Οι Ακακίες
του Pablo Giorgelli. Με τους German deSilva, Hebe Duarte, Nayra Calle Mamani
Vamos?
του zerVo
Ετυμολογικά αν το πάρουμε, η σύνθετη λέξη ακακία, αποτελούμενη από το στερητικό "α" και την "κακία" ως παράγωγο του επιθέτου κακός, σημαίνει την κατάσταση της έλλειψης του κακού. Όπερ αυτομάτως η όμορφη αυτή μικρή λεξούλα, παραπέμπει σε καλοσύνη, ευσέβεια, ευγένεια, αλληλεγγύη, αγάπη. Ομοίως λοιπόν ο ομώνυμος φυλλοβόλος θάμνος, χρησιμοποιώντας τους βιβλικούς χριστιανικούς όρους, συμβολίζει την καθαρότητα και την αντοχή των ψυχών. Των ψυχών των απλών καθημερινών ανθρώπων του μόχθου, εκείνων των φτωχών που μέσα στα ζόρια τους πολλές φορές μπορεί να φαντάζουν στρυφνοί και κακότροποι, μα βαθιά στην καρδιά τους, ανθίζει η ακακία...
Συνηθισμένος είναι ο μοναχικός νταλικιέρης Ρούμπεν να διανύει με την τριαξονική του Σκάνια μεγάλες διαδρομές, μεταφέροντας εμπορεύματα από τον ένα τόπο στον άλλο. Στο τελευταίο του αγώι, πρέπει να διανύσει 1500 χιλιόμετρα, από την καρδιά της Παραγουάης, μέχρι την πατρίδα του την Αργεντινή, στο Μπουένος Άιρες, προκειμένου να κουβαλήσει ένα γερό φορτίο ξυλείας. Σε αυτό το ταξίδι όμως, δεν θα είναι μονάχος, αφού θα έχει μαζί του στην διαδρομή, μια πάμφτωχη Γκουαρανή, την Τζασίντα, που έχοντας στην αγκαλιά της την ούτε ενός έτους κορούλα της, θα επιχειρήσει να αναζητήσει μια καλύτερης τύχη, στην πρωτεύουσα της χώρας των πάμπας.
Κι ενώ αρχικά η γκρίνια της πεντάμηνης μπουλούκας, είτε γιατί πείνασε, είτε γιατί νύσταξε, είτε γιατί θέλει άλλαγμα, θα προκαλέσει τον εκνευρισμό του αγέλαστου αυτοκινητιστή, που δίχως την μοναξιά για σύντροφο, νιώθει να χάνει την βολή του, όσο η νταλίκα αφήνει μίλια πίσω της, το κλίμα μοιάζει να μεταστρέφεται κι ο οδηγός από εκ πρώτης όψης στρυφνός και απότομος, θα αναδείξει το ανθρώπινο πρόσωπο του. Κι όσο ο μακρύς και σκονισμένος δρόμος φτάνει στο τέρμα του, θα θελήσει να ανοίξει όσο του επιτρέπεται περισσότερο την ψυχή του, στην ίδιας κακής μοίρας συνεπιβάτιδα του. Από ανθρωπιά αν μη τι άλλο, η μινιμάλ ιστορία του Las Acacias, που περιγράφει o λατινοαμερικάνος Pablo Giorgelli ξεχειλίζει, απεικονίζοντας δύο (και κάτι) εκ διαμέτρου αντίθετης ψυχοσύνθεσης ανθρώπους. Όμως...
Για πες: ...αν το σινεμά ήταν μόνο κινηματογραφώ την ατέρμονη διαδρομή μιας σοφεράντζας και μιας ημι-παράνομης μετανάστριας με το μωρό της, τότε θα είχαν και ξεχωριστή αξία οι χρυσές κάμερες που απονέμουν ετησίως τα μεγάλα διεθνή φεστιβάλ. Η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική κι έτσι το ξεχείλωμα μιας ούτε πεντάλεπτης δημιουργίας μικρού μήκους, σε ολοκληρωμένη άποψη διάρκειας μιάμισης ώρας, βαραίνει αισθητά τα μάτια του θεατή, που νιώθει σαν να τρώει το ένα χιλιόμετρο μετά το άλλο στην ευθεία. Και που κάποιες συγκινητικές καλοτραβηγμένες στιγμές αραιά και που, απλά τον διατηρούν όρθιο, προκειμένου να κρατήσει το βολάν σταθερό, μέχρι το φινάλε...
Κι ενώ αρχικά η γκρίνια της πεντάμηνης μπουλούκας, είτε γιατί πείνασε, είτε γιατί νύσταξε, είτε γιατί θέλει άλλαγμα, θα προκαλέσει τον εκνευρισμό του αγέλαστου αυτοκινητιστή, που δίχως την μοναξιά για σύντροφο, νιώθει να χάνει την βολή του, όσο η νταλίκα αφήνει μίλια πίσω της, το κλίμα μοιάζει να μεταστρέφεται κι ο οδηγός από εκ πρώτης όψης στρυφνός και απότομος, θα αναδείξει το ανθρώπινο πρόσωπο του. Κι όσο ο μακρύς και σκονισμένος δρόμος φτάνει στο τέρμα του, θα θελήσει να ανοίξει όσο του επιτρέπεται περισσότερο την ψυχή του, στην ίδιας κακής μοίρας συνεπιβάτιδα του. Από ανθρωπιά αν μη τι άλλο, η μινιμάλ ιστορία του Las Acacias, που περιγράφει o λατινοαμερικάνος Pablo Giorgelli ξεχειλίζει, απεικονίζοντας δύο (και κάτι) εκ διαμέτρου αντίθετης ψυχοσύνθεσης ανθρώπους. Όμως...
Για πες: ...αν το σινεμά ήταν μόνο κινηματογραφώ την ατέρμονη διαδρομή μιας σοφεράντζας και μιας ημι-παράνομης μετανάστριας με το μωρό της, τότε θα είχαν και ξεχωριστή αξία οι χρυσές κάμερες που απονέμουν ετησίως τα μεγάλα διεθνή φεστιβάλ. Η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική κι έτσι το ξεχείλωμα μιας ούτε πεντάλεπτης δημιουργίας μικρού μήκους, σε ολοκληρωμένη άποψη διάρκειας μιάμισης ώρας, βαραίνει αισθητά τα μάτια του θεατή, που νιώθει σαν να τρώει το ένα χιλιόμετρο μετά το άλλο στην ευθεία. Και που κάποιες συγκινητικές καλοτραβηγμένες στιγμές αραιά και που, απλά τον διατηρούν όρθιο, προκειμένου να κρατήσει το βολάν σταθερό, μέχρι το φινάλε...
Στις δικές μας αίθουσες στις 22 Μαρτίου 2012 από την One From The Heart
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική