Κοριολάνος
του Ralph Fiennes. Με τους Ralph Fiennes, Gerard Butler, Brian Cox, Jessica Chastain, Vanessa Redgrave, James Nesbitt
Shakespeare α λα Hurt Locker
του gaRis (@takisgaris)
Ίσως ο μεγαλύτερος κριτικός τέχνης του περασμένου αιώνα, ο ποιητής της Έρημης Χώρας και είδωλο του Γ. Σεφέρη, ο T.S. Elliot, περιγράφει τον Κοριολάν(ο) ως το μεγαλύτερο τραγικό επίτευγμα του Brad (Shakespeare), ανώτερο ακόμη κι αυτού του Άμλετ. Σε ένα διαχρονικά σημαντικό ποιητικό μανιφέστο, γραμμένο προ τεσσάρων αιώνων, για την αποστροφή του ηγέτη προς τον πληβείο λαό, όσο και το αληθινά στυγερό πρόσωπο της εξουσίας που αποτείνεται ως φόρος τιμής στην μάνα-φετίχ Volumnia, ο Caius Martius, o στρατηγός που έσωσε τη Ρώμη από τους Volscians του ζηλευτού πολεμιστή Tullus Aufidius, ονομάστηκε Κοριολάνος σε δόξα που έγινε όνειδος, καθώς ο γενναίος αλλά απόλυτα ασυμβίβαστος στρατηλάτης, γύρισε την πλάτη του σε Σύγκλητο και λαό, με αποτέλεσμα οι πολιτικοί του αντίπαλοι Velutus και Brutus να επιτύχουν την εξορία του.
Ο Coriolanus θα απαρνηθεί ακόμη τη γυναίκα του Virgilia και το νεαρό γιο του Martius, τασσόμενος, σε ένα ισοπεδωτικό σχέδιο εκδίκησης, στο πλευρό του πρώην αντιπάλου του Aufidius. Τότε η Ρώμη θα στείλει γονατιστή τη Volumnia μαζί με τους Virgilia και Martius για να τον μεταπείσουν. Η αποστολή θα επιτύχει με αξεπέραστα δραματουργικό τρόπο, όμως ο Κοριολάνος, όπως κάθε αντι-ήρωας που πέρασε δια πυρός και σιδήρου από τις πλέον αδυσώπητες μάχες, θα χάσει τραγικά την ύστατη πάλη με το πεπρωμένο του. Τα τσιράκια του Aufidius θα κόψουν το νήμα μιας ζωής που δεν ζήλεψε την αναγνώριση του ρωμαϊκού όχλου, ει μη μόνον την οιδιπόδεια αποδοχή της αμετροεπούς μητέρας του.
Πάνε κοντά 20 χρόνια και ακόμη δεν έχω αποκωδικοποιήσει την αιτία που στέρησε από τον θαυμάσιο ηθοποιό Ralph Fiennes το οscar για τον ρόλο του ψυχοπαθούς ναζί αξιωματικού Άμος Γκετ στο κλασικό Schindler’s List. Ακόμη και στο οριακά κλυδωνιζόμενο μεταξύ τρέλας και γραφικότητας Κρονεμβεργιανό Spider τόνε θάμαξα. Προσπερνώντας την αδιάφορη για μένα αγγαρεία του στα ατελείωτα φιλμικά Πότερς ως Βόλντεμορτ, στέκομαι ακριβώς εδώ, στον κολασμένο Κοριολάνο, χειροκροτώντας ένα αληθινό επίτευγμα υποκριτικής, στα πρότυπα του αξεπέραστου Ολίβιε στις δεκαετίες του 30 και του 50, στα Old Vic και Shakespeare Memorial theatres αντίστοιχα, του Ρίτσαρντ Μπάρτον, του Χόπκινς, του Πωλ Σκόφιλντ και του Ίαν Μακέλεν. Η εκφορά του είναι τόσο φυσικά σεξπιρική που ηλεκτρίζει. Το βλέμμα του είναι φλόγες μ’ αγκάθια σε γροθιά τεταμένη.
Για πες: Κι έρχεται αυτή η μεγαλειώδης αρχόντισσα που λέγεται Vanessa Redgrave για να καθηλώσει σκηνικό και συμπρωταγωνιστές της (ο…προσπαθών Gerarld Butler / Aufidius και η…πάλι εδώ σε βρίσκω γλυκυτάτη J. Chastain) ως Volumnia, ενσαρκώνοντας οτιδήποτε θηλυκό είχε ταυτίσει ο Νίτσε με την έλλειψη αρετής. Μαζί με την εντυπωσιακή της παρουσία στο επίσης (συνομωσιακά) σαιξπηρικό Anonymous, η αειθαλής θέσπιδα, δικαιώνει αυτούς που έκριναν αδικαιολόγητη την απουσία της στην πεντάδα (β’ γυναικείος ρόλος) των περυσινών Oscars. Το ντουέτο με τον Fiennes είναι προδιαγραφών Επιδαύρου, σε μια πολεμική ταινία γυρισμένη σε στυλ επικαίρων στο Βελιγράδι, με τον Barry Ackroyd, διευθυντή φωτογραφίας του Hurt Locker (ταινίας που κράτησε έναν μικρό ρόλο ο Fiennes), να βγάζει ένταση, μπαρούτι και θυμό, σε μια ευθεία (αντι)παραβολή για τους υποτελείς λαούς και τους ανοικονόμητους ηγέτες της μαζικής καταστροφής. Όσο για το look με τα φανελάκια, τα μούσκουλα και τα ξυρισμένα κεφάλια των κομανταράδων σε αυτήν την τολμηρά ultra macho εκδοχή, οι συσχετισμοί με την ανατολή της χρυσής αυγής στη μαστιζόμενη από την πολιτική διαφθορά και την πείνα νέα Ρώμη μας, προκαλούν τουλάχιστον άβολα ρίγη ανησυχίας.
Πάνε κοντά 20 χρόνια και ακόμη δεν έχω αποκωδικοποιήσει την αιτία που στέρησε από τον θαυμάσιο ηθοποιό Ralph Fiennes το οscar για τον ρόλο του ψυχοπαθούς ναζί αξιωματικού Άμος Γκετ στο κλασικό Schindler’s List. Ακόμη και στο οριακά κλυδωνιζόμενο μεταξύ τρέλας και γραφικότητας Κρονεμβεργιανό Spider τόνε θάμαξα. Προσπερνώντας την αδιάφορη για μένα αγγαρεία του στα ατελείωτα φιλμικά Πότερς ως Βόλντεμορτ, στέκομαι ακριβώς εδώ, στον κολασμένο Κοριολάνο, χειροκροτώντας ένα αληθινό επίτευγμα υποκριτικής, στα πρότυπα του αξεπέραστου Ολίβιε στις δεκαετίες του 30 και του 50, στα Old Vic και Shakespeare Memorial theatres αντίστοιχα, του Ρίτσαρντ Μπάρτον, του Χόπκινς, του Πωλ Σκόφιλντ και του Ίαν Μακέλεν. Η εκφορά του είναι τόσο φυσικά σεξπιρική που ηλεκτρίζει. Το βλέμμα του είναι φλόγες μ’ αγκάθια σε γροθιά τεταμένη.
Για πες: Κι έρχεται αυτή η μεγαλειώδης αρχόντισσα που λέγεται Vanessa Redgrave για να καθηλώσει σκηνικό και συμπρωταγωνιστές της (ο…προσπαθών Gerarld Butler / Aufidius και η…πάλι εδώ σε βρίσκω γλυκυτάτη J. Chastain) ως Volumnia, ενσαρκώνοντας οτιδήποτε θηλυκό είχε ταυτίσει ο Νίτσε με την έλλειψη αρετής. Μαζί με την εντυπωσιακή της παρουσία στο επίσης (συνομωσιακά) σαιξπηρικό Anonymous, η αειθαλής θέσπιδα, δικαιώνει αυτούς που έκριναν αδικαιολόγητη την απουσία της στην πεντάδα (β’ γυναικείος ρόλος) των περυσινών Oscars. Το ντουέτο με τον Fiennes είναι προδιαγραφών Επιδαύρου, σε μια πολεμική ταινία γυρισμένη σε στυλ επικαίρων στο Βελιγράδι, με τον Barry Ackroyd, διευθυντή φωτογραφίας του Hurt Locker (ταινίας που κράτησε έναν μικρό ρόλο ο Fiennes), να βγάζει ένταση, μπαρούτι και θυμό, σε μια ευθεία (αντι)παραβολή για τους υποτελείς λαούς και τους ανοικονόμητους ηγέτες της μαζικής καταστροφής. Όσο για το look με τα φανελάκια, τα μούσκουλα και τα ξυρισμένα κεφάλια των κομανταράδων σε αυτήν την τολμηρά ultra macho εκδοχή, οι συσχετισμοί με την ανατολή της χρυσής αυγής στη μαστιζόμενη από την πολιτική διαφθορά και την πείνα νέα Ρώμη μας, προκαλούν τουλάχιστον άβολα ρίγη ανησυχίας.
Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική