by gaRis
Η Μνήμη της Αγάπης
Είναι η Αγάπη, καθήμενη σε θρόνο καμωμένο από μετάξι
Το μάτι της που τα πάντα ορά και με ευγένεια προσμένει
Πέφτει ως δίχτυ αόρατο σκεπάζοντας τα φυλοκάρδια των βροτών
Κι αγγέλοι γίνονται με μιας – γιατί είναι ερωτευμένοι.
Είναι η Μνήμη, ζωγραφιά στο φρέσκο της Ελπίδας
Ο γόνος που εις ενδελέχειαν την Αγάπη διαφεντεύει
Δίχως δαύτην ο βίος ανώφελος και κρύος
Έρεβος, τύραννος και σφάλμα ολισθηρό.
Μα όταν η Αγάπη μας μες την Μνήμη βασιλεύει
Χάρμα ιδέσθαι είναι η ζήση αληθινό
Όταν η αυλαία ήθελε να πέσει
Η Αγαπημένη Μνήμη ορθή μένει. Αυτή μόνο.
Εμού, του Ιδίου (Για την κα Γκαρή)
> Η ημέρα των ερωτευμένων πρέπει να εορτάζεται. Υποχρεωτικά και με το Νόμο. Κάτω ο κυνισμός. Αυτός είναι το Κακό. Η ρίζα της απάθειας που έφερε την ευλογημένη καταστροφή αυτής της παλιο-Ελλάδας. Που πήγε η ταπεινότητα; Η αγνή, άδολη αγάπη; Ποιος είμαι εγώ που μιλάω, από τα υπερβόρεια του Καναδά; Τι σημαίνει “είμαι παρών”; Γιατί αν όλα συμπυκνώνονται στη φυσική παρουσία καθενός, τότε ούτε εγώ υπάρχω, ούτε η Ελλάδα για μένα. Τότε, καθώς κάποιος στρίβει στη γωνία και χάνεται από το μάτι, όλα σταματούν να υφίστανται μονομιάς. Συνταρακτικά απλό και ανελέητα ρεαλιστικό. Έτσι;
> Ευτυχώς δεν είναι έτσι. Γιατί υπάρχει η μεγαλύτερη προίκα του ανθρώπινου γένους. Μνήμη. Ζω όσο με θυμούνται. Από Αιωνιότητα (μέχρι) και μια Ημέρα. Αθάνατε Αγγελόπουλε. Όσο θυμάμαι ότι την περασμένη Κυριακή το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου της χώρας μου απόκτησε το πιστοποιητικό του κεκλεισμένων των θυρών, με το πλήθος λαού να σείεται σε πλατείες, αναζητώντας - δίχως μνήμη - το νήμα της καταστροφής, σπάζοντας και καίοντας τα πάντα μέσα στον αλλοπρόσαλλο θυμό. Και δίχως ικμάδα κυνισμού, δάκρυσα πιο πολύ για τα Αττικόν και Άστυ, γιατί μέσα εκεί σε μια αδιόρατη γωνίτσα, ένα φθαρμένο από χιλιάδες προβολές κάθισμα, κουρνιάζει η δική μου μνήμη.
> Στο ιστορικό ΑΣΤΥ, με τα μεγαλειώδη κινηματογραφικά αφιερώματα, στη γωνία πίσω από το ΑΣΤΟΡ, όπου κάναμε αυτή την αξέχαστη avant premiere της Ρωσικής Κιβωτού, μαζεύοντας όποιον περαστικό περνούσε απέξω, εκείνη την Κυριακή του Μάρτη που άλλαζε και η ώρα. Το κλάμα της Ρωσίδας θεατού, που αναρίγησε στα πάλαι ποτέ μεγαλεία της τσαρικής Ρωσίας. Γύρισε το κανάλι του χρόνου και βεθήκαμε εμείς στην ίδια (έως πολύ χειρότερη) θέση. Με ρωτά κόσμος εδώ πως βλέπω τα πράγματα στη χώρα μου. Τους απαντώ πως όλα θα πάνε καλύτερα προς τα ομπρός. Το πιστεύω μέχρι το κόκκαλο μου. Το βιώνω καθημερινά, καθώς βρίσκομαι καθημερινά ακόμη περισσότερο κοντά στην αφετηρία της καναδέζικης διαδρομής μου, παρά εγγύτερα στο όνειρο που οδήγησε τα βήματα της οικογενείας μου εδώ.
> Στο ΑΤΤΙΚΟΝ, από τους Πειρατές του Polanski, το Platoon του Stone, τον Δαιμονισμένο Άγγελο του Parker, στο George Michael: A Different Corner με τη Μαριάνθη, στα πρώτα μας σπινθηροβόλα σκιρτήματα. Και με τον zerVo (love you man) στο Oceans κι αυτό το σαχλό γαλλικό – εφηβικό μωρέ George – πως το λέγανε; (τι απίστευτη δύναμη αποκτά το «η μνήμη μου με απατά» μια τέτοια ημέρα…) Ατέλειωτος ο κατάλογος. Αθάνατη η μνήμη. Αιωνία, ε, δε λέμε; Αυτή τουλάχιστον δεν καίγεται, δε σφετερίζεται, από εντεταλμένους ή αυτοπρόσκλητους εμπρηστές του πολιτισμού μας. Γιατί μόνο αυτό μας έμεινε. Ο ελληνικός πολιτισμός που είναι χαραγμένος στη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας. Ο προσωπικός μας πολιτισμός που είναι εναρμονισμένος στη διατήρηση αυτής της εθνικής μνήμης. Τόσο απλά.
> Στο ΑΤΤΙΚΟΝ, από τους Πειρατές του Polanski, το Platoon του Stone, τον Δαιμονισμένο Άγγελο του Parker, στο George Michael: A Different Corner με τη Μαριάνθη, στα πρώτα μας σπινθηροβόλα σκιρτήματα. Και με τον zerVo (love you man) στο Oceans κι αυτό το σαχλό γαλλικό – εφηβικό μωρέ George – πως το λέγανε; (τι απίστευτη δύναμη αποκτά το «η μνήμη μου με απατά» μια τέτοια ημέρα…) Ατέλειωτος ο κατάλογος. Αθάνατη η μνήμη. Αιωνία, ε, δε λέμε; Αυτή τουλάχιστον δεν καίγεται, δε σφετερίζεται, από εντεταλμένους ή αυτοπρόσκλητους εμπρηστές του πολιτισμού μας. Γιατί μόνο αυτό μας έμεινε. Ο ελληνικός πολιτισμός που είναι χαραγμένος στη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας. Ο προσωπικός μας πολιτισμός που είναι εναρμονισμένος στη διατήρηση αυτής της εθνικής μνήμης. Τόσο απλά.
> Εύχομαι με μια στεντόρεια φωνή, από τη Mississauga ως τα Άσπρα Χώματα που έβγαλα τις πρώτες μωρουδίστικες, άναρθρες κραυγές μου, να κατακυριευτούμε σύμπαντες από τη Μνήμη της Αγάπης. Και μαντέψτε ποια ταινία θα δω με το Valentine’s date μου σήμερα (Μαριάνθη 4 ever ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ!): Σωστά, το The Vow. Η ιστορία ενός νεαρού παντρεμένου ζευγαριού όπου όλα ανατρέπονται, όταν μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα η σύζυγος (η επιβεβλημένη στο είδος Rachel Mc Adams) απολύει τη μνήμη της αγάπης προς τον σύζυγο (Channing Tatum) που τώρα πρέπει να την ξανακερδίσει από τη μνήμη του παλιού αρραβωνιάρη και την επιρροή των δεσποτικών γονιών της. Αμάν!
> Όταν είσαι παντρεμένος και πολύ φουλ ερωτευμένος να’ούμε (I love u κάργα, Μαριάνθη, σ’ αγαπάω – μ’ακούς;) σε μια τέτοια πιθανότητα όπως η παραπάνω τρέμουν λιγάκι τα ποδαράκια σου. Νά’ σου όμως που έρχεται τώρα και η ύστατη φλασιά: Γιατί δεν καθιερώνουμε και μια γιορτή των παντρεμένων; Στο κάτω-κάτω της (αγίας) γραφής, εμείς είμαστε αυτοί που συνεχίζουμε να τηρούμε τη Μνήμη της Αγάπης με το φυτίλι αναμμένο, εμπλουτίζοντας το βιβλίο της ζωής με θύμησες ερωτικές, δεμένες στον αρμό του γάμου, με θεματοφύλακες τους ολόγλυκους καρπούς της… (Happy Valentine’s Day Tina! - Your greatest fan, Dad.)
Follow me @twitter: @TakisGaris
> Όταν είσαι παντρεμένος και πολύ φουλ ερωτευμένος να’ούμε (I love u κάργα, Μαριάνθη, σ’ αγαπάω – μ’ακούς;) σε μια τέτοια πιθανότητα όπως η παραπάνω τρέμουν λιγάκι τα ποδαράκια σου. Νά’ σου όμως που έρχεται τώρα και η ύστατη φλασιά: Γιατί δεν καθιερώνουμε και μια γιορτή των παντρεμένων; Στο κάτω-κάτω της (αγίας) γραφής, εμείς είμαστε αυτοί που συνεχίζουμε να τηρούμε τη Μνήμη της Αγάπης με το φυτίλι αναμμένο, εμπλουτίζοντας το βιβλίο της ζωής με θύμησες ερωτικές, δεμένες στον αρμό του γάμου, με θεματοφύλακες τους ολόγλυκους καρπούς της… (Happy Valentine’s Day Tina! - Your greatest fan, Dad.)
Follow me @twitter: @TakisGaris
gaRis
The Toronto Connection sponsored by:
