Movies Ltd

Αποξαρχής η ιδέα της κινηματογραφικής βιογραφίας, της γυναικείας προσωπικότητας η οποία συζητήθηκε όσο καμία άλλη στα πολιτικά δρώμενα της δεκαετίας του 80, παρουσίαζε τρομακτικό ενδιαφέρον. Άλλωστε και μόνο του το χρονικό της δωδεκαετούς, σχεδόν, διαμονής ενός ηγέτη στο κτίριο με τον αριθμό 10 της Ντάουνινγκ Στριτ, μπορεί να αποτελέσει την βάση για πολύωρες κουβέντες, για τις μεθοδεύσεις και τον τρόπο δράσης και αντίδρασης του στα φλέγοντα ζητήματα, που είχε να αντιμετωπίσει επί των ημερών του η μίνι Υπερδύναμη. Εκτός κι αν το φιλμ - κατά ατυχία του - αναλάβει να διευθύνει καμιά σκηνοθέτης με τίποτα Mamma Mia παρελθόν, οπότε μπορεί να φύγεις από το σινεμά γεμάτος αμφιβολίες, για το αν το biopic που μόλις παρακολούθησες, αφορούσε ένα σημαίνον πολιτικό πρόσωπο ή μια τυχαία κυρία, που φιλελεύθερα (όσο και υγιώς) σκεπτόμενη, δεν ακολούθησε ως είθισται την ηρεμία της φιλήσυχης νοικοκυράς, προτιμώντας την πορεία μιας σκληρά εργαζόμενης καριερίστας...

Κόρη μπακάλη αλλά και σύζυγος επιτυχημένου επιχειρηματία, από μεσοαστική φαμίλια αλλά και με σημαία της το αριστείο του Χάρβαρντ, η Μάργκαρετ Θάτσερ, το γένος Ρόμπερτς, μόλις στα 34 της χρόνια θα κερδίσει θέση στο Βρετανικό κοινοβούλιο, ενώ δύο δεκαετίες κατοπινά κι αφού ανέβηκε μία προς μία τις βαθμίδες της ιεραρχίας - βουλευτής, υπουργός, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης - πέτυχε το ακατόρθωτο: Να γίνει η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός Δυτικού κράτους το 1979, αξίωμα που διατήρησε για τρεις θητείες, πριν παραιτηθεί κάτω από αφόρητες πιέσεις των στελεχών του κόμματος της, στις 28 Νοεμβρίου του 1990...

Η Θάτσερ αποτέλεσε τον δεύτερο και πιο σκληροπυρηνικό πόλο, του αγγλόφωνου άξονα Αμερικής - Αλβιώνας, μαζί με τον εξίσου απόλυτα συντηρητικών αντιλήψεων Ρόναλντ Ρίγκαν, που την ίδια περίοδο κρατούσε την θέση του Πλανητάρχη, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Ελάχιστοι από όσους έζησαν την διαδρομή της ως prime minister, μπορούν να λησμονήσουν την άτεγκτη όψη της μπροστά στις λειψανικές φιγούρες των απεργών πείνας μαχητών του IRA, την σκληρή της στάση ενώπιον των μεροκαματιάρηδων ανθρακωρύχων, την πυγμή που επέδειξε αποφασίζοντας άμεσα την οφθαλμόν αντί οφθαλμού αντεπίθεση κατά των Αργεντινών στα Φόλκλαντς, την απίστευτη ψυχραιμία της την στιγμή της ανακοίνωσης των δυσβάσταχτων μέτρων λιτότητας, που στο όνομα της σωτηρίας του Ηνωμένου Βασιλείου, καλούνταν να τηρήσουν οι συμπατριώτες της. Ο όρος Σιδηρά Κυρία που της απεδώθη, διόλου τυχαίος, μάλλον θα τον χαρακτήριζα και επιεική.

Έχοντας παραμάσχαλα λοιπόν ένας κινηματογραφιστής, την επίσημη άδεια σύνθεσης και παρουσίασης της κοντά μισού αιώνα σταδιοδρομίας της Μάγκι στην πολιτική σκηνή, μάλλον θα έπρεπε να τρίβει τα χέρια του από ευτυχία, που έχει την δυνατότητα να κριτικάρει τις επιλογές της. Αν ο σκηνοθέτης φερειπείν ονομαζόταν Loach ή Stone, πιθανόν αυτή η bio να ισοδυναμούσε με βόμβα παρόμοια με εκείνες που έσκαζαν καθημερινώς, επί της πρωθυπουργίας της, σε πολυσύχναστα σημεία των εγγλέζικων μεγαλουπόλεων. Όταν όμως λέγεσαι Phyllida Lloyd, με το σημαντικότερο επίτευγμα σου μέχρι ώρας είναι να φιλμάρεις χορογραφίες υπό τους ήχους παραφρασμένων ABBA στην Νταμούχαρη, τότε είναι λογικό το πράγμα να το δεις αλλιώς. Πολύ αλλιώς όμως...

Η Μπριστολέζα όχι μόνο απέφυγε μέσα από τις εικόνες της την οποιαδήποτε κριτική επί του έργου της Θάτσερ, αλλά αντίθετα αποχρωμάτισε και εξουδετέρωσε πλήρως την κάμερα της, λες και οι αυταρχικές αποφάσεις της, ενδιέφεραν μόνο την φαμίλια της, τον συγκαταβατικό αντρούλη και τα δίδυμα παιδιά της κι όχι μια ολάκερη αχανή αυτοκρατορία. Η έμπνευση της δε, σε συνεργασία με το σενάριο της Abi Morgan του Shame, να ξετυλίξει το κουβάρι των αναμνήσεων μέσα από το άλμπουμ των φωτογραφιών μιας μισότρελης, φαντασμένης, αλαφροΐσκιωτης γριάς που πάσχει από άνοια, είναι κυριολεκτικά ατυχής. Όχι τόσο σαν αφετηρία του πισωγυρίσματος στο χρόνο, μα ως βαρετή επαναλαμβανόμενη διαδικασία, κάθε φορά που ένα παζλάκι του βίου της The Iron Lady μπαίνει στην θέση του...

Για πες: Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, το ότι το φιλμ δεν εξελίχθηκε σε δακρύβρεχτο μελο-μιούζικαλ, οφείλεται απλά και μόνο στην αξία της μεγαλύτερης ηθοποιού που έχουν αναδείξει τα εκατό (plus) χρόνια ζωής της Έβδομης Τέχνης. Ότι η Streep ξανά προσφέρει ένα σόλο ερμηνείας - που αραιά και που διακόπτεται από τις πιπεράτες πινελιές του Broadbent - φαντάσματος συζύγου Ντένις - φυσικά δεν αποτελεί κανά βαρβάτο μαντάτο. Η Meryl πανεύκολα και δίχως σημαντικές πλαστικές προσθετικές προσώπου, φέρνει τις εκφράσεις της Μ στα μέτρα της, κερδίζοντας την πολλοστή οσκαρική της nomination, με την ευαισθησία που προσέγγισε την σπουδαία, όσο και αντιπαθητική, αυτή, προσωπικότητα. Όμως μέχρις εδώ ήταν το politically reject σόου. Ούτε κρίση, ούτε κριτική, ούτε τίποτα, άδειο και κουτά φεμινιστικό το μανιφέστο! Όχι τόσο δυστυχώς, για το διεθνές κοινό, που περίμενε την ευκαιρία να φτύσει - ξανά - στα μούτρα την συμφεροντολόγα ηγέτιδα, αλλά για το εγχώριο του United Kingdom (ναι, έχει και βασιλιά η χώρα mrs Lloyd) που σίγουρα ανέμενε κάτι διαφορετικό γύρω από την Τόρι, που τρεις φορές επέλεξε ως την ιδανικότερη για να στηρίξει πάνω της τις ελπίδες του...