by Takis Garis
Episode 19 - Πάσχα στον Τιτανικό (3D)
> Είναι πιθανό να έχεις πάθει ψιλοχοντρή ζημιά στη μέση σου και ταυτόχρονα ψωνίσει και μια εποχιακή (;) γρίπη; Να έχεις κάνει Easter (Καθολικό) και να αρχίζεις στο καπάκι νηστεία για το Πάσχα Ελλήνων (Χριστιανών); Είναι (λέμε τώρα) σα να πηγαίνουν ο γαύρος και ο βάζελος στην Πόλη ταυτόχρονα στον τελικό του μπασκετικού final 4. Μεγάλη Τρίτη, 10 Απριλίου 2012, έναν αιώνα ακριβώς από τη στιγμή που ο Τιτανικός, αναχωρεί από το Σάουθαμπτον για το παρθενικό και μόνο του μοιραίο ταξίδι για τη Νέα Υόρκη, με σταθμούς Γαλλία και Ιρλανδία, με σκοπό στις 15 Απρίλη να γράψει πρωτοσέλιδα ως το μεγαλύτερο πλοίο στον τότε πλανήτη που έκανε ένα τσιγάρο-πέντε ημέρες δρόμο το ταξείδι στη γη της ελευθερίας (όλες οι λέξεις με μικρό-για να μην παρεξηγούμεθα).
> Η ιστορία-μύθος πασίγνωστη: Τα άλλα πλοία προειδοποιούσαν από την προηγούμενη για παγόβουνα κι αυτοί χορεύανε και τραγουδούσανε (ο Di Caprio με την Winslet κουνάγανε βροντερά την αχλαδιά). Μέχρι το τέλος, 2 και 20 ξημερώματα 15 Απρίλη 1912. Οι 72 γιάρδες πριν το παγωμένο βουνό δεν ήταν αρκετές για να αποφευχθεί η πρόσκρουση, με αποτέλεσμα πάνω από 1.500 ψυχές να χαθούν στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού επί συνόλου πλέον των 2.200 επιβατών. Το κορυφαίο; Οι βάρκες δεν επαρκούσαν παρά μόνο για τους μισούς, οπότε (μέσα στην αναμπουμπούλα) οι περισσότεροι ναυάγησαν αμαχητί στα βάθη της αβύσσου. Κυρίως άνδρες, πρωτίστως οι επιβαίνοντες στην γάμα (μη προνομιούχο) θέση και φυσικά, πλήρωμα και καρβουνοζμπρώχτες των 7 χιλιάδων τόννων στερεού καυσίμου στα αμπάρια του υπεπολυτελούς πλέοντος νεκροταφείου. Το «όχι άλλο κάρβουνο μωρέ!» σε όλο το θρηνητικό μεγαλείο.
> Η ιστορία-μύθος πασίγνωστη: Τα άλλα πλοία προειδοποιούσαν από την προηγούμενη για παγόβουνα κι αυτοί χορεύανε και τραγουδούσανε (ο Di Caprio με την Winslet κουνάγανε βροντερά την αχλαδιά). Μέχρι το τέλος, 2 και 20 ξημερώματα 15 Απρίλη 1912. Οι 72 γιάρδες πριν το παγωμένο βουνό δεν ήταν αρκετές για να αποφευχθεί η πρόσκρουση, με αποτέλεσμα πάνω από 1.500 ψυχές να χαθούν στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού επί συνόλου πλέον των 2.200 επιβατών. Το κορυφαίο; Οι βάρκες δεν επαρκούσαν παρά μόνο για τους μισούς, οπότε (μέσα στην αναμπουμπούλα) οι περισσότεροι ναυάγησαν αμαχητί στα βάθη της αβύσσου. Κυρίως άνδρες, πρωτίστως οι επιβαίνοντες στην γάμα (μη προνομιούχο) θέση και φυσικά, πλήρωμα και καρβουνοζμπρώχτες των 7 χιλιάδων τόννων στερεού καυσίμου στα αμπάρια του υπεπολυτελούς πλέοντος νεκροταφείου. Το «όχι άλλο κάρβουνο μωρέ!» σε όλο το θρηνητικό μεγαλείο.
> Οι παλιότεροι θεωρούν ως την αξιολογότερη κινηματογραφική μεταφορά του μεγαλύτερου καταγεγραμμένου δυστυχήματος της ναυσιπλοΐας το A Night to Remember (1958). Παρότι τελώ δεδηλωμένος μη fan του James Cameron (Aliens, Terminator, The Abyss, Avatar), οφείλω να υποκλιθώ στη μεγαλοφυΐα του, ανώτερη του George Lucas και εφάμιλλη των πιονέρων D. W. Griffith και D. Lean. O Τιτανικός του 1997, που στοίχισε $200Μ, γύρω στα $50Μ δηλαδή ακριβότερα (σύμφωνα με αναλογιστική μελέτη) από το θρυλικό υπερωκεάνιο, έφερε πίσω $1,8Β, ρεκόρ που μόνο ένα δικό του φιλμ (Avatar) θα μπορούσε να το καταρρίψει. Υποψήφιο για 14 oscars, με 11 τρόπαια, βρίσκεται στο βάθρο παρέα με τα Ben Hur και Lord of the Rings: The Return Of The King, πρώτη ταινία μετά το Sound of Music (1968) που κέρδισε χωρίς σεναριακή υποψηφιότητα. Διόλου τυχαίο: Το σενάριο (και ουχί η πλοκή ή τα σημαινόμενα) είναι δευτερεύοντα σε μια ταινία του υπερφίαλου, εγωμανούς αλλά πρωτοπόρου καλλιτέχνη. To mis-en-scene του ανήκει σε ξεχωριστή κατηγορία, πατά σε άλλον πλανήτη.
> Είναι νύχτα και νοιώθω πως οι προπέλες μου αρχίζουν να σβήνουν από ενέργεια. Αύριο θα χρειαστεί να ρίξω κι άλλο κάρβουνο στην βαριά χειρωνακτική μου ρουτίνα. (“I’ll show you the life of the mind!” – John Goodman, Barton Fink) Και ακόμη δεν σου έχω εξηγήσει γιατί το γράφω όλο αυτό. Πρώτα όμως να αποσώσω για τον Cameron. O οποίος έχει βεβαίως πάθει το λαλά του με τα Φαντάσματα της Αβύσσου αναφορικά με τον αληθινό Τιτανικό, όσο και προσφάτως, καταδυόμενος ο ίδιος στα 9 χλμ κάτω από το νερό, όσο βαθιά έχει φτάσει ποτέ ανθρώπινη ζωή. Η παγκόσμια ιστορία, όχι η κινηματογραφική- η παγκόσμια, δε θα γράψει Cronenberg, Almodovar ή Trier. Ταινία – μνημείο έκανε μόνο ο Cameron. Η θεματολογία του φυσικά και δεν είναι τα σινερομάντζα και οι απέθαντοι Εξολοθρευτές. Είναι η πάλη της ανθρωπότητας να βρει τα όριά της, μεταξύ γήινου και εξωγήινου, δημιουργού και δημιουργήματος, αληθινού και φαντασιακού.
> Είναι νύχτα και νοιώθω πως οι προπέλες μου αρχίζουν να σβήνουν από ενέργεια. Αύριο θα χρειαστεί να ρίξω κι άλλο κάρβουνο στην βαριά χειρωνακτική μου ρουτίνα. (“I’ll show you the life of the mind!” – John Goodman, Barton Fink) Και ακόμη δεν σου έχω εξηγήσει γιατί το γράφω όλο αυτό. Πρώτα όμως να αποσώσω για τον Cameron. O οποίος έχει βεβαίως πάθει το λαλά του με τα Φαντάσματα της Αβύσσου αναφορικά με τον αληθινό Τιτανικό, όσο και προσφάτως, καταδυόμενος ο ίδιος στα 9 χλμ κάτω από το νερό, όσο βαθιά έχει φτάσει ποτέ ανθρώπινη ζωή. Η παγκόσμια ιστορία, όχι η κινηματογραφική- η παγκόσμια, δε θα γράψει Cronenberg, Almodovar ή Trier. Ταινία – μνημείο έκανε μόνο ο Cameron. Η θεματολογία του φυσικά και δεν είναι τα σινερομάντζα και οι απέθαντοι Εξολοθρευτές. Είναι η πάλη της ανθρωπότητας να βρει τα όριά της, μεταξύ γήινου και εξωγήινου, δημιουργού και δημιουργήματος, αληθινού και φαντασιακού.
> Το 3D που μας σέρβιρε εντέλει πάντως μια 15ετία κοντά μετά, ψιλοφόλα μου φάνηκε. Κατώτερο των δυνατοτήτων του, φανερά επηρεασμένο από την συγκρατημένη ψιλοβελονιά του Marty στο (συνολικά) υπερτιμημένο Hugo. Το μόνο που αναμφίβολα κατορθώνει είναι να ανακαινίσει την εικόνα, καθιστώντας την προσιτή προς μύηση στα σημερινά 16χρονα. Δεν είναι λίγο αυτό. Δεν είναι και το όλον όμως. Ο James Horner, υπεύθυνος για το ανυπέρβλητο score και το all time classic My Heart Will Go On, έχει δηλώσει ότι αρχικά είχε δει version 36 ωρών.(!) Μια ιδέα θα ήταν να δούμε μια 3D εκδοχή των κομμένων σκηνών, όσων άξιζαν τέλος πάντων. Κατά τα λοιπά, μπορεί να αποφεύχθηκε το 3D-κάζο τύπου Lion King ή Beauty & The Beast, μολαταύτα το Titanic, δε μίλησε στην ψυχή μου περισσότερο απότι το 1998 που το είδα σε πρώτη προβολή.
> Μίλησε όμως ακριβώς το ίδιο. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν το χρειάζεται το 3D μια τέτοια μεγαλειώδης ταινία. Ίσως ο παμπόνηρος Καμέρονας να ήθελε να αποδείξει ακριβώς δαύτο – ότι ταινιάκια τύπου Transformers: Dark of The Moon ή Episode I: The Phantom Menace δεν υπάρχουν άνευ τούτου. Ενώ ο Τιτανικός του έχει βάλει πλώρη για την αιωνιότητα (και μια ημέρα). Τώρα μη ρωτάς γιατί καταποντίστηκε στο μποξ όφις. Τρίτος και ασθμαίνων μετά από Hunger Games και American Reunion (…) O ίδιος κόσμος είναι που σε αποθεώνει των Βαϊων, αυτός που σε σταυρώνει την Μ.Παρασκευή, Θεός κι αν είσαι. Σκέψη που με οδηγεί με μαθηματική συνεπαγωγή στον ακροτελεύτιο στοχασμό μου. Αν σου φανεί γελοίος ο συνειρμός, κάτι περίπου σαν το: «Η επιθεώρηση Δελφιναρίου ΣΗΜΙΤΙΤΑΝΙΚΟΣ, με Ψάλτη, Μιχαλόπουλο, Φιλίνη και Τόνυ Άντονυ καπετάνιο σε χορογραφίες Φώτη Μεταξόπουλου και super εμφάνιση Βασίλη Παϊτέρη ήταν η πλέον προφητική για την πορεία της Ελλάδας θεατρική παραγωγή», σου ζητώ συγνώμη, γιατί αυτό που σκέφτηκα δεν απέχει παρασάγγας ως αίσθηση.
> Μίλησε όμως ακριβώς το ίδιο. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν το χρειάζεται το 3D μια τέτοια μεγαλειώδης ταινία. Ίσως ο παμπόνηρος Καμέρονας να ήθελε να αποδείξει ακριβώς δαύτο – ότι ταινιάκια τύπου Transformers: Dark of The Moon ή Episode I: The Phantom Menace δεν υπάρχουν άνευ τούτου. Ενώ ο Τιτανικός του έχει βάλει πλώρη για την αιωνιότητα (και μια ημέρα). Τώρα μη ρωτάς γιατί καταποντίστηκε στο μποξ όφις. Τρίτος και ασθμαίνων μετά από Hunger Games και American Reunion (…) O ίδιος κόσμος είναι που σε αποθεώνει των Βαϊων, αυτός που σε σταυρώνει την Μ.Παρασκευή, Θεός κι αν είσαι. Σκέψη που με οδηγεί με μαθηματική συνεπαγωγή στον ακροτελεύτιο στοχασμό μου. Αν σου φανεί γελοίος ο συνειρμός, κάτι περίπου σαν το: «Η επιθεώρηση Δελφιναρίου ΣΗΜΙΤΙΤΑΝΙΚΟΣ, με Ψάλτη, Μιχαλόπουλο, Φιλίνη και Τόνυ Άντονυ καπετάνιο σε χορογραφίες Φώτη Μεταξόπουλου και super εμφάνιση Βασίλη Παϊτέρη ήταν η πλέον προφητική για την πορεία της Ελλάδας θεατρική παραγωγή», σου ζητώ συγνώμη, γιατί αυτό που σκέφτηκα δεν απέχει παρασάγγας ως αίσθηση.
> Γιατί έπιασα καμπόσες φορές τον εαυτό μου στη θέαση του Titanic 3D να παραλληλίζω την ξέφρενη (25 κόμβοι) πορεία του προς το θάνατο με την Ελλάδα του δημοσθενικού (όχι του Λιακόπουλου – ενός άλλου πιο αρχαίου) «των οικειών υμών εμπιπραμένων, υμείς άδετε». Δεν ξέρω προσωπικά αν μπήκα στη βάρκα που θα με ξεβράσει, όπως με άλλους 4 Έλληνες πριν από 100 ακριβώς χρόνια, κουφάρι στις ακτές της καναδέζικης Nova Scotia, όπου υπάρχει το νεκροταφείο των θυμάτων του ναυαγίου. Δεν ξέρω αν η ρήση του ανόσιου ζευγαριού Γ.Α.Π. – Παπακωνσταντίνου περί Ελλάδας – Τιτανικού σημαίνει το τέλος μιας χώρας ή απλά το τέλος μιας (πέρα-βρέχει) εποχής. Ξέρω όμως άριστα ότι όσο γενναίοι σταθήκαμε αυτοί που πηδήξαμε στη θάλασσα του νόστου με βάρκα την ελπίδα, απείρως γενναιότεροι είναι εκείνοι που φτυαρίζουν ακόμα εκατομμύρια τόνους κάρβουνου χωρίς καμιά ελπίδα διάσωσης. Σε αυτούς ειδικά θέλω μέσα από την καρδιά μου να ευχηθώ ταπεινά ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
gaRis
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική