Movies Ltd

Για να ασχολούμαι έτσι αμέσως, αμέσως, με το αν οι τελικές επιλογές της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου με βρίσκουν φέτος σύμφωνο, σε μια μέτρια κατά γενική ομολογία χρονιά, που όμως η παραγωγή παρόλες τις αντίξοες συνθήκες, ήταν μεγαλύτερη από την προηγούμενη, σημαίνει πως δεν έχω να σχολιάσω (ιδιαιτέρως) αρνητικά την τελετή της απονομής των ετήσιων βραβείων. Και για να εξηγούμαι δίχως να μασάω λόγια, πιστεύω πως ο τελικός θριαμβευτής της βραδιάς, ο Άδικος Κόσμος του Φίλιππου Τσίτου, που εντέλει τιμήθηκε με τις σημαντικότερες, όπως και τις περισσότερες, των τιμών, δεν ήταν, κατ εμέ, η καλύτερη ελληνική ταινία της σεζόν. Θα μου πεις από την άλλη μεριά, δίχως την πολύ σπουδαία, την ξεχωριστή δημιουργία μέσα στο 2011, τα πράγματα λίγο έως πολύ ήταν οριακά στις κρίσεις των μελών της Ακάντεμυ. Συμφωνώ κι επαυξάνω. Η ανεξήγητη απουσία όμως του Τανγκό, των 200plus χιλιάδων εισιτηρίων στον εγχώριο μπoξ όφη, τουλάχιστον από την πεντάδα των nods του best film of the year, ε, μου προξένησε όπως και να το κάνουμε ένα συναίσθημα Unfair. Ίσως το κατά κάποιο τρόπο εμπορικό, ακόμη στα μέρη μας, σημαίνει πως δεν είναι και ποιοτικό. Ίσως...

Με το γενικό συμπέρασμα λοιπόν, πως είμαστε μικρή χώρα, για να μην είμαστε μια οικογένεια, όπως το εξέφρασε ο χαρισματικότερος και πλέον ταλαντούχος των τριών παρουσιαστών Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, για δεύτερη φορά μετά την αξιόλογη περσινή του παρουσία στο ίδιο stage, ολοκληρώθηκε μια ζεστή, λιτή, μαζεμένη χρονικά και βαδίζουσα στις εμπνευσμένες ιδέες των διοργανωτών τελετή. Διοργάνωση που απέφυγε τα προ ενός έτους σημαντικά και κραυγαλέα φάουλ, με τις διπλές και τρίδιπλες ισοπαλίες, που δεν αναδύουν σοβαρότητα, αλλά που συνάμα δεν πέτυχε να ξεπεράσει μερικά εμπόδια, που αν μη τι άλλο για έναν θεσμό που θέλει να λέγεται έγκυρος, έπρεπε να το έχει κάνει.

Φυσικά και τα Βραβεία της Φιλμικής Ακαδημίας μας, δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν Όσκαρς, ούτε Σεζάρς, ούτε τίποτα παρόμοιο. Και ίσως για όλους όσους έχουν εμπράκτως δείξει την αγάπη τους στον - ακόμη - νεοσύστατο θεσμό, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Όταν βρε αδερφέ όμως, μια μέρα τον χρόνο, αυτή η πολύπαθη γαλάζια κινηματογραφία, τιμά τους κάλλιστους, οφείλουν άπαντες να είναι παρόντες. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στους φαντασματένιους κόντηδες των αρμόδιων υπουργείων που καλά θα κάνουν να λάμψουν δια της απουσίας τους (και) στο εφεξής, αλλά στους ίδιους τους τιμώμενους, που σε τελική ανάλυση, δεν θα έχουν και τόσες πολλές παρόμοιες νύχτες να θυμούνται στην καλλιτεχνική τους πορεία. Δεν είναι ζήτημα γκλαμουριάς και λάμψης, σε αυτό τον βαθμό και ελλείψει πόρων, η Ακαδημία δεν δείχνει τάσεις ωραιοπάθειας. Είναι ζήτημα κύρους. Και η  Λαζαρίδου όφειλε να είναι παρούσα να παραλάβει το όμορφο αγαλματίδιο της και ο Στέργιογλου, που τον έψαχναν, λέει, κάπου εδώ τριγύρω είναι. Ειδικότερα από την ώρα που οι ηττημένοι των (συγκεκριμένων) κατηγοριών και νεότεροι ηλικιακά, χειροκροτούσαν με θέρμη από την πλατεία, όσους τους έβαλαν, για φέτος, πλάτη. Ας είναι, πάντα σε κάτι τέτοιες δύσκολες στιγμές, υπάρχει ένας Καφετζόπουλος να σώσει τα προσχήματα...

Αλλά και να προβληματίσει ο Αντώνης, την στιγμή παραλαβής του Βραβείου Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας με την αινιγματική του ρήση "αυτά τα δύο χρόνια (ύπαρξης της Ακαδημίας) σταθήκαμε υπερβολικά αισιόδοξοι εμείς οι κινηματογραφιστές, αφού στηρίξαμε τις ελπίδες μας σε ανθρώπους που αποδείχτηκαν εκτός από κατώτεροι των περιστάσεων και αδιάφοροι και ανίκανοι". Οι καμπάνες χτυπούν για πολλούς. Ελπίζω, όπως όλοι μας, το ελληνικό σινεμά να βγει αλώβητο από την αδιαφορία και την ανικανότητα ορισμένων.

Επί των αριθμών τώρα, που παρουσιάζουν το δικό τους ξεχωριστό ενδιαφέρον, ο Άδικος Κόσμος ήταν το φιλμ που έφυγε από την Συγγρού με τα περισσότερα χρυσά βραβεία, τέσσερα τον αριθμό, νούμερο που δεν δίνει αυτοδυναμία στην ταινία του Τσίτου, μα που υποδεικνύει πως επικράτησε ο κανόνας της μοιρασιάς. Από τρεις τιμές μέτρησαν εντέλει τόσο η Πόλη των Παιδιών του Γιώργου Γκικαπέππα, όσο και το Τανγκό των Χριστουγέννων του βετεράνου τηλεοπτικά, αλλά ούτε καν υποψήφιου στην σκηνοθεσία Νίκου Κουτελιδάκη. Δύο οσκαράκια απέσπασε ο Παράδεισος και συνεχίζει το πάρτυ του, ενώ από ένα πήραν το Man At Sea, το Wasted Youth, το Fish N' Chips και το Γάλα, που μάλλον μη έχοντας χαμογελάσει σε δέκα ακόμη κατηγορίες, πρέπει να θεωρείται και ως ο απογοητευμένος (sic) της βραδιάς. Η μεγάλη έκπληξη, δίχως άλλο είναι η βράβευση της νεαρής Κίκας Γεωργίου (Η Πόλη των Παιδιών) ως η καλύτερη γυναικεία ερμηνεία, εκτοπίζοντας το αδιαφιλονίκητο φαβορί Ιωάννα Τσιριγκούλη (Το Γάλα) αλλά και το νταμπλ που πέτυχε σε σκηνικά και ενδυματολογία ο εξαιρετικός Γιώργος Γεωργίου για την πολύ καλή του δουλειά στο Τανγκό.

Κατά τα άλλα η εκδήλωση είχε μερικές όμορφες εκπλήξεις να παρουσιάσει στους σε αρκετά σημεία της, θερμόαιμους προσκεκλημένους της, όπως τις παρουσίες στο πάλκο σπουδαίων προσωπικοτήτων των τεχνών μας, όχι κατ ανάγκη και μόνο της Εβδόμης, όπως η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Νίκος Πορτοκάλογλου, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Ζυράννα Ζατέλη, ο Παντελής Βούλγαρης. Ο πολυσυλλεκτική άποψη της Ακαδημίας στην επιλογή των hosts της, είχε και τα θετικά της, όπως τον συγκινητικό εκδότη της εφημερίδας Απογευματινή της Πόλης, Μιχάλη Βασιλειάδη και τον μάχιμο φωτογράφο Νίκο Καβουκίδη, είχε όμως και τα αρνητικά της, αφού προσκεκλημένοι από παντελώς άσχετους χώρους - όπως η κυρία από το εκτροφείο σαλιγκαριών ή ο τα λέω από μέσα μου μαραθωνοδρόμος του φινάλε - αποδείχτηκαν εκτός τόπου. Άσε που έχω την αίσθηση πως τα δύο βραβεία που παρέδωσαν οι ίδιοι οι οικοδεσπότες, μαζί με τον Χαραλαμπόπουλο δηλαδή, η αγγελική ξανθιά Φαίη Ξυλά και η εντυπωσιακής θωριάς Μαρία Ναυπλιώτου, πρέπει να είχε οριστεί άλλος να τα δώσει, απλώς δεν εμφανίστηκε ποτέ στο κατάμεστο Θέατρο.

Θα κλείσω με την πιο συγκινητική στιγμή της τρίτης Ακαδημαϊκής Απονομής Βραβείων, που περιέργως δεν ήταν εκείνη της αναφοράς στους εκλιπόντες Λουκία Ρικάκη, Ντίνο Κατσουρίδη, Μιχάλη Κακογιάννη και φυσικά Θόδωρο Αγγελόπουλο. Η κακή σκηνοθετική έμπνευση, το βίντεο αφιέρωμα σε αυτούς να είναι και εκείνο που ανοίγει την αυλαία, όταν ακόμη το κοινό ήταν παγωμένο, δεν ανέβασε το συναισθηματικό θερμόμετρο. Κάτι που πέτυχε η ιδιοκτήτρια του μισοκατεστραμμένου Αττικόν, κυρία Τσακαλάκη, παραλαμβάνοντας το ειδικό βραβείο προσφοράς στο δικό μας σινεμά, όταν με τρεμουλιαστή φωνή έδωσε την υπόσχεση πως το καμάρι της πρωτεύουσας, πολύ σύντομα θα λειτουργήσει, στεγάζοντας ξανά τα κινηματογραφικά μας ταξίδια.

Καλή Πρόοδο Academy...

Οι θριαμβευτές: