Movies Ltd

> Η περίπτωση του Marty (και μιλώ ως ο υπέρτατος fan που έσπευσε στα μικράτα του να υποστηρίξει ότι το Gangs of New York είναι κάτι μόλις λιγότερο από αριστούργημα) είναι απλή άλλο τόσο όμως δυσάρεστη: Όταν έχεις ξοδέψει κοντά $170Μ για μια οικογενειακή ιστορία σε 3D που ζήτημα να έχει πιάσει τα μισά λεφτά που κόστισε, όταν θέλεις βαρβιτουρικά για να αντέξεις τα ¾ της διάρκειάς της από την βαρεμάρα, ώστε να θαμάξεις ένα σκάρτο ημίωρο σκηνοθετικής (και μόνο) μαγείας, τα βραβεία είναι μια κάποια σωσίβια λέμβος. Εχθές στις Χρυσές Σφαίρες, αυτό το πανηγυράκι του κάθε πεινασμένου για βράβευση σταρούμπα, όπου ο Spielberg (TinTin) έπρεπε να αποζημιωθεί για το ψόφιο του oscarικά War Horse, ληστεύοντας το Rango, όπου η Madge βρέθηκε να βραβεύεται (“Masterpiece”, W.E.) ελέω του θεούλη Χάρβυ Γουάινστην, ο Scorsese πήρε μια καραμέλα παρηγοριάς για τον Hugo του, αφαιρώντας τον θρίαμβο από τον ταπεινούλη χθαμαλό Michel Hazan (The Artist). Με τον ίδιο τρόπο, ο μονίμως βραβειοφυγάς Woody Allen απέδρασε με το καλύτερο κωμικό σενάριο, αφήνοντας τον Michel για άλλη μια φορά στα κρύα (αλλά αφρώδη) νερά του λουτρού γαλλικής (Moet) σαμπάνιας. To Midnight In Paris δε στέκεται ει μη μόνον ως ό,τι καλύτερο έχει να δώσει (και για πόσο ακόμα στα 80 του;) ο Woody χροοόνια έπειτα από το θριαμβευτικό, ντοστογιεφσκικό του Match Point (Vicky Christina Barcelona κανείς;)

> Σε μια εποχή βαθιάς οικονομικής (και όχι μόνο, που έλεγε ένα παλιό τσιτάτο) κρίσης, φαίνεται πως η retro νοσταλγία, η μια κάποια επιστροφή στην φιλμική αθωότητα δεν έχει τέλος. Εκεί έρχεται καλπάζοντας το Μουσάτο War Horse, μια εξαιρετικά αφελής αντι-πολεμική ελεγεία που ναι μεν με έκανε κομμάτια στο κλάμα, όμως δε συγκίνησε τους peers του Stevie. Λογικό ως ένα σημείο, άλλωστε εφέτος ο Spielberg με αυτό το double bill (War Horse – Tintin), μοιάζει περισσότερο να κλείνει κεφάλαια της (ανεξάντλητης) παιδικής του ηλικίας, παρά στοχεύει σε περηφανείς οσκαρικές νίκες (βλ. το επερχόμενο Lincoln). Μολαταύτα, ομολογώ πως έχει διαψευστεί η αρχική μου πεποίθηση για οσκαρικό ντουέτο νίκης μαζί με τον The Artist. Τώρα πλέον, μετά το διαδοχικό του αποκλεισμό από τις συντεχνιακές υποψηφιότητες βραβεύσεων (σκηνοθετών, σεναριογράφων, ακόμη και στο σωματείο των καλλιτεχνικών διευθυντών/art directors), το War Horse ποντάρει στις μετά το νούμερο 5 θέσεις στην κούρσα, με σοβαρή πιθανότητα να μείνει εκτός αν οι προνομιούχες ταινίες είναι μόλις 7.

> Ο Fincher σε καμιά των περιπτώσεων δε σημάδευε το Oscar (που του ξέφυγε τόσο δα για το The Social Network) με το The Girl With The Dragon Tattoo. Όμως η υπερστιλάτη φωτογραφία, το υπερθετικό “original” score, το λεπιδοφόρο μοντάζ και προπάντων η υπερβατική ερμηνεία του σαμιαμιδιού- Rooney Mara έχουν ανοίξει πόρτες. Οψόμεθα. Τέλος, η λεπτοδουλεμένη, θαυμαστά ισορροπημένη δουλειά του Bennet Miller στο Moneyball που τα πήγε συμπαθητικά στο b.o. ελέω Brad Pitt, διεκδικεί μια θέση στον οσκαρικό ήλιο, παρότι απουσιάζει παντελώς το PR, θώκος που έχει αναλάβει επ’ ώμου o Pitt, ο οποίος όμως απλά δεν είναι Clooney. Αυτή είναι η (maximum) 8άδα που βλέπω φέτο. Στις υπόλοιπες κατηγορίες, μολονότι σημαντικότατες, δεν κάνω περαιτέρω σχόλια κατ’ οικονομία χρόνου και χώρου. Σε κάθε περίπτωση παραμένω στη διάθεσή σας στο Twitter: @TakisGaris. Follow me, όπως φυσικά και τον ZerVo στο @moviesltd για να καλύψουμε παρέα κι αυτές τις οσκαρικές υποψηφιότητες, με τον δικό μας, καυστικό αλλά πάντα επαγγελματικό τρόπο: