Movies Ltd

Επιχειρώντας την υπόθεση πως η εξέλιξη των όσων αφηγείται Η Κραυγή, λαμβάνουν χώρα σε μια περιοχή του πολιτισμένου κομματιού του πλανήτη και ανάλογα με το πόσο ικανός και εύστροφος είναι εκείνος που τα παρουσιάζει, ομολογουμένως θα μιλούσα για μια καθηλωτική δημιουργία. Στην πραγματικότητα υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά, που εκτοξεύει σε άλλα ύψη το δραματικό της κατάστασης. Το φόντο του στόρι είναι ο δύσμοιρος Τρίτος Κόσμος, ο χτυπημένος από την φτώχεια, την ανέχεια, τους λοιμούς, τους πολέμους, την κακουχία. Και δυστυχώς περιπτώσεις όπως αυτή του μεσήλικου φουκαρά, δεν αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα, μα την ρουτίνα της καθημερινότητας.

Ένα μόνο πράγμα γνωρίζει να κάνει ο ταλαιπωρημένος πενηντάχρονος Αντάμ - ο Τσάμπιον όπως τον λεν οι κολλητοί του, χάρη στις επιτυχίες που είχε κάποτε στο κολύμπι - κι αυτό το πράττει καλά, όντας εδώ και τρεις δεκαετίες ο καθαριστής της πισίνας του πολυτελούς θερέτρου της Τζαμένα. Γνώση του επαγγέλματος, που τελευταία επιθυμεί να κληροδοτήσει στον νεαρό γιο του Αμπντέλ, που τον έχει πάρει ως δεξί του χέρι στο ξενοδοχείο, άσχετα αν εκείνος δεν δείχνει ιδιαίτερη θέληση για δουλειά. Οι περικοπές που θα αποφασίσει η εργοδοσία όμως, θα διατηρήσουν έναν μόνο από τους δυο τους στην επιστασία κι αυτός θα είναι ο μικρός, στέλνοντας τον άμαθο γέρο-Αντάμ να ανεβοκατεβάζει βαριεστημένα τα δίφρακτα της πύλης του τουριστικού συγκροτήματος.

Διαισθανόμενος τον κόσμο του να καταρρέει, φοβούμενος πως έχει φτάσει ένα βήμα πριν την οριστική απόλυση και πλημμυρισμένος από φθόνο που ο φιλόδοξος μικρός του πήρε το πόστο, θα κάνει την λάθος εκδικητική κίνηση. Που δυστυχώς, αν και γοργά θα την μετανοιώσει, δεν θα καταφέρει να αποτρέψει τις συνέπειες της και θα αποδειχτεί μοιραία. Το Τσαντ, ο τόπος που λαμβάνει χώρα το θέμα του Un Homme Qui Crie, είναι από τις χώρες εκείνες της Αφρικής, που διαθέτοντας τις (εκμεταλλευτικές) βοήθειες της αποικιοκρατικής Δύσης, επέδειξαν κάποιες τάσεις ανάπτυξης και βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων της. Ατυχώς, όπως συνέβη σχεδόν σε όλες τις κατά βάση γαλλόφωνες περιοχές, που ακολούθησαν το πρότυπο, η έλλειψη παιδείας και εθνικού φρονήματος γρήγορα οδήγησε σε εμφύλιες συρράξεις, βίαιες, αιματηρές, γενοκτονικές. Αυτό ακριβώς είναι το τρομοκρατικό περιβάλλον που τυλίγει το θέμα του αγαπημένου των ευρωπαϊκών φεστιβάλ αφρικάνου Mahamat Saleh Haroun, που στο επίκεντρο του έχει έναν σχεδόν απόμαχο κι ας μην το θέλει, ελάχιστων απαιτήσεων μα και φιλοδοξιών, που είναι ευτυχισμένος με τη λιτή ζωή που διάγει, έναν εικονικό παράδεισο που διαλύεται μονομιάς, εξαιτίας της πολιτικοκοινωνικής κατάστασης που επικρατεί στην πατρίδα του.

Η πρώτη μου γνωριμία με το έργο του σκηνοθέτη από το κέντρο της μαύρης ηπείρου, έγινε με το προ πενταετίας Daratt, ένα ακόμη ανθρωποκεντρικό δράμα, που βασίστηκε στις ακραίες παραστάσεις - αναμνήσεις του από τον λατρεμένο όσο και βασανισμένο τόπο του, έργο που τον σύστησε συνάμα στην αγορά της γηραιάς ηπείρου. Όπως τότε έτσι και τώρα, δυνατότερο σημείο της έμπνευσης του, οι ποιητικοί συμβολισμοί που χρησιμοποιεί, δανειζόμενος αφορμές από τα στοιχεία της φύσης - επί του παρόντος το υγρό είναι αυτό που κυριαρχεί - ακόμη πιο χαρισματικά όμως χειρίζεται την κάμερα στην εστίαση των σκαμμένων προσώπων των πρωταγωνιστών του, προεξάρχοντος του Youssouf Djaoro, που στον ρόλο του τραγικού πατέρα, αποδίδει μια ερμηνεία που δύσκολα μπορεί να λησμονηθεί.