Movies Ltd

Η πρώτη φορά του Streetdance, μου είχε αφήσει ιδιαίτερα θετική εντύπωση. Πέρα της ταχύτατης κινηματογράφησης του και της ευρωπαϊκής αισθητικής που απέδωσε σε ένα θέαμα, καθαρόαιμα - μέχρι τότε - αμερικάνικο, περιείχε στην θεματική του κι έναν κάποιο προβληματισμό, για τα καθημερινά ζόρια που αντιμετωπίζουν οι μοντέρνοι έφηβοι. Ως δια μαγείας, στην ακριβότερου προϋπολογισμού συνέχεια, ενώ - ας πούμε - το τέμπο παρέμεινε το ίδιο και τα πλάνα - ας πούμε - διατήρησαν την λογική του καλογυρισμένου βίντεο κλιπ, αυτή η κριτική περί ανισοτήτων, εξαφανίστηκε ολοσχερώς, λες και πλέον κανείς τινέιτζερ δεν νοιάζεται για δαύτες. Από την άλλη μεριά, αν το θες, είναι ιδιαίτερα αισιόδοξη η λογική, να νοιάζεται ο 18άρης μόνο για το πως θα χοροπηδήξει καλύτερα, μετά μουσικής, πάνω στην πίστα...

Έχοντας φύγει ντροπιασμένος από την σκηνή που επιχείρησε την τελευταία κόντρα του, εναντίον των (κυριολεκτικά) Αήττητων, ο Ας, ένας νεαρός ονειροπόλος χορευτής, θα δείξει σημάδια απογοήτευσης για το μέλλον. Παρακινούμενος όμως, από τον αισιόδοξο πολυλογά Έντι, θα δεχτεί να ηγηθεί της ομάδας χορευτών του δρόμου που εκείνος θέλει να σχηματίσει, προκειμένου να λάβουν μέρος στον μεγάλο αγώνα streetdance, που θα λάβει χώρα στην Πόλη του Φωτός και θα συμμετάσχουν οι πλέον ταλαντούχες και ικανές ομάδες της Ευρώπης. Η αντίστροφη μέτρηση για την κορυφαία μάχη, που θα πραγματοποιηθεί σε μόλις οκτώ εβδομάδες, ξεκινά...

Έτσι λοιπόν το παρεάκι, αφού περιδιαβεί τύπου Κολιάτσου - Παγκράτι, την μισή Γηραιά Ήπειρο (μέτρησα Άμστερνταμ, Μπερλίν, Κοπεγχάγη, Ζυρίχη, Ρώμη και άλλες τόσες που ξεχνάω) θα στρατολογήσει τους καλύτερους αρτίστες του εξτρίμ χορού, φτιάχνοντας έτσι ένα πανίσχυρο τιμ, που οι βλέψεις του φτάνουν πολύ ψηλά, ίσαμε το τρόπαιο. Κίνηση ματ, η εισαγωγή στην χορογραφία και λάτιν πινελιών, ιδέα που θα προκύψει στην θέα της φλογερής Έβα, να κάνει το δικό της πρόγραμμα στην σκηνή Παρισινού κλαμπ. Αυτή συνοπτικά είναι όλη η εξέλιξη του φιλμ που υπογράφουν ξανά οι Max και Dania, έχοντας αναμφισβήτητο κέφι για να προσφέρουν στους λάτρεις της τέχνης της κίνησης, ένα τουλάχιστον αξιοπρεπές θέαμα, χωρίς όμως να δίνουν ιδιαίτερη βάση στο σενάριο, που οριοθετείται κάπου μεταξύ του απλοϊκού και του προσχηματικού.

Για πες: Για να μην το πολυψάχνουμε, το ανήλικο κοινό, δίχως άλλο θα περάσει ζάχαρη στο αντίκρυ του ντουέτου του γραμμωμένου Falk Hentschel και της ομορφούλας από το Αλγέρι Sofia Boutella, να λικνίζεται (κι όχι μόνο) στο Τροκαντερό κάτω από τον ίσκιο του Πύργου του Άιφελ. Δίχως πολλές πολλές ατάκες, λειτουργώντας περισσότερο σαν συρραφή ρυθμικών στιγμιοτύπων, από αυτές που σε κάνουν να κουνάς το πόδι κάτω από το κάθισμα και με ελάχιστες χιουμοριστικές ενεσούλες από τον βετεράνο ρολίστα Tom Conti, που παίζει τον σοφό ηλικιωμένο κλαμπάρχη, το Streetdance 2, προσθέτει ακόμη ένα κρικάκι στην μακρά αλυσίδα των ανάλαφρων μουσικοχορευτικών νεολαιίστικων φιλμς, που δίχως να αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο, καταφέρνουν στο φινάλε να σου φτιάξουν το κέφι.