by Takis Garis
Episode 13 - It’s Footloose with Jack & Jill, Harold & Kumar and Rampart
> Rampart (***+): Δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει ότι ο ψηλός λιγνός και άχαρος του White Men Can’t Jump ή το κοροϊδάκι της κυρίας Demi Moore στο Indecent Proposal είναι ικανός για τέτοιες σαρωτικές ερμηνείες όπως αυτή στο Rampart. Κι όμως, ο Woody Harrelson έχει δώσει ισχυρά διαπιστευτήρια τόσο στο People vs Larry Flint, όπου κέρδισε την πρώτη του οσκαρική υποψηφιότητα, όσο και στο περυσινό The Messenger, όπου επανέκαμψε με τον σημαντικότερο (μέχρι αυτόν εδώ) ρόλο του την τελευταία 10ετία και άλλη μια acting nom. Όπως λοιπόν ο Michael Fassbender (έτερη περίπτωση αλησμόνητης ερμηνείας εφέτος) έχει τακιμιάσει αγαστά με τον Steve McQueen (Hanger, Shame), έτσι και ο Woody, φαίνεται να έχει βρει στο πρόσωπο του Oren Moverman τον σκηνοθέτη που τον εξιτάρει.
> Όταν στο team συμπεριλαμβάνονται η ισχυρή crime cop πένα του James Ellroy (L.A. Confidential) και ένα δυνατό cast (o φιλαράκος Ben Foster από το The Messenger σε ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο, η καλύτερη από ποτέ, milf Robin Wright, μαζί με Sigourney Weaver, Steve Buscemi, Ice Cube, Ned Beatty, Cynthia Nixon και Anne Heche), το αποτέλεσμα είναι εγγυημένη ένταση, σπουδή χαρακτήρων και αμείωτο ενδιαφέρον ως το τέλος. Παρότι θεματικά το Rampart μοιάζει με riff του Dirty Harry με αναφορές στο Bad Lieutenant και απόηχους του Internal Affairs, σκηνοθετικά αντλεί ρυθμό και framing από τo Training Day.
> Ο Dave Brown, βετεράνος του Βιετνάμ και αστυνομικός εδώ και 22 χρόνια στο τμήμα Rampart του L.A., γνωστού για φαινόμενα βίας κατά πολιτών, ζει μαζί με τις δύο πρώην συζύγους του που «τυγχάνουν» αδελφές και τις δύο του κόρες. Είναι γκομενάκιας, ρατσιστής, ομοφοβικός και έχει τη φήμη ότι στο παρελθόν έχει σκοτώσει σεσημασμένο βιαστή, σημάδι της I am the law νοοτροπίας του. Όταν θα πρωταγωνιστήσει για πολλοστή φορά σε συμβάν αστυνομικής βίας, τα πράγματα θα πάρουν την κατηφόρα με μορφή χιονοστιβάδας. Ακόμη και η ηλεκτρισμένη του ερωτική σχέση με τη δικηγόρο Linda δεν θα τον γλιτώσει από το αδιέξοδο.
> Όταν στο team συμπεριλαμβάνονται η ισχυρή crime cop πένα του James Ellroy (L.A. Confidential) και ένα δυνατό cast (o φιλαράκος Ben Foster από το The Messenger σε ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο, η καλύτερη από ποτέ, milf Robin Wright, μαζί με Sigourney Weaver, Steve Buscemi, Ice Cube, Ned Beatty, Cynthia Nixon και Anne Heche), το αποτέλεσμα είναι εγγυημένη ένταση, σπουδή χαρακτήρων και αμείωτο ενδιαφέρον ως το τέλος. Παρότι θεματικά το Rampart μοιάζει με riff του Dirty Harry με αναφορές στο Bad Lieutenant και απόηχους του Internal Affairs, σκηνοθετικά αντλεί ρυθμό και framing από τo Training Day.
> Ο Dave Brown, βετεράνος του Βιετνάμ και αστυνομικός εδώ και 22 χρόνια στο τμήμα Rampart του L.A., γνωστού για φαινόμενα βίας κατά πολιτών, ζει μαζί με τις δύο πρώην συζύγους του που «τυγχάνουν» αδελφές και τις δύο του κόρες. Είναι γκομενάκιας, ρατσιστής, ομοφοβικός και έχει τη φήμη ότι στο παρελθόν έχει σκοτώσει σεσημασμένο βιαστή, σημάδι της I am the law νοοτροπίας του. Όταν θα πρωταγωνιστήσει για πολλοστή φορά σε συμβάν αστυνομικής βίας, τα πράγματα θα πάρουν την κατηφόρα με μορφή χιονοστιβάδας. Ακόμη και η ηλεκτρισμένη του ερωτική σχέση με τη δικηγόρο Linda δεν θα τον γλιτώσει από το αδιέξοδο.
> Το ζήτημα δεν τίθεται για το αν ο Dave θα ξεφύγει από τους διώκτες του. Το σημαντικότερο πρόβλημά του είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Αυτή η σκοτεινή κτηνώδης δύναμη που καταπνίγει μια ευαίσθητη, γενναία προσωπικότητα που εκλιπαρεί για αγάπη. Το ποτό είναι το μόνο που μπορεί να κρατήσει στα χέρια του. Η βία φαίνεται ως το τελευταίο καταφύγιό του. Ο Moverman συμπαθεί κατάφωρα τον ατελή ήρωά του, αδυνατώντας σκηνοθετικά να φωτίσει μια ερμηνεία που ξεφεύγει από τον έλεγχο των δικών του εκφραστικών του μέσων. Ο Harrelson, σε μια λυσσασμένη ερμηνεία, καθηλώνει κάθε πλάνο παίζοντας οργανικά με κάθε σύσπαση της τραχιάς του φάτσας. Αν μιλάμε για achievement in acting, κ.κ. Clooney - Pitt - Di Caprio, παρακαλώ ρίξτε μια ματιά εδώ. Θα πάρετε ένα θαυμάσιο δωρεάν μάθημα υποκριτικής.
> Footloose (**): Αν ανήκεις κι εσύ σ’ αυτή την αδικημένη γενιά των Generation Xers σου θυμίζω ότι έχουν περάσει 27 συναπτά έτη από το Footloose, την ταινία που έχει ταυτιστεί με το all time classic χορευτικό hit του Kenny Loggins και το εντυπωσιακό ξεκίνημα της καριέρας του Kevin Bacon (που ποτέ δε βρήκε ανάλογη εμπορική συνέχεια). Ο χορός ως απαγορευμένος καρπός για την καταπιεσμένη νεολαία σε μια απομονωμένη αμερικανική επαρχία. Ως film δε μπορώ να υποστηρίξω ότι το εκτιμώ ιδιαίτερα, πέρα από μια ενδιαφέρουσα για την εποχή της anti-Reagan ρητορική, σε διασκεδαστικό συγχρονισμό με ξεσηκωτικά χορευτικά. Ο Craig Brewer του Hustle & Flow (2005) που θα μείνει στην ιστορία για την πλέον απρόσμενη νίκη στην κατηγορία best song με το απιστεύτου τίτλου “It’s Hard Out Here for a Pimp”, προσλαμβάνει ένα επαγγελματία χορευτή (Kenny Wormald) μαζί με μια απόφοιτο του αμερικάνικου Dancing With The Stars και country singer Julianne Hough ως πρωταγωνιστικό δίδυμο, με ικανοποιητικά αποτελέσματα. Στους υποστηρικτικούς ρόλους, ο Dennis Quaid χάνεται σε μια διεκπεραιωτική ερμηνεία, ενώ η Andie MacDowel περιορίζεται σε μια διακοσμητική παρουσία. Ο λίγος αναλογικά με τη διάρκεια χορός είναι θαυμάσια χορογραφημένος αλλά φτωχά μονταρισμένος, ενώ η διαλογική επαναληπτικότητα κουράζει στο τελευταίο (αχρείαστο) ημίωρο. Συμπέρασμα: Οι fans θα το αναγνωρίσουν, οι νεότεροι θα το προσπεράσουν χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
> Footloose (**): Αν ανήκεις κι εσύ σ’ αυτή την αδικημένη γενιά των Generation Xers σου θυμίζω ότι έχουν περάσει 27 συναπτά έτη από το Footloose, την ταινία που έχει ταυτιστεί με το all time classic χορευτικό hit του Kenny Loggins και το εντυπωσιακό ξεκίνημα της καριέρας του Kevin Bacon (που ποτέ δε βρήκε ανάλογη εμπορική συνέχεια). Ο χορός ως απαγορευμένος καρπός για την καταπιεσμένη νεολαία σε μια απομονωμένη αμερικανική επαρχία. Ως film δε μπορώ να υποστηρίξω ότι το εκτιμώ ιδιαίτερα, πέρα από μια ενδιαφέρουσα για την εποχή της anti-Reagan ρητορική, σε διασκεδαστικό συγχρονισμό με ξεσηκωτικά χορευτικά. Ο Craig Brewer του Hustle & Flow (2005) που θα μείνει στην ιστορία για την πλέον απρόσμενη νίκη στην κατηγορία best song με το απιστεύτου τίτλου “It’s Hard Out Here for a Pimp”, προσλαμβάνει ένα επαγγελματία χορευτή (Kenny Wormald) μαζί με μια απόφοιτο του αμερικάνικου Dancing With The Stars και country singer Julianne Hough ως πρωταγωνιστικό δίδυμο, με ικανοποιητικά αποτελέσματα. Στους υποστηρικτικούς ρόλους, ο Dennis Quaid χάνεται σε μια διεκπεραιωτική ερμηνεία, ενώ η Andie MacDowel περιορίζεται σε μια διακοσμητική παρουσία. Ο λίγος αναλογικά με τη διάρκεια χορός είναι θαυμάσια χορογραφημένος αλλά φτωχά μονταρισμένος, ενώ η διαλογική επαναληπτικότητα κουράζει στο τελευταίο (αχρείαστο) ημίωρο. Συμπέρασμα: Οι fans θα το αναγνωρίσουν, οι νεότεροι θα το προσπεράσουν χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
> Α Very Harold & Kumar Christmas 3D (***-): Πόσο σπάνιο είναι το τελευταίο instalment μιας τριλογίας (White Castle, 2004 και Escape from Guadanamo Bay, 2008) να αναδεικνύεται νικητής μετά από την αναπόφευκτη σύγκριση; Κι όμως, αυτός ο χριστουγεννιάτικος μποναμάς, στα γνώριμα χνάρια της αυθεντικής stone comedy σε «οργανικό» 3D, δείχνει πολύ καλή ωρίμανση, τόσο ερμηνευτικά (ειδικά ο Harold - John Cho βρίσκεται μια κλάση πάνω από τον χύμα, χαβαλεδιάρη και θαμώνα του τηλεοπτικού Dr. House, Kumar - Kal Penn), όσο και συναισθηματικά. Ελαφρώς κάτω από την γνώριμη επιφάνεια των ρατσιστικών, σεξιστικών και θρησκειολογικώς ασεβούς περιεχομένου gags, υπάρχει μια αγνή αφέλεια, μια αδόκητη καλοσύνη, ακόμη κι όταν το απίστευτο ντουέτο χτυπά κατακέφαλα τον ίδιο τον Άη Βασίλη. Ο πάντοτε ευπρόσδεκτος NHP (Neil Patrick Harris) δίνει για άλλη μια φορά μια εορταστική, jazzy νότα, σαμποτάροντας την closeted gay εικόνα του, ενώ δε λείπουν φορές που η ταινία φλερτάρει με το NC 17, ειδικά όταν ένα χαριτωμένο τρίχρονο σνιφάρει μέσα από μια σειρά τρελών συγκυριών ό,τι ναρκωτικό βρεθεί μπροστά του. Εννοείται ότι no girls allowed στη θέαση, ΟΚ?
> Jack & Jill (*1/2): Η καθιερωμένη ετήσια σαβουρίτσα από τη βιομηχανία παπαρίτσας δια ονόματος Adam Sandler. Σάτιρα δύο διδύμων αδελφών, με τον Sandler σε διπλό ρόλο να γοητεύει άγαρμπα στο ρόλο της Jill, όσο απογοητεύει πλήρως ως Jack. Η Thanksgiving αυτή κατ’ όνομα κωμωδία, παραδόξως ευτύχησε να έχει έναν εντυπωσιακά ορεξάτο Al Pacino, σε μια απολαυστική αυτοπαρώδηση ως το επαγγελματικό ενδιαφέρον του Jack και επίδοξος μνηστήρας της Jil. Με κάποιον γνώστη του επαγγέλματος στην σκηνοθετική καρέκλα (εδώ το διαπράττει ο Dennis Dugan που έχει ξανασκηνοθετήσει τον Sandler στο Big Daddy) ίσως να υπήρχε μια ευκαιρία να βλέπαμε μια διαφορετική ταινία από αυτό το τυπικό κακέκτυπο Happy Madison filmic laugh factory.
gaRis
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική