω και πρώιμα, το Oscar για το The Constant Gardener. Ο παρομοίου προσωπικού αισθητηρίου με τον σκηνοθέτη θεατράνθρωπος Simon Beale (My Week With Marilyn) δε δυσκολεύεται να υποδυθεί τον μαμάκια δικαστή, σύζυγο-ποντικάκι, ενώ θετική εντύπωση μου προξένησε η δουλειά του τρίτου ανθρώπου - εραστή Tom Hiddleston (War Horse, Midnight In Paris) που φέρνει έντονα στον Michael Fassbender, τόσο φυσιογνωμικά όσο και ερμηνευτικά. Δεν ταιριάζει ως χημεία ιδιαίτερα με την ερμητικά κλειστή και όχι ιδιαίτερα σεξουαλική περσόνα της Weisz, όμως, στα 32 του, αυτός ο Loki των Thor και The Avengers, έχει φανερά φωτεινό μέλλον στο διάβα του.
Για πες: Το κοινό είναι εξασφαλισμένο για την ταινία και είναι ακριβώς εκείνο που του αρέσει το παλιακό σινεμά των υπονοούμενων που δεν θριαμβεύει στον τομέα των ιδεών, ξεχειλίζει όμως από το ζόφο του πολυδαίδαλου θηλυκού ψυχισμού, ή όπως με ακρίβεια τα έχει αποσαφηνίσει δαύτα ο λαϊκός βάρδος, «της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, πότε κόλαση και πότε ο παράδεισος». Between the devil and the deep blue sea είναι το αντιστοίχου βεληνεκούς ουρανομήκες δίλλημα εδώ, την απάντηση του οποίου όφειλε να παραδώσει σαφώς συναρπαστικότερα ο Davies, αντί να πριονίσει τις φλέβες μας με το χρονικό ενός προαναγγελθέντος αυτοχειριασμού.
Στις δικές μας αίθουσες, στις 7 Ιουνίου 2012 από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική