Movies Ltd

Ένας από τους κύριους λόγους - πιθανόν ο κυριότερος - της τεράστιας επιτυχίας του σινεσίριαλ του Bruckheimer, Pirates Of The Caribbean, είναι που η εξέλιξη της ιστορίας του τετράπτυχου, έως τώρα, στηρίχθηκε στην fuzzy λογική της ανατροπής. Σχεδόν τίποτα - ιδίως οι χαρακτήρες - δεν είναι αυτό που φαίνεται, κανείς δεν γνωρίζει ανά πάσα στιγμή, ποιος είναι ο καλός ή ο κακός της ίντριγκας, αυτός ο αγαθόψυχος, που θα τον πάρει αγκαζέ και θα πάνε παρέα μέχρι τέλους. Θα μου πεις από την άλλη, αγαπησιάρης πειρατής, στην αλήθεια και όχι στα εντυπωσιακά παραμύθια του Eroll Flynn υπάρχει? Ε, όχι βέβαια! Οπότε πως θα σου φαινόταν η περίπτωση να ζήσεις μια ακόμη twisty περιπέτεια με κάποιον τύπου Σπάροου στο επίκεντρο της, με την διαφορά πως δεν θα είναι νορμάλ, ανθρώπινος, μα φτιαγμένος στο χέρι από πλαστελίνη?

Όνειρο για κάθε φόβο και τρόμο των θαλασσών που σέβεται τον εαυτό του, είναι να κερδίσει το βραβείο του Πειρατή της Χρονιάς, που απονέμεται ετήσια, σε εκείνον τον παράνομο καραβοκύρη, που κάνει την μεγαλύτερη μπάζα, κουρσεύοντας τα ανυποψίαστα πλοία. Τιμητικός τίτλος που δεν αφήνει αδιάφορο τον διαβόητο Καπετάνιο Πειρατή, έναν πάλαι ποτέ φημισμένο ληστή των ωκεανών, που οι συνεχείς ληστρικές αποτυχίες του, τον έχουν καταστήσει περίγελο στα κακόφημα στέκια των σκοτεινών λιμανιών. Έστω και κόντρα στις αντιξοότητες και έχοντας το πιο αταίριαστο πλήρωμα στην διάθεση του, ο παμπόνηρος γενειοφόρος θαλασσοπόρος, θα κάνει ότι περνά από το χέρι του για να κατατροπώσει τους μνηστήρες του τροπαίου, τον αδίστακτο Μαύρο Μπέλαμι και την φιλόδοξη Κάτλας Λιζ.

Και κάπου σε αυτό το σημείο του ποτισμένου με ρούμι και αλμύρα μύθου, εισέρχεται και η πραγματικότητα, με μια σεναριακή ιδέα που πραγματικά δίνει ρέστα. Δίχως να μπορεί να σταυρώσει ούτε δουβλόνι, από τις ξεκαρδιστικές εφορμήσεις του στις φρεγάτες των μπατίρηδων, ο απελπισμένος Captain Pirate, θα πέσει πάνω στο επιστημονικό τρικάταρτο του - άσημου ακόμη -  γενετιστή Κάρολου Δαρβίνου, που με την σειρά του θα ανακαλύψει στην κότα / παπαγάλο / ντόντο, που κουβαλά στον ώμο, ένα από τα σπανιότερα ορνιθοειδή του κόσμου. Μόνο που για να μπορέσει να εκτιμηθεί η αξία του πτηνού, θα πρέπει ο Κάπτεν μαζί με την Band Of Misfits του να μπαρκάρουν για την Λόντρα, τον απαγορευμένο τόπο - ελέω των διαταγών της Βασιλίσσης Βικτορίας - για κάθε εκτός νόμου ναυτικό.

Κι από αυτό το σημείο και μετά αρχίζει ο πανζουρλισμός, σε ένα υπερθέαμα χρωμάτων, κίνησης και προσεγμένης τρισδιάστατης αισθητικής, που δεν επικεντρώνεται απλώς στον αρχικό εντυπωσιασμό του θεατή, αλλά με την βοήθεια της πλούσιας σε χιούμορ κάθε ηλικίας θεματικής του, τον παρασύρει σε ένα υπέροχο claymation ταξίδι, σε όσα σημεία του ορίζοντα βασιλεύει το (CGI εδώ) υγρό στοιχείο. Για να λέμε δηλαδή τα πράγματα με το όνομα τους, η Aardman, η κορυφαία μπράντα στην δύσκολη, επίπονη και χρονοβόρα τεχνική του στοπ καρέ κινουμένου σχεδίου, υπό την γενική εποπτεία του μαέστρου Peter Lord, με τους Pirates ξεπέρασε τον εαυτό της. Συνεπώς δεν παίρνω και μεγάλο ρίσκο, αν προβλέψω πως δώδεκα χρόνια μετά την πρώτη οσκαρική υποψηφιότητα του Chicken Run, το στούντιο έχει ήδη καπαρώσει μια θέση στις nods της αγαπημένης κατηγορίας του animation.

Για πες: Για ένα μόνο μου έμεινε η απορία, γνωρίζοντας κιόλας πως η εγχώρια διανομή κάνει σημαντικά καλή δουλειά στον τομέα της μεταγλώττισης. Το πως θα ήταν το ορίτζιναλ σάουντρακ με την επιλεγμένη μικτή των Hugh Grant, Imelda Staunton και Brendan Gleeson, να αποδίδει τις βρετανικού φλέγματος ατάκες, στην πρωτότυπη φόρμα τους. Αν και πιστεύω πως μέχρι να καταφτάσει το - βέβαιο - σίκουελ, θα έχω σηκώσει άλμπουρο πολλές φορές με την αλλοπρόσαλλη κομπανία των Πειρατών και σε κάποια από αυτές θα έχω την ευκαιρία να τους ακούσω να μιλάνε την αγγλική. Ahoy άντρες!