Λόραξ
των Chris Renaud, Kyle Balda. Με τις φωνές των Danny DeVito, Ed Helms, Zac Efron, Taylor Swift, Betty White, Rob Riggle, Jenny Slate
Φύτεψε κι εσύ ένα δέντρο – μπορείς!
του gaRis (@takisgaris)
Την περυσινή χρονιά άκουσα / διάβασα καμπόσα παράπονα για την πεσμένη ποιότητα των animated. Δε θα το υποστήριζα ο ίδιος, καθότι τόσο το οσκαρούχο Rango έφερε φρέσκο αεράκι και spaghetti western μυρωδιά, ανανεώνοντας την κουρασμένη πειρατική καριέρα του Gore Verbinski όσο και το εντυπωσιακό The Adventures of Tintin του Spielberg που ωστόσο δίχασε κριτική και ιδιαίτερα τους πιουρίστες, οι οποίοι δε θολώνουν το παραδοσιακό κρασάκι τους με την performance capture νιόφερτη μαγεία (αν και είναι θέμα χρόνου βέβαια να επικρατήσει, όπως και το 3D). Αν πάντως θέλω να είμαι δίκαιος με τους διαμαρτυρόμενους, το animated όντως διέρχεται κρίση κι αυτή έχει να κάνει με το αυτονόητο target group, τους μικρούληδες δηλαδή, της προσχολικής ηλικίας έως τους δημοτικάριους, ας το προσδιορίσουμε έτσι. Μια ματιά στα εκπληκτικά animated της τελευταίας 10ετίας δείχνει ξεκάθαρα πως οι ενήλικοι έχουν σφετεριστεί αυτή την παραδοσιακή παιδική απόλαυση. Διόλου τυχαίο – αλλά αλλουνού παπά ευαγγέλιο δαύτο.
Τρανό παράδειγμα της έλλειψης ευφάνταστης παιδικής γραφής είναι ο Lorax, δια χειρός της ομάδας του Cinco Paul (Dr Seuss’ Horton Hears A Who!) και σκηνοθετημένο από τον (Despicable Me) Chris Renaud. Ένα 45σέλιδο παραμύθι γραμμένο στα 1971, με ξεκάθαρα οικολογικά μηνύματα, περίπου προφητικό: στην Thneedville, τα πάντα είναι πλαστικά, από τα δέντρα, τις τροφές μέχρι τον τεχνητό αέρα που πωλείται κερδοσκοπικά από μεγαλοεταιρεία που παρακολουθεί από ψηλά τα πάντα μέσω καμερών. Όταν o 12χρονος Ted (Zac Efron), στην προσπάθεια να γοητεύσει την ωραία της καρδιάς του Audrey (Taylor Swift) θα αναζητήσει ένα αληθινό δέντρο, θα βρει τα ίχνη του ερημίτη Once-ler (Ed Helms) που θα του αφηγηθεί την ιστορία του προστάτη των δασών, Lorax (ο θρυλικός Danny DeVito), οδηγώντας τον νεαρό πίσω στην καθημαγμένη Thneedville, κρατώντας στα χέρια, υπό την απειλή του μαφιόζου-κερδοσκόπου-αντι-οικολόγου Mr O’ Hare (Rob Riggle), τον σπόρο της ζωής.
Έστω κι αν η παραγωγή της Imagine Entertainment (σε διανομή Universal) δεν αποτελεί φιάσκο τύπου Dr Seuss’ Cat in the Hat (2003), έχει παραλλαχθεί τόσο που ελάχιστα μοιάζει στο αυθεντικό κείμενο, διάσπαρτη από αχρείαστα gags και προσχηματικά κυνηγητά που χρησιμεύουν ως άλμπουμ χρωματικής πανδαισίας και πληθωρικού σχεδίου, σε ευθεία αντίπραξη του παραδοσιακού original όπως τιμητικά παρουσιάζεται κατά την διάρκεια των τίτλων τέλους. Όσο για τα χίπικα οικολογικά μουσικοχορευτικά ιντερλούδια, κυμαίνονται από ανέμπνευστα ως απλώς μπανάλ, καθιστώντας τη μιάμιση ώρα παρακολούθησης του συνοδού του νηπίου στην σκοτεινή αίθουσα ιδιαίτερα δύσκολη.
Για πες: Το ζήτημα παραμένει βέβαια ότι η βαίνουσα προς τον πέμπτο της Μάιο μονάκριβή μου Τίνα το κατευχαριστήθηκε, συγκρατώντας τουλάχιστο ότι είναι «πολύ όμορφο να βλέπεις τον σπόρο να γίνεται δέντρο». Είναι περίπτωση που λες «τώρα μη ζητάς πολλά (περισσότερα)».
Έστω κι αν η παραγωγή της Imagine Entertainment (σε διανομή Universal) δεν αποτελεί φιάσκο τύπου Dr Seuss’ Cat in the Hat (2003), έχει παραλλαχθεί τόσο που ελάχιστα μοιάζει στο αυθεντικό κείμενο, διάσπαρτη από αχρείαστα gags και προσχηματικά κυνηγητά που χρησιμεύουν ως άλμπουμ χρωματικής πανδαισίας και πληθωρικού σχεδίου, σε ευθεία αντίπραξη του παραδοσιακού original όπως τιμητικά παρουσιάζεται κατά την διάρκεια των τίτλων τέλους. Όσο για τα χίπικα οικολογικά μουσικοχορευτικά ιντερλούδια, κυμαίνονται από ανέμπνευστα ως απλώς μπανάλ, καθιστώντας τη μιάμιση ώρα παρακολούθησης του συνοδού του νηπίου στην σκοτεινή αίθουσα ιδιαίτερα δύσκολη.
Για πες: Το ζήτημα παραμένει βέβαια ότι η βαίνουσα προς τον πέμπτο της Μάιο μονάκριβή μου Τίνα το κατευχαριστήθηκε, συγκρατώντας τουλάχιστο ότι είναι «πολύ όμορφο να βλέπεις τον σπόρο να γίνεται δέντρο». Είναι περίπτωση που λες «τώρα μη ζητάς πολλά (περισσότερα)».
Στις δικές μας αίθουσες στις 5 Απριλίου 2012 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική