Movies Ltd

του Jean-Marc Vallée. Με τους Vanessa Paradis, Kevin Parent, Hélène Florent, Evelyne Brochu, Martin Gerrier

Breathe In The Air...

του zerVo

Όχι λίγες φορές, πιάνω εμένα και τον εαυτό μου να κάνουν εκείνη την (κουτή) κουβέντα, για το ποιες από όλες τις χιλιάδες ταινίες που έχω παρακολουθήσει, θα διάλεγα να πάρω μαζί μου σε μια ενδεχόμενη απομόνωση. Στις δυο τρεις επιλογές που θα μου επιτρέπονταν να βάλω στις αποσκευές, σε καμία περίπτωση δεν θα έλειπε το C.R.A.Z.Y. Όχι δα γιατί πρόκειται για ένα από τα καλύτερα φιλμς που έχω παρακολουθήσει ποτέ, μα γιατί μου φάνηκε σαν ένα κατά παραγγελία φιλμάρισμα των ανησυχιών των νιάτων μου, που κατά σύμπτωση συνέπεσαν την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο που εξελίσσεται η δράση του. Διόλου συμπτωματικά και άκρως υποκειμενικά, όντας καλός φίλος με τον δημιουργό του, από σήμερα η δεύτερη ταινία που θα έβαζα παραμάσχαλα, είναι το Cafe De Flore. Έτσι για να έχω παρέα και το φωτογραφικό άλμπουμ της νιότης μου, αλλά και εκείνο της mid life (που λένε) εξέλιξης...

Μόντρεαλ, σήμερα. Επιτυχημένος, περιζήτητος και πολυπράγμων σαραντάρης ντισκ τζόκει, μόλις έχει δώσει τέλος στην μακρά συζυγική σχέση, με την γυναίκα που πορεύτηκε μαζί της από τα μαθητικά του χρόνια, επιλέγοντας την αγκαλιά μιας κατά πολύ νεότερης του ερωμένης. Η επιμονή του να την στεφανωθεί, σφραγίζοντας έτσι την ευτυχία τους, θα ρίξει στην μελαγχολία την συνομήλικη του πρώην και μητέρα των παιδιών του. Παρίσι 1969. Έχοντας βιώσει την εγκατάλειψη από τον συμβίο της, στο άκουσμα του συνδρόμου Ντάουν, από το οποίο πάσχει ο νεογέννητος γιος τους, νεαρή, φτωχή, μα και περήφανη κομμώτρια, ορκίζεται σε ότι έχει ιερό να φροντίσει το ειδικών αναγκών παιδί της με όσες δυνάμεις έχει, προκειμένου να του δώσει έστω και μια παραπάνω ευτυχισμένη ημέρα, από όσες μακάβρια προεξοφλεί η αρρώστια.

Εκ πρώτης όψης οι ιστορίες που αφηγείται το σενάριο είναι δύο, με σημαντική χρονική απόσταση μάλιστα μεταξύ τους, όσο όμως εξελίσσεται η ίντριγκα και ο θεατής αντιλαμβάνεται την υπόσταση, τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις του κάθε χαρακτήρα στην υπόθεση, καταλαβαίνει πως η δεύτερη, εκείνη της μοναχικής μάνας και του χαριτωμένου βλασταριού της, είναι περισσότερο παραβολική και πηγάζει μέσα από τους εφιάλτες των πρωταγωνιστών της σύγχρονης ρουμπρίκας. Δίχως ποτέ το απότομο, κοφτό και ενίοτε αλλόκοτο μοντάζ, να ορίζει το ποιος από όλους ταξιδεύει στο παρελθόν και βιώνει πανομοιότυπα feelings με αυτά της παριζιάνικης μεριάς του ταξιδιού.

Η νοσταλγία για ακόμη μια φορά ξεχειλίζει στην ματιά του ικανότερου, όσο και πιο ελπιδοφόρου δημιουργού της γαλλόφωνης πλευράς του Καναδά. Με όπλο του ένα soundtrack δυναμίτη, που στοιχειώνεται από το μπιτ του χορευτικού χιτ, που δίνει στο έργο το όνομα του και από τις στροφές του αιώνιου Breathe από το πιο εμπνευσμένο συγκρότημα στην παγκόσμια ιστορία της μουσικής, ο Vallee, στοχεύει ευθείες βολές στην καρδιά του συνομήλικου κοινού του, πηγαίνοντας το μπρος πίσω σε εικόνες που δεδομένα κάποια στιγμή της ζωή του έχει βιώσει. Το εφηβικό σκίρτημα, η οικογενειακή ολοκλήρωση, η μεσήλικη αναζήτηση, η απώλεια...

Για πες: Το τελευταίο βήμα του αγαπημένου σκηνοθέτη από το Κεμπέκ, είναι σαφώς πιο προβληματισμένο και πολύπλοκο από το C.R.A.Z.Y. που τον εδραίωσε προ πενταετίας στο διεθνές σινεφίλ στερέωμα. Συνάμα όμως αυτό το διαρκές ψάξιμο, εν μέσω των έντεχνα δομημένων εικόνων, όχι λίγες φορές με άφησε με την απορία για το ποιο είναι στην πραγματικότητα το υποκείμενο που περισσότερο δικαιούται την περισσότερη συζήτηση γύρω από το πρόσωπο του. Εντέλει κρίνοντας με βάση την ερμηνευτική δυναμική και μόνο, αυτός δεν είναι ούτε ο γοητευτικός άντρας (Kevin Parent), ούτε η μέχρι τελικής πτώσης προστατευτική μάνα (η πανάσχημη Paradis) μα η πληγωμένου εγωισμού και τσακισμένων ονείρων ώριμη παρατημένη, που η απλοϊκή και δίχως φιοριτούρες απόδοση της από την Helene Florent, την καθιστά ως τον άξονα του στόρι, έστω και κατόπιν της πτώσης των τελικών credits...

Στις δικές μας αίθουσες, την 1η Μαρτίου 2012 από την Seven