Οίκος Ανοχής
του Bertrand Bonello. Με τους Hafsia Herzi, Céline Sallette, Jasmine Trinca, Adele Haenel, Alice Barnole, Iliana Zabeth, Noémie Lvovsky
Απλή Αναπαράσταση
του zerVo
Σύμφωνοι κι εγώ είμαι υπέρ στο να καθίσει μια πλούσια κινηματογραφική παραγωγή γύρω από την στρογγυλή τράπεζα, προκειμένου να μελετήσει το πως θα απεικονίσει κατ απόλυτη τιμή, με ακρίβεια στην ενδυματολογία, τις κομμώσεις και τα ντεκόρ, των φημισμένων πορνείων της Πόλης του Φωτός των περασμένων αιώνων. Απλά και μόνο για να αναπαραστήσει με μεγαλύτερη ακρίβεια όμως τα τεκταινόμενα εντός των καλά ταπετσαρισμένων και κουρτιναρισμένων τεσσάρων τοίχων του πορνείου, ως μια σύγχρονη μελέτη των κοινωνικών αντιλήψεων του τότε? Όχι το πόνημα όσο άρτιο κι αν είναι τεχνικά δεν μου κάνει, αν δεν επιχειρεί έστω επιδερμικά συγκρίσεις με την τωρινή πραγματικότητα. Και στην παρούσα περίπτωση το House Of Tolerance μένει απλά εγκλωβισμένο στην παρουσίαση του ρόλου της ανήμπορης, καταπιεσμένης, κατευθυνόμενης στον μονόδρομο της κοκότας γυναίκας του χθες, εικόνα που δεν έχει καμία σχέση με την (κατά κανόνα) δυναμική ταγιεράτη καριερίστα του σήμερα. Εκτός κι αν ο Γάλλος επιθυμούσε να καταδείξει αυτή την τεράστια διαφορά στον τρόπο σκέψης των παγκόσμιων κοινωνιών κι εγώ τον παρεξήγησα...
Όσο καλά κι αν πηγαίνουν οι δουλειές, το μέλλον δεν φαντάζει ευοίωνο για την διατήρηση της ύπαρξης του διαβόητου Παρισινού πορνείου L' Apollonide, μιας και οι συνήθειες στις αρχές του 1900 αλλάζουν, ενώ και τα κόστη συντήρησης της επιχείρησης ακριβαίνουν. Τα κορίτσια που συνθέτουν την ομάδα ερωτικής δράσης, όμως, παραμένουν μακριά από αυτό το δραματικό ενδεχόμενο να μείνουν - κυριολεκτικά - στο δρόμο, κάνοντας σωστά την δουλειά τους κι εξυπηρετώντας τους φραντσέζους ευγενείς, που επιθυμούν να περάσουν λίγες στιγμές ξενοιασιάς, στην αγκαλιά μιας - έστω και πληρωμένης, κοινής - γυναίκας.
Θα περίμενε κανείς μια γαλλικής σχολής δημιουργία, να ξόδευε τον περισσότερο της χρόνο προβολή των κυριών επί το έργον, με γνωστή την έφεση των τρικολόρ να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στην ερωτική απεικόνιση. Όμως όχι, ο Bonello στέκεται πιο πολύ στο πως περνά το υπόλοιπο της κουραστικής ημέρας τους, αποκλειστικά και μόνο εντός του νεοκλασικού κτιρίου, με τους μακριούς διαδρόμους και τα αμέτρητα σεπαρέ, εφόσον η δίχως συνοδεία απομάκρυνση από αυτό, θεωρείται κίνηση ανεξαρτησίας τους. Άλλωστε όλες τους, από την πιο παλιά, μέχρι την ρούκι έφηβη που μόλις προστέθηκε στο ρόστερ, κατ απαίτηση του ίδιου της του γονιού, που δεν διέκρινε άλλο τρόπο τίμιας απασχόλησης της (!) είναι δέσμιες του χρέους που οφείλουν στην στρατηγό μαντάμα. Στρατιωτική απολυτότητα, όπου όλες μαζί γευματίζουν, μαζί ξεκουράζονται, μαζί πλένονται, μαζί στολίζονται και φυσικά μαζί περνούν τις περιοδικές εξετάσεις του γυναικολόγου. Καθημερινότητα που αραιά και που σπάνε (κάπου αναμενόμενα και προβλεπτά) δράματα, που έχουν να κάνουν είτε με την εκδήλωση επιδημιών πανώλης, είτε με τις βίαιες συμπεριφορές των πελατών πάνω τους.
Για πες: Ακόμη κι αν μιλάμε για μια ταινία περιόδου, εντούτοις το στοιχείο που την διακρίνει δεν είναι το πιθανολογούμενα άριστο art direction, που αν και προσεγμένο, περιορίζεται κι αυτό στα τρία - τέσσερα δωμάτια του μπορντέλου, όπου η κάμερα κινείται. Έτσι, έστω κι αν δεν γίνεται επιμέρους αναφορά καμίας προσωπικότητας, ούτε τονισμού κάποιου χαρακτήρα ξέχωρα, εκ των ιερόδουλων, η αρμονική λειτουργία του ανσάμπλ ως μία οντότητα, ως μία ομάδα, είναι εκείνο το δεδομένο που κερδίζει στο τέλος το περισσότερο χειροκρότημα, σε μια παραγωγή που ναι μεν είχε θέληση να κάνει το κάτι παραπάνω, ελλείψει ζουμιού, παρέμεινε εντέλει σε πολύ ρηχά νερά.
Θα περίμενε κανείς μια γαλλικής σχολής δημιουργία, να ξόδευε τον περισσότερο της χρόνο προβολή των κυριών επί το έργον, με γνωστή την έφεση των τρικολόρ να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στην ερωτική απεικόνιση. Όμως όχι, ο Bonello στέκεται πιο πολύ στο πως περνά το υπόλοιπο της κουραστικής ημέρας τους, αποκλειστικά και μόνο εντός του νεοκλασικού κτιρίου, με τους μακριούς διαδρόμους και τα αμέτρητα σεπαρέ, εφόσον η δίχως συνοδεία απομάκρυνση από αυτό, θεωρείται κίνηση ανεξαρτησίας τους. Άλλωστε όλες τους, από την πιο παλιά, μέχρι την ρούκι έφηβη που μόλις προστέθηκε στο ρόστερ, κατ απαίτηση του ίδιου της του γονιού, που δεν διέκρινε άλλο τρόπο τίμιας απασχόλησης της (!) είναι δέσμιες του χρέους που οφείλουν στην στρατηγό μαντάμα. Στρατιωτική απολυτότητα, όπου όλες μαζί γευματίζουν, μαζί ξεκουράζονται, μαζί πλένονται, μαζί στολίζονται και φυσικά μαζί περνούν τις περιοδικές εξετάσεις του γυναικολόγου. Καθημερινότητα που αραιά και που σπάνε (κάπου αναμενόμενα και προβλεπτά) δράματα, που έχουν να κάνουν είτε με την εκδήλωση επιδημιών πανώλης, είτε με τις βίαιες συμπεριφορές των πελατών πάνω τους.
Για πες: Ακόμη κι αν μιλάμε για μια ταινία περιόδου, εντούτοις το στοιχείο που την διακρίνει δεν είναι το πιθανολογούμενα άριστο art direction, που αν και προσεγμένο, περιορίζεται κι αυτό στα τρία - τέσσερα δωμάτια του μπορντέλου, όπου η κάμερα κινείται. Έτσι, έστω κι αν δεν γίνεται επιμέρους αναφορά καμίας προσωπικότητας, ούτε τονισμού κάποιου χαρακτήρα ξέχωρα, εκ των ιερόδουλων, η αρμονική λειτουργία του ανσάμπλ ως μία οντότητα, ως μία ομάδα, είναι εκείνο το δεδομένο που κερδίζει στο τέλος το περισσότερο χειροκρότημα, σε μια παραγωγή που ναι μεν είχε θέληση να κάνει το κάτι παραπάνω, ελλείψει ζουμιού, παρέμεινε εντέλει σε πολύ ρηχά νερά.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2012 από την Strada
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική