Movies Ltd

του Φίλιππου Τσίτου. Με τους Αντώνη Καφετζόπουλο, Θεοδώρα Τζήμου, Χρήστο Στέργιογλου, Σοφία Σεϊρλή

And Justice For...One

του zerVo

Κάποια πράγματα σε αυτό τον τόπο τα έχουμε μπερδέψει πολύ. Ειδικά όσα έχουν να κάνουν με έννοιες βασικές για την διατήρηση της ισορροπίας σε μια κοινωνία, όπως η δικαιοσύνη, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη. Κάτι που οφείλεται στον ορισμό που δίνει ο καθένας σε καθεμιά ηθική αρχή (το υποκειμενικό) σε σχέση με αυτό που θα έπρεπε κανονικά να ισχύει. Γιατί δεν το συζητώ καν, πως είμαι ενάρετος και τον ύπνο μου δεν χάνω, αν βρω στο πάτωμα κομπόδεμα γεμάτο πενηντάευρα και το ξοδέψω για πάρτη μου, ακόμη κι αν γνωρίζω από ποιου φουκαρά την τσέπη έχει πέσει. Ας πρόσεχε! Από την άλλη βέβαια, με αυτό το σκεπτικό, μπορώ να γίνω δικαστής και να ελευθερώσω - δίκην δικών μου κανόνων - λαμόγιο που στο φορτηγάκι του βρέθηκαν έξι παράνομα ρωσιδάκια, επειδή από την μόστρα του μου κάνει για ευσεβής και καλοσυνάτος, άσχετα αν πρέπει να φύγει σούμπιτος για Κορυδαλλό. Αυτή είναι η βάση του Unfair World λοιπόν που βιώνουμε. Η αυτοδιάθεση της μονάδας, η επικρατούσα άποψη του ενός, που μονίμως επιθυμεί να παρεκκλίνει του συνόλου, εκτιμώντας πως έχει όλα τα δίκια με το μέρος του. Συνεπώς, πιστεύω, σε αντίθεση με όσα μου λέει εδώ ο δημιουργός, πως, το μοναχικό σπιτάκι μακριά από τον οικισμό, δεν σημαίνει επαναστάτης και ξεχωριστός, αλλά ιδιότροπος και σχιζοειδής.

Μεροδούλι μεροφάι, εδώ και τριανταπέντε χρόνια βιώνει ο Σωτήρης, προανακριτής της αστυνομίας, που από μπροστά του καθημερινά περνούν δεκάδες πρόσωπα που αντιμετωπίζουν ζητήματα με τον νόμο κι εκείνος κρίνει αν πρέπει να οδηγηθούν σε δικάσιμο ή να αφεθούν ελεύθεροι. Το τελευταίο διάστημα ο Σωτήρης δεν το πολυσκέφτεται. Κρίνοντας από την κοψιά του φερόμενου ως δράστη, ακούγοντας τα φιλικά του λόγια και νιώθοντας μια ιδιαίτερη απέχθεια για το σύστημα, εύκολα καταλήγει στο μόνιμο συμπέρασμα: Αθώος! Όταν αισθανθεί πως ένας κακομοίρης, προφυλακιστεί αδίκως από τον προϊστάμενο του, θα θελήσει να βάλει πλάτη για να του ανοίξει την πόρτα του κρατητηρίου, ζητώντας την βοήθεια προκλητικού σεκιουριτά - πληροφοριοδότη. Αηδιασμένος από τον διεφθαρμένο τύπο που έχει απέναντι του, ο Σωτήρης θα προτείνει το όπλο του, το δάκτυλο θα κυλήσει στην σκανδάλη και το μπαμ θα ακουστεί.

Αυτομάτως στον αέρα πλανάται το ερώτημα: Αθώος ή ένοχος ο Σωτήρης, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας μας, ο φιλήσυχος τυπάκος που μας καλημερίζει κάθε φορά που θα τον συναντήσουμε στο παγκάκι της πλατείας? Σπρώξιμο πρώτο του σεναρίου, το γεγονός πως ο φίλος μας είναι μπάτσος, που νιώθει μίσος για την υπηρεσία του, αποτάσσεται την στολή, συνεπώς γίνεται αμέσως φίλος με την συντριπτική πλειοψηφία της πλατείας, που όπως και να το κάνουμε έχει μια ιδιαίτερη προδιάθεση για το επάγγελμα. Σπρώξιμο δεύτερο, η δημιουργία μικροκλίματος θρίλερ, όσο ο κλοιός σφίγγει γύρω από τον (καλώς ή κακώς) φονιά, που όμως έχει κερδίσει, όπως προανέφερα την εύνοια του θεατή. Σπρώξιμο τρίτο, η γενικότερη αίσθηση πως ο (σίγουρα κάποτε) βλοσυρός ανακριτής, έχει ανοίξει ανένδοτο μοιρασιάς της δικαιοσύνης στον κόσμο, όπως μόνον αυτός την φαντάζεται. And Justice For...One!

Άσχετα αν συμφωνώ με την γενικότητα - ή την ρομαντική μοναδικότητα όπως θέλει την επιδείξει - του Άδικου Κόσμου, πρέπει να παραδεχθώ πως κινηματογραφικά διαθέτει ενδιαφέρουσες ιδέες. Όμορφο καδράρισμα, σωστή τοποθέτηση της κάμερας, ώστε να αναδείξει την μοναχικότητα του υποκειμένου, εντέχνως μουντή φωτογραφία για να τονιστεί η μελαγχολία της ψυχής. Ο Φίλιππος Τσίτος γενικά είναι αξιόλογος σκηνοθέτης και τον συμπαθώ ιδιαίτερα γιατί έκανε ταινία την γειτονιά μου (Ακαδημία Πλάτωνος). Θα ήθελα το πόνημα του να είχε μια παραπάνω ταυτότητα - θα μπορούσε φερειπείν να αποτελέσει μια εγχώρια εκδοχή του έξοχου Falling Down του Schumacher - αφού διαθέτει πολλά στοιχεία από κάθε είδος (και ρομαντικό και αστυνομικό και θρίλερ) δίχως στην ουσία να ταυτίζεται με κάποιο.

Για πες: Για να πω την αλήθεια μου, ο Αντώνης Καφετζόπουλος ως ερμηνευτής επιπέδου είναι χαραγμένος στην μνήμη μου σαν φυματικός Άγγλος στην Αστροφεγγιά του Χρονόπουλου, σαν ρεμπέτης Μήτσος  στο Μινόρε του Μεσθεναίου και φυσικά ως πέτρα του σκανδάλου στην Παραγγελιά του Τάσσιου. Από τότε, όμως, έχουν περάσει τριάντα χρόνια καριέρας και σήμερα ο δημοφιλής πρωταγωνιστής, χρησιμοποιεί αυτή την εμπειρία για να βγάλει ένα διαφορετικό, πιο κωμικοτραγικό πρόσωπο του ζορισμένου μεσήλικα, πρόσωπο που υποδύεται καλά και γι αυτό άλλωστε τιμήθηκε με αρκετές διεθνείς βραβεύσεις. Πρόβλεψη μου είναι πως θα βρεθεί και στις αντίστοιχες τιμές της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, παρέα με την συμπρωταγωνίστρια του Θεοδώρα Τζήμου, που επίσης ξεχωρίζει με την αληθινή, υποστηρικτική της παρουσία. 

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Φεβρουαρίου 2012 από την Feelgood