Γράψε Λάθος
του Joseph Cedar. Με τους Lior Ashkenazi, Shlomo Bar-Aba, Alma Zack, Albert Iluz
Η Θυσία του...Ισαάκ!
του zerVo
Κάτω από κανονικές συνθήκες, μονάχα ένα συναίσθημα δεν δύναται ποτέ να νιώσει ο οποιοσδήποτε γονιός για το παιδί του. Εκείνο της ζήλιας, που αγγίζει ή ξεπερνά τα όρια του φθόνου για τα επιτεύγματα του, σε τέτοιο βαθμό που να έχουν υποσκελίσει, πιθανόν και ισοπεδώσει τα δικά του. Εκεί υπερισχύει ένα άλλο feeling στην ψυχή του πλάστη, πολύ δυνατότερο αυτό της υπερηφάνειας, που το δημιούργημα του πήγε ένα - τουλάχιστον - βήμα παραπέρα από εκείνον, που πρόκοψε περισσότερο, που έγινε καλύτερος άνθρωπος. Ένα μόνο στοιχείο του χαρακτήρα μπορεί να διαλύσει αυτή την ευλογημένη σχέση και ονομάζεται εγωισμός. Που ειδικά αν έχει μπολιαστεί από το πιθανό μίσος της ουδέποτε αναγνώρισης του γηραιότερου, μπορεί να οδηγήσει την κατάσταση στα άκρα. Θα περίμενε κανείς μάλιστα, όσο λιγότερη είναι η παιδεία των υποκειμένων, τόσο το φαινόμενο θα ήταν ισχυρότερο. Ε, γράψε λάθος!
Μπορεί ο κορυφαίος μελετητής του Ταλμούδ, Ελιέζερ Σκόλνικ να ξόδεψε περισσότερες από τρεις δεκαετίες, για να σπάσει τους κωδικούς των γραφών, ο βασικός ανταγωνιστής του όμως, χάρη σε μια τυχαία ανακάλυψη είναι εκείνος που γεύεται την θέση του προέδρου της Ισραηλινής Ακαδημίας.Το κατώφλι της οποίας ουδέποτε διάβηκε ο γηρασμένος πλέον ερευνητής, που γνωρίζει καλά πως έχοντας μπει στην μαύρη λίστα των μελών της, δεν πρόκειται ποτέ του να αποκατασταθεί. Μέχρι την στιγμή που θα του ανακοινωθεί πως είναι ο μεγάλος νικητής της κορυφαίας τιμής της χρονιάς, του Μεγάλου Βραβείου του Ισραήλ, για την προσφορά του στην επιστήμη. Δικαίωση? Μερική, αφού στην πραγματικότητα, από παρεξήγηση των διοργανωτών, ο πραγματικός Καθηγητής Σκόλνικ που πρέπει να τιμηθεί, είναι ο (ήδη αναγνωρισμένος) υιός και όχι ο πατήρ...Και τώρα τι γίνεται είναι το ερώτημα? Από την μια μεριά η κυνική και σκληρή προς το πρόσωπο του γερο-Ελιέζερ, δεν συζητά επ ουδενί να τον βραβεύσει, την ίδια στιγμή που ο νεότερος Ουριέλ, καλείται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, ανακοινώνοντας στον πατέρα του, με τον οποίο έχουν τις τυπικές των σχέσεων, την πικρή αλήθεια. Ένα μαντάτο που είναι πολύ πιθανό να τον σκοτώσει, πάνω που πίστεψε πως η "δίκαιη" χώρα επιτέλους αναγνώρισε την αξία του. Φευ! Ο γιος που ενδόμυχα γνωρίζει καλά σε ποιον οφείλει την πορεία του όλη, ξέρει απολύτως πως να πράξει. Αν όμως όπως λέει η παροιμία το αλεπουδάκι χτυπήσει το εκατό στην εξυπνάδα, η αλεπού πάντοτε θα έχει το κατιτίς παραπάνω...
Η ιδέα που πάνω της στηρίζεται το σενάριο του Footnote είναι ευφυής! Και ακόμη ευφυέστερη την κάνει η μέθοδος που ακολουθεί ο Εβραιοαμερικάνος Joseph Cedar (του Beaufort) στο στήσιμο του φαρσοεφιάλτη, που κανείς δεν θα ήθελε να βιώσει. Με ένα γλυκόπικρο χιούμορ, που όχι απλά υποβόσκει, αλλά δηλώνει βροντερό παρόν στα καρτουνίστικης αισθητικής πλάνα, καυτηριάζονται εκ πρώτης όψης οι ζορισμένες οικογενειακές σχέσεις, μα στην πραγματικότητα ολόκληρο το οικοδόμημα μιας κοινωνίας, που στον δυτικό κόσμο θεωρείται υπόδειγμα αλάνθαστης λειτουργίας. Ειδικότερα για την απίθανη σεκάνς, στο 2χ3 δωματιάκι του γιγάντιου κτιρίου του Υπουργείου, που λαμβάνει χώρα η σιωπηλή συνωμοσία και μοιάζει να είναι βγαλμένο από την πένα του Woody Allen, του Keaton και του Scorsese μαζί, δικαίως η Υποσημείωση (στην ψυχή) απέσπασε την τιμητικότατη διάκριση της οσκαρικής υποψηφιότητας στα μη Αγγλόφωνα...
Για πες: Την εικόνα που θα κρατήσω στην μνήμη περισσότερο από την παρακολούθηση του Footnote, είναι εκείνη του πατέρα, ενός δύστροπου, λιγομίλητου, σκυθρωπού, μονόχνοτου, αφιλόξενου χαρακτήρα - όπως τον ερμηνεύει o θεατρικός Shlomo Bar-Aba, μια εντέχνως ατημέλητη κόπια του Ben Gazzara - που κατά βάθος όμως έχει βιώσει την αδικία, την απόρριψη και κυρίως την μη πραγματική αναγνώριση, ακόμη κι από τα πιο στενά του πρόσωπα, που προσομοιάζει το πικρό πρόσωπο του περιθωριοποιημένου ως πραγματικού εργάτη, σε αντιδιαστολή με τους πομπώδεις κατέχοντες την ισχύ και κινούντες τα νήματα. Υπογείως όσο και εμφανώς.
Στις δικές μας αίθουσες, στις 12 Ιουλίου 2012 από την Seven
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική