Movies Ltd

του Brad Peyton. Με τους Dwayne Johnson, Michael Caine, Josh Hutcherson, Vanessa Hudgens, Luis Guzmán, Kristin Davis

Έλα να πάμε στο Νησί...

του gaRis (@takisgaris)

Το μυαλό τρέχει 30 χρόνια πίσω, όταν κάθε Σάββατο ο Χρήστος Οικονόμου (με την αγέρωχη Buffalo Bill φυσιογνωμία) παρουσίαζε το «Σάββατο Μία και Μισή». Αμέσως μετά άρχιζε η καθιερωμένη μεσημεριανή ταινία η οποία τις μισές φορές ήταν γουέστερν - ταρζάν -ζορό - ρομπέν των δασών- πειρατικό με τον Έρολ Φλυν και τις υπόλοιπες εξωτική περιπέτεια στις άγριες θάλασσες και τα νησιά του Νοτίου Ειρηνικού. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από την οθόνη, παιδάκι με τα κοντά τα παντελονάκια, δημοτικάριος σινεφίλ. Ωωωωραία χρόνια! Το γαριδάκι jumbo-φοφίκο ή «ωραίες πατάτες» - όλα στιβαγμένα σε ένα τεράστιο μπωλ με επιδόρπιο σοκοφρέτα-κουκουρούκου ή σοκολάτα σεράνο. Εγγυημένη διασκέδαση. Αν το καλοσκεφτείς, αυτή είναι η ορίτζιναλ χολυγουντιανή διασκέδαση. Η ταινία είναι (όχι μόνο το μικρότερο αναλογικά έξοδο αλλά) απλά η αφορμή για μια γερή δόση junk food παρέα με εκλεκτή παρέα. Φαίνεται πως ελάχιστα έχουν στην πραγματικότητα αλλάξει από τότε.

Στην ηλικία του 12ετούς Πλοιάρχου, είχα καταδυθεί 20.000 Λεύγες κάτω από τη Θάλασσα παρέα με τον Κάπτεν Νέμο, έτοιμος για το μαγικό ταξίδι Από τη Γη στη Σελήνη αφού περιπλανήθηκα εκστατικός στο Μυστηριώδες Νησί που με οδήγησε σε ένα εκθαμβωτικό Ταξείδι στο κέντρο της Γης. Ομολογώ μετά περισσής παρρησίας ότι ήμουν ένας πραγματικός die hard του Ιουλίου Βερν (J.K. Rowling, who?). O μυθιστοριογράφος – μελλοντολόγος Ιούλιος Βερν (Philip Dick, who again?), η πηγή έμπνευσης του Ζωρζ Μελιές, είναι… πλαγίως ο πατέρας του (φανταστικού) κινηματογράφου. Κι αναρωτιέμαι μεγαλοφώνως, για ποιον λόγο ο Marty δεν τόλμησε με αυτό το κολοσσιαίο budget των 200+ εκατομμυρίων να αποτίσει φόρο τιμής στον Βερν, παρά προτίμησε να αφηγηθεί μια προσχηματική ιστορία κάποιου Hugo Cabret ώστε να δηλώσει τη λατρεία του για το σινεμά;

Διότι, αυτό το χλιαρό sequelάκι του Βερνικού Journey to the Center of The Earth (2008, 101 εκατ. δολάρια εισπράξεις εδώ) είναι επίσης καμωμένο σε 3D, μολαταύτα, 4 έτη μετά, το αποτέλεσμα επί της οθόνης είναι αναιμικό, καθότι τροχονόμος (σκηνοθέτης στην περίπτωσή μας είναι βαριά κουβέντα), δεν είναι ο δις υποψήφιος για Oscar Οπτικών Εφφέ Eric Brevig (Hook, Pearl Harbor) αλλά ο ασήμαντος Brad Peyton κάποιου…Cats & Dogs: The Revenge of Kitty Galore. Τόμπολα. Εξακολουθεί να μας βασανίζει ο πιτσιρικάς – ερμηνευτική παραφωνία του The Kids Are Alright, Josh Hutcherson, ενώ η ουσιαστικά μόνη γυναικεία παρουσία του story είναι η νοστιμούλα – Sucker Punch, Vanessa Hudgens, το εφηβικό ερωτικό ενδιαφέρον του μικρού Indiana Jones-wannabe που ξεκινά να ανταμώσει τον παππού του - εξερευνητή (Michael Caine, για το paycheck στα 78 του) παρέα με τον όχι ιδιαίτερα αγαπητό και στους δύο θετό του πατέρα The Rock (Dwayne Johnson). H Hudgens είναι η δυναμική κορούλα του χαζομπαμπά-πιλότου Luis Guzman, που έχει αναλάβει, πέρα από να μεταφέρει πατριό και γιο στο μυστηριώδες νησί, ένα έτι δυσκατόρθωτο έργο: Να δώσει comic relief (του κάκου) σε ένα παιδαριώδες (με την κακή έννοια) σενάριο, που απλά υπάρχει για να δίνει αβάντα από τη μια - στην άλλη σκηνή δράσης.

Για πες: Η διασκεδαστική αξία της ταινίας δεν είναι (έκπληξη!) ο μαϊντανός Caine, ο οποίος παίζει ωσάν υπνωτισμένος, αναγκασμένος να καβαλά κάτι γιγάντιες μέλισσες (bumblebees) και να συνοδεύει την πρωταγωνιστική τετράδα σε ένα σωρό προβλέψιμες σεκάνς που έχουν πάντα κάτι να «αναπλάσουν δημιουργικά» από Jurassic Park και Avatar. Είναι η καλοκάγαθη φιγούρα του The Rock (προσεχώς Hercules) να τραγουδά What A Wonderful World παίζοντας το ukulele ή να δείχνει στον ψαρωμένο γιο του το περίφημο “pec pop of love”, τουτέστιν το πως θα ρίξει τη γκομενίτσα κουνώντας ρυθμικά τους υπερτροφικούς μύες του στήθους του. Αν έχετε απορία, θα σας γλιτώσω το εισιτήριο λέγοντας ότι το κόλπο δε του χρειάστηκε τελικά, απλούστατα γιατί δεν υπήρχε άλλος συνομήλικος της Hudgens στο Νησί για να τον ανταγωνιστεί. Όσο για την έτερη απορία, ναι, θα υπάρξει και δεύτερο sequel, όπως άγαρμπα αποκαλύπτεται στην τελική σκηνή, κι αυτό θα είναι το Από τη Γη στη Σελήνη. Γιατί η κινηματογραφική matine – junk food κατάνυξη είναι ένα combo με διαχρονική αξία και κάπου εκεί επιβεβαιώνεται ακριβώς το ρηθέν (Oscar Wilde) ότι η βλακεία μοιάζει φορές ακατανίκητη.

Στις δικές μας αίθουσες, στις 15 Μαρτίου 2012 από την Village