Movies Ltd

του Jonathan Liebesman. Με τους Sam Worthington, Liam Neeson, Ralph Fiennes, Édgar Ramírez, Toby Kebbell, Rosamund Pike, Bill Nighy, Danny Huston, John Bell

Ανάγκα κι οι Θεοί τα...κακαρώνουν!

του zerVo

Εκτιμώ πως το κεφάλαιο της όποιας διαμαρτυρίας (μας), περί της διαρκούς χρήσης των ιστοριών της τόσο πλούσιας ελληνικής μυθολογίας (μας), από τους χολιγουντιανούς σεναριογράφους και κυρίως του ευτελισμού τους από τις φανφαρόνικες παρεμβολές του σινεμά του εντυπωσιασμού, έχει κλείσει οριστικά και είναι κουτό να επανερχόμαστε στην ίδια γκρίνια, που σε τελική ανάλυση δεν αφορά και κανέναν άλλο, εκτός από τους υποτιθέμενους κληρονόμους αυτής της πολιτιστικής κληρονομιάς. Συνεπώς αν ενδιαφέρει κάτι από μια ακόμη παραλλαγή σε ένα γνώριμο στόρι, που η θεματική του εκτυλίσσεται στα εδάφη της παραμυθένιας πατρίδας μας, είναι το πως, διαθέτοντας χαβαλετζίδικη διάθεση και φορτωμένοι λίτρα σόδας θα περάσουμε καλύτερα στο μούλτιπλεξ, συντροφιά με τους Τιτάνες του Jonathan Liebesman...

Τα τείχη των Ταρτάρων καταρρέουν και η απελευθέρωση του οργισμένου Κρόνου είναι όσο ποτέ ορατή. Μια απειλή για την ανθρωπότητα, που μεγεθύνεται ακόμη περισσότερο από την στιγμή που ο περιθωριοποιημένος από το Δωδεκάθεο, άρχοντας του Κάτω Κόσμου, Άδης θα συμμαχήσει με τον Θεό του πολέμου Άρη, αιχμαλωτίζοντας τον φυσικό ηγέτη του Ολύμπου, Δία, ανοίγοντας τον δρόμο στον φυλακισμένο Τιτάνα, για επιστροφή του στον θρόνο. Είναι η στιγμή για τον ημίθεο Περσέα, να αρματωθεί και πάλι, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον επερχόμενο όλεθρο, ακόμη κι αν έχει ορκιστεί στην ψυχή της γυναίκας του Ιούς και στην ζωή του λατρεμένου του γιου Ηλίου, πως δεν θα ξαναπιάσει ποτέ του το σπαθί.

Έχοντας στο πλευρό του τον εξάδελφο του Αγήνορα, γιο του (μακαρίτη) Ποσειδώνα, την υποστήριξη του καλά οργανωμένου στρατού της βασιλίσσης Ανδρομέδας και την βοήθεια όσων Θεών δεν συμμετέχουν στον συνασπισμό της προδοσίας, όπως ο πολυμήχανος Ήφαιστος, ο Περσέας καβάλα στον Πήγασο θα υψώσει το ανάστημα ενάντια στο πολεμοχαρές πραξικόπημα, που μόνο αρνητικές συνέπειες μπορεί να έχει για την Ελλάδα. Αυτό το στοιχείο που κάνει την διαφορά, στην οπτικοποιημένη αφήγηση του παραποιημένου θρύλου, είναι πως οι πανίσχυροι άρχοντες του κόσμου, είναι πλέον θνητοί και δεν ισχύει η de facto αιώνια αθανασία τους. Όχι κάτι που το βλέπουμε για πρώτη φορά, μιας και στο πρόσφατο Immortals, ο ένας μετά τον άλλο οι Ολύμπιοι τα κακάρωναν στην μεταξύ τους ανηλεή κόντρα, σίγουρα όμως δεν είχαμε φτάσει μέχρι τα πολύ υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας, που μας αλλάζουν εντελώς την συλλογιστική. Πιθανόν μια τέτοια τροπή, ανάλογα και με την εισπρακτική πορεία του Wrath Of The Titans, να σημάνει και το (προσωρινό) φινάλε της απασχόλησης του σινεμά με το live your myth in Greece...

Για πες: Αν επιχειρήσω την κόντρα λοιπόν του Wrath με τον προκάτοχο του Clash Of The Titans, σαφώς το σίκουελ είναι ένα σκαλοπάτι ποιοτικότερο σε όλους (σχεδόν) τους τομείς. Και ιδίως στο ανύπαρκτο εκείνη την πρώτη φορά Real D. Θεματικά το στόρι είναι πιο αληθοφανές, απουσιάζοντος του γελοίου Κράκεν, με τις αλιενικές Χίμαιρες και τους κουτούς Κύκλωπες του απομονωμένου νησιού (μακράν στην καλύτερη στιγμή της επικής περιπέτειας) να αποδίδονται ικανοποιητικά από τα ειδικά εφέ, την στιγμή που και funny partner υπάρχει στην ίντριγκα - ο Toby Kebbell ως φαντασμένος Αγήνωρ είναι αυτός - αλλά και αξιοπρεπής κακός χαρακτήρας - ο Βενεζουελάνος δηλαδή Edgar Ramirez, που από Carlos ντύθηκε την στολή του Άρη. Το έμπειρο ντουέτο των Neeson - Fiennes, σε αναβαθμισμένη παρουσία, που φτάνει στα όρια της υπερέκθεσης, στηρίζει σημαντικά τον Worthington, που και πάλι νιώθει άβολα μέσα στην πανοπλία, ειδικά όταν από δίπλα του λείπει ο μίσχος Gemma Arterton και αντί αυτής είναι υποχρεωμένος να ανέχεται το Οξφορδιανό αξάν της Rosamund Pike, που ως Αμαζόνα δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή. Εν κατακλείδι στο σφιχτοδεμένο - περίπου 90 λεπτών διάρκειας - περιπετειάκι, δεν προσφέρει στους φανς του είδους, κάτι λιγότερο από όσα υπόσχεται, με άφησε στο τέλος όμως με το συναίσθημα, πως λέξεις όπως Όλυμπος, Θεοί και Τιτάνες, θα απουσιάσουν για καιρό στο εγγύς μέλλον από το φιλμικό λεξιλόγιο. Κι αυτό δεν είναι κατ ανάγκη ανησυχητικό...

Στις δικές μας αίθουσες στις 29 Μαρτίου 2012 από την Village