Young Adult
του Jason Reitman. Με τους Charlize Theron, Patton Oswalt, Patrick Wilson, Elizabeth Reaser
Άτιμη Ενηλικίωση…
του gaRis (@takisgaris)
Η 37χρονη Mavis Gary (μακρινή μου εξαδέλφη προφανώς), ghost writer της ψιλοαποτυχημένης σειράς εφηβικής νουβέλας Young Adult, ζει μεταξύ πιοτού και περιστασιακών εραστών στη Minneapolis, το «Miniapple» όπως το αποκαλούν στο Mercury. Εκεί παλαιά η Mavis (Charlize Theron) ήταν η prom queen, κάτοχος του τίτλου “best hair”, παρά το κακό συνήθειο να τα μαδάει συστηματικά. Όταν ο έρωτας της ζωής της, Buddy (Patrick Wilson), ανακοινώνει μέσω email ότι η σύζυγος και αντίζηλος της Mavis, Beth (Elizabeth Reaser) τον έκανε ευτυχή πατέρα μιας τρισχαριτωμένης κορούλας, η Μavis σαλτάρει κι επιστρέφει ορμητικά στο Mercury να τον «σώσει». Σε ένα τοπικό μπαράκι συναντά τον Matt (Patton Oswalt), τον κλασικό nerd συμμαθητή της, που υπήρξε θύμα ενός hate crime που του άφησε ένα κατεστραμμένο πόδι και σεξουαλική δυσλειτουργία. Ο Matt είναι η φωνή της λογικής, όμως η Mavis είναι αποφασισμένη να αρπάξει τον Buddy, με μια α λα Fatal Attraction μέθοδο.
H ταινία δεν είναι κωμωδία. Αυτό εξαρχής δημιουργεί παρεξηγήσεις, τόσο στο κοινό του Jason Reitman (Up in the Air), όσο και στους θιασώτες του διδύμου Reitman – Diablo Cody του επίσης ξεσηκωτικά εφηβικού Juno. Από τη μια, η πρώην στριπτηζέζ Diablo φαίνεται να βουτάει βαθιά στα αυτοβιογραφικά νερά του Candy Girl: A year in the life of an unlikely stripper, που διαδραματίζεται στη Minneapolis, ενώ η υφέρπουσα απειλητική ατμόσφαιρα, φέρνει στο νου το ημιεπιτυχημένο horror πόνημά της Jennifer’s Body. Από την άλλη, ο Reitman είναι σχεδόν αόρατος πίσω από την κάμερα, παρακολουθώντας τις κινούμενες κεφαλές των πρωταγωνιστών του να ξεθηκαρώνουν τα ακονισμένα τσιτάτα της Cody, χωρίς να παίρνει σαφή θέση, ούτε να προτείνει κάθαρση στον απελπισμένο χαρακτήρα της Mavis.H Charlize Theron δεν είναι μόνο κουκλάρα, αυτό είναι το εύκολο της υπόθεσης. Η ικανότητά της να απογυμνώνει την ψυχική ασχήμια της Μavis και να την κάνει απόλυτα φυσική είναι εντυπωσιακή. Η Mavis της Charlize είναι ο κινούμενος τρόμος κάθε παντρεμένης γυναίκας, το θηλυκό – κυνηγός, η μοναχική γυναικεία φιγούρα του σήμερα, αυτή που δεν συμβιβάζεται, όμως έχει ανάγκη από ειλικρινή και ανειδιοτελή αγάπη, χορτασμένη από θαυμασμό και εύκολα κομπλιμέντα. Είναι άδικο για τη Theron, το γεγονός ότι οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι εντελώς σχηματικοί, ώστε δε θα μάθουμε ποτέ το πώς και το πότε των ελατηρίων της. Το γιατί των επιλογών της. Μια κορυφαία μέσα στην αμηχανία της, προτελευταία σκηνή, εξηγεί βιαστικά ένα μέρος του γρίφου, όμως κι αυτό ακόμη δε διασώζει εντελώς τη γενική εντύπωση, που έγκειται μεταξύ σαστιμάρας και ταραγμένης έκπληξης για ένα χαρακτήρα που δεν μπορείς να ταυτιστείς μαζί του.
Για πες: Κι όμως, ο Matt, όπως τον αποδίδει συγκινητικά ο Patton Oswalt είναι ότι πιο ολοκληρωμένο έχει να δώσει το δίδυμο Reitman – Cody. Ένα κομμάτι του είναι near dear to my heart, που λέμε εδώ στα πέρα μέρη. Αυτός ο μοναχικός παρίας, μακριά από τις κλίκες της τάξης, όχι στις πρώτες σελίδες του καρνέ των ομορφότερων συμμαθητριών του. Η φυσική του αναπηρία, δένει αρμονικά με τις ψυχικές πληγές της Mavis. Η τελική τους σκηνή είναι το κάτι που μένει από μια ταινία, που ξεκίνησε να επαναλάβει τον θρίαμβο των Reitman – Cody, όμως κατέληξε σε αποκλειστικά δική τους νίκη. Έστω και πύρρειο.
Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί
