by gaRis
ΚΑΤΩ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ! (IN HARVEY WE TRUST)
> Γι’ αυτό έφερε στην εννιάδα για Καλύτερη Ταινία το (το λάτρεψα) corny family weeper που λέγεται War Horse. Το ίδιο κι όταν έσκασε η Extremely Loud & Incredibly Close βόμβα ως τελευταία υποψηφιότητα. Δεν τα έχρισε όμως η Ακαδημία τελικούς νικητές. Because Academy knows best. Το φετινό βραβευτικό concept ήταν πολύ καλά δουλεμένο, όσο μπορεί κάποιος να μιλήσει για ρεύματα ψηφοφόρων. Η χρονιά ανήκε στον βωβό κινηματογράφο, είτε ως κατασκευή και μάθημα ιστορίας (Hugo), είτε ως cineσθημα ενός κόσμου που πάλλεται να βρει τη χαμένη του αθωότητα (The Artist). Το Hugo έφτασε τα 200 εκατομμύρια κόστος μαζί με το PR plan, κι έφερε πίσω λιγότερο από 70. Η αλήθεια είναι πως αν ο Scorsese ήταν οποιοσδήποτε άλλος δε θα ξαναγύριζε big budget movie γιατί οι καιροί είναι ιδιαιτέρως χαλεποί. Από την άλλη, o The Artist έφτασε κοντά τα 40 εκατομμύρια σύνολο γιατί είχε τεράστιο PR, εντελώς δυσανάλογο με τα 20 εκατομμύρια της κατασκευής του, τα οποία μόλις και μετά βίας θα τα βγάλει μετά από εχθές, χάρη στην 5πλή του βράβευση.
> Πέντε πήρε κι ο Hugo, στις δεύτερες, τις «τεχνικές» κατηγορίες. Εξαιρετικά φτιαγμένη ταινία, εφάμιλλη της μόνο το Dragon Tattoo που απέδρασε με το Καλύτερο Μοντάζ. Το είχα για 3, έκλεψε όμως τη φωτογραφία από το Tree of Life και τα Οπτικά Εφφέ από τους Πιθήκους. Πως αλλιώς όμως θα χρυσωνόταν το χάπι όταν η γαλλική απόβαση πήρε τα καλύτερα χρυσά αφαιρώντας περίπου το scalp των αμερικανικών μεγαθηρίων; Χρίζεις αυτόματα το Hugo σαν την πλέον καλοφτιαγμένη παραγωγή και ταυτόχρονα μοιράζεις τα σενάρια στους auteurs Allen – Payne (“Mom, σ’αγαπώ πολύ!»). Μαγεία η δουλίτσα. Για λίγο πίστεψα ότι η Ακαδημία θα έκανε ένα ακόμη βήμα παραπέρα να αποτίσει τιμή στον Theo Angelopoulos κατά τη διάρκεια ενός υποτονικού In Memoriam. Μετά θυμήθηκα ότι εκεί γνωρίζουν μόνο τον δις «oscarικότερο» Μιχάλη Κακογιάννη και προσγειώθηκα στην αδυσώπητη πραγματικότητα.
> Η οποία παραμένει για μια ακόμη φορά ότι ο Harvey Weinstein είναι ο ισχυρότερος player του Hollywood, το golden boy της Ακαδημίας. Πέρυσι διέπρεψε συνετά (4 αγαλματίδια) με το King’s Speech, τώρα είχε πολύ καλύτερη ταινία να προωθήσει, όμως (μην το ξεχνάμε αυτό) στην ουσία πρόκειται για γαλλική παραγωγή. Αδιανόητο πριν μερικά χρόνια. Βωβή ασπρόμαυρη ταινία. Ανήκουστο πράγμα από το 1929 και δώθε. To κατόρθωσε. Το μεγαλύτερο του achievement όμως, το κερασάκι στην τούρτα, η χαριστική βολή, έμελλε να είναι η νίκη της Streep επί της Davis. Για κάποιο λόγο, η υποστηρικτική ερμηνεία της Viola στο The Help (ΔΕΝ βάζετε σαΐνια της Dreamworks τη δόλια να τρέξει απέναντι στη La Streep όταν η τελευταία έχει πάει μπουσουλώντας στον Harvey για να της δώσει αυτό που η Ακαδημία της αρνείται πεισματικά εδώ και 30 χρόνια: το τρίτο της συνολικά Oscar) έπαιζε δυνατά ως η ιστορική στιγμή που θα γινόταν το 1-2 μαύρων ερμηνευτριών στο θεσμό για πρώτη φορά. Έλα όμως που η πανάξια νικήτρια Octavia Spencer τάπωσε τη Viola scene-after-scene στο The Help;
> Δίκαιη η επικράτηση της Meryl πέρα ως πέρα καθώς και του εκπληκτικού make up του κακού The Iron Lady. Ο Harvey όμως δε σταμάτησε εδώ. Έκλεισε πονηρά το ματάκι στον George Clooney σα να του έλεγε: “Βλέπεις η Meryl Γιωργάκη μου; Βαρέθηκε να χάνει από την πάσα Bullock(s) και το πήρε απόφαση. Αν δεν έρθεις to δώθε, όχι από τον Jean Dujardin (πανάξιος νικητής) σε βλέπω να το χάνεις, αλλά μη σου πω ως κι από τον Τζών Τίκη!” Και να’σου ο κατακαημένος βετεράνος Uggie («χρυσό κολάρο») The Dog onstage. Και ξαναμανά ο…(κατά τον προσφωνήσαντα Michael Douglas) Χανάσους να μιλάει για τη μούσα της ζωής του Bejo και τα παιδιά τους, προτρέποντας τη Γαλλία να πάει για ύπνο πλέον μετά τις περασμένες 6 το πρωί, γιατί απλούστατα το Mission Impossible (τώρα πιάνεις το υπονοούμενο γιατί το απένειμε ο αειθαλής Tom Cruise) εξετελέσθη: Ο The Artist, ένα εργαστηριακό project όπως σοφά το απεκάλεσε η Μαριάνθη (my muse), που ενδεχομένως δε θα δημιουργήσει καμιά συναφή μόδα, ήρθε και χάιδεψε την γεροντική Ακαδημία εκεί που πραγματικά το χρειαζόταν: Στον υπερτροφικό της προστάτη.
> Το τηλεοπτικό show της Απονομής είναι το κομμάτι που λίγο με αφορά, καθότι απευθύνεται σε ένα κοινό που λίγη σχέση έχει με τις υποψήφιες τουλάχιστον ταινίες. Και αυτό ακριβώς είναι το θέμα για άλλη μια φορά, μετά το περυσινό James Fiasco τα rating μετά βίας βελτιώθηκαν μεσοσταθμικά περί το 4%, κάτω ξανά από τα Grammys, αποδεικνύοντας περίτρανα την έλλειψη δημοφιλίας στο age group των 18-49. Ποιος νεανίας moviegoer έχει δει τα Hugo – The Artist? Που είναι το Harry Potter (μπρρρ…); Το Planet of the Apes; Το Bridesmaids? Τα Oscars λειτουργούν ξανά ως μια ασφυκτικά ερμητικά κλειστή λίμνη, όπου το βότσαλο ρίπτεται από τα χέρια του host που γενιές τώρα έχουμε μάθει να εμπιστευόμαστε; Του εντελώς επαναλαμβανόμενου (πλην έτι χαρισματικού) Billy Crystal. To 1990 το όχι- γαλλικό –φιλί- στο- στόμα (pun intended) στον George Clooney μπορεί και να σοκάριζε. Στα εδώ τα μέρη πλέον όμως, not so much. Speaking of whom (Sasha Baron Cohen), την έκανε πάλι τη ζημιά του (πέρυσι ήταν επί του ανύποπτου Eminem εντός του τότε επονομαζόμενου Kodak Theater) στο Red Carpet Show.
> Γι’ αυτό με τρελαίνει ο SBC. Επειδή σε ξεβρακώνει με την θρασεία του επίθεση σε οτιδήποτε προσποιητό και δήθεν. Υπάρχουν κάτι ένοχες στιγμές που με πιάνω να γελάω μέχρι δακρύων με το όλο oscarικό σκηνικό. Οι προδιαγεγραμμένες βραβεύσεις, οι δυσεξήγητες (όχι τώρα πια μετά από 20 χρόνια στο κουρμπέτι) αρνήσεις αναγνώρισης σε σημαντικές καλλιτεχνικές καταθέσεις (Shame, Warrior, Fassbender, Swinton, Brooks οι πλέον χτυπητές το 2011), όλο δαύτο το πανηγύρι που παίρνει μέσα σε μια βδομάδα το πολύ τη θεσούλα του στο χρονοντούλαπο της κινηματογραφικής ιστορίας. Γρήγορα cineρχομαι όμως, διότι αντιλαμβάνομαι ότι η βιομηχανία ονείρων έχει τα γρανάζια και τους μηχανισμούς της όπως το Automaton του Hugo Cabret, ή αν προτιμάτε, είναι το γεμάτο αστείρευτη ζωντάνια tap dancing του The Artist που μας δίνει πρώτη θέση πλατεία στο δικαίωμα να ζούμε σε έναν μαγικό κόσμο, πέρα και μακριά από τη ζοφερή πραγματικότητα. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο I have to thank The Academy…
> Λοιπόν; Τι λέτε για του χρόνου; Ποιο θα είναι το διδυμάκι; Lincoln Vs. The Master; (όχι που έλεγα ότι θα ξεκουραζόμουν για κανά 3μηνο…)
The Toronto Connection sponsored by:
> Δίκαιη η επικράτηση της Meryl πέρα ως πέρα καθώς και του εκπληκτικού make up του κακού The Iron Lady. Ο Harvey όμως δε σταμάτησε εδώ. Έκλεισε πονηρά το ματάκι στον George Clooney σα να του έλεγε: “Βλέπεις η Meryl Γιωργάκη μου; Βαρέθηκε να χάνει από την πάσα Bullock(s) και το πήρε απόφαση. Αν δεν έρθεις to δώθε, όχι από τον Jean Dujardin (πανάξιος νικητής) σε βλέπω να το χάνεις, αλλά μη σου πω ως κι από τον Τζών Τίκη!” Και να’σου ο κατακαημένος βετεράνος Uggie («χρυσό κολάρο») The Dog onstage. Και ξαναμανά ο…(κατά τον προσφωνήσαντα Michael Douglas) Χανάσους να μιλάει για τη μούσα της ζωής του Bejo και τα παιδιά τους, προτρέποντας τη Γαλλία να πάει για ύπνο πλέον μετά τις περασμένες 6 το πρωί, γιατί απλούστατα το Mission Impossible (τώρα πιάνεις το υπονοούμενο γιατί το απένειμε ο αειθαλής Tom Cruise) εξετελέσθη: Ο The Artist, ένα εργαστηριακό project όπως σοφά το απεκάλεσε η Μαριάνθη (my muse), που ενδεχομένως δε θα δημιουργήσει καμιά συναφή μόδα, ήρθε και χάιδεψε την γεροντική Ακαδημία εκεί που πραγματικά το χρειαζόταν: Στον υπερτροφικό της προστάτη.
> Το τηλεοπτικό show της Απονομής είναι το κομμάτι που λίγο με αφορά, καθότι απευθύνεται σε ένα κοινό που λίγη σχέση έχει με τις υποψήφιες τουλάχιστον ταινίες. Και αυτό ακριβώς είναι το θέμα για άλλη μια φορά, μετά το περυσινό James Fiasco τα rating μετά βίας βελτιώθηκαν μεσοσταθμικά περί το 4%, κάτω ξανά από τα Grammys, αποδεικνύοντας περίτρανα την έλλειψη δημοφιλίας στο age group των 18-49. Ποιος νεανίας moviegoer έχει δει τα Hugo – The Artist? Που είναι το Harry Potter (μπρρρ…); Το Planet of the Apes; Το Bridesmaids? Τα Oscars λειτουργούν ξανά ως μια ασφυκτικά ερμητικά κλειστή λίμνη, όπου το βότσαλο ρίπτεται από τα χέρια του host που γενιές τώρα έχουμε μάθει να εμπιστευόμαστε; Του εντελώς επαναλαμβανόμενου (πλην έτι χαρισματικού) Billy Crystal. To 1990 το όχι- γαλλικό –φιλί- στο- στόμα (pun intended) στον George Clooney μπορεί και να σοκάριζε. Στα εδώ τα μέρη πλέον όμως, not so much. Speaking of whom (Sasha Baron Cohen), την έκανε πάλι τη ζημιά του (πέρυσι ήταν επί του ανύποπτου Eminem εντός του τότε επονομαζόμενου Kodak Theater) στο Red Carpet Show.
> Γι’ αυτό με τρελαίνει ο SBC. Επειδή σε ξεβρακώνει με την θρασεία του επίθεση σε οτιδήποτε προσποιητό και δήθεν. Υπάρχουν κάτι ένοχες στιγμές που με πιάνω να γελάω μέχρι δακρύων με το όλο oscarικό σκηνικό. Οι προδιαγεγραμμένες βραβεύσεις, οι δυσεξήγητες (όχι τώρα πια μετά από 20 χρόνια στο κουρμπέτι) αρνήσεις αναγνώρισης σε σημαντικές καλλιτεχνικές καταθέσεις (Shame, Warrior, Fassbender, Swinton, Brooks οι πλέον χτυπητές το 2011), όλο δαύτο το πανηγύρι που παίρνει μέσα σε μια βδομάδα το πολύ τη θεσούλα του στο χρονοντούλαπο της κινηματογραφικής ιστορίας. Γρήγορα cineρχομαι όμως, διότι αντιλαμβάνομαι ότι η βιομηχανία ονείρων έχει τα γρανάζια και τους μηχανισμούς της όπως το Automaton του Hugo Cabret, ή αν προτιμάτε, είναι το γεμάτο αστείρευτη ζωντάνια tap dancing του The Artist που μας δίνει πρώτη θέση πλατεία στο δικαίωμα να ζούμε σε έναν μαγικό κόσμο, πέρα και μακριά από τη ζοφερή πραγματικότητα. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο I have to thank The Academy…
> Λοιπόν; Τι λέτε για του χρόνου; Ποιο θα είναι το διδυμάκι; Lincoln Vs. The Master; (όχι που έλεγα ότι θα ξεκουραζόμουν για κανά 3μηνο…)
gaRis
The Toronto Connection sponsored by:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική