Movies Ltd

του Steve McQueen. Με τους Michael Fassbender, Carey Mulligan, James Badge Dale, Nicole Beharie

Ενοχή, Αμηχανία, Αναξιότης, Όνειδος

του gaRis (@takisgaris)

Definition: A painful emotion caused by a strong sense of guilt, embarrassment, unworthiness, or disgrace.

Υπάρχουν 24 εκατομμύρια σεξουαλικώς εξαρτημένοι αμερικανοί. O Brandon Sullivan (Michael Fassbender) είναι ένας ακόμη από αυτούς. Γοητευτικός 30άρης, στέλεχος διαφημιστικής, έχει δικό του διαμέρισμα στο Manhattan. To πρωί θα ξυπνήσει μόνος του (όπως πάντα) για να έχει τον πρώτο οργασμό της ημέρας. Θα φλερτάρει ως αρπαχτικό στο μετρό με παντρεμένες, μέσα σε μπαρ με δεσμευμένα τσουλάκια. Στη δουλειά θα φιξαριστεί στις ανδρικές τουαλέτες προτού του την πέσει η γοητευτική συνάδελφός (Nicole Beharie) του με την οποία θα επιδιώξει μια πιο συμβατική (αλλά πάλι, άκαρπη) σεξουαλική σχέση. Computer και laptop, ντουλάπες, άπαντα γεμάτα πορνογραφικό υλικό. Υπάρχουν στιγμές που η ακόρεστη δίψα του για εκτόνωση θα πάρει το δρόμο των call girls, του κοντινού gay bar και του λεσβιακού trois a ménage. O Brandon κυριαρχείται από το πάθος του. Η ηδονή είναι ο καθημερινός προσωπικός του Γολγοθάς.

Ώσπου στο κουκούλι που έχει για διαμέρισμα εισβάλει η αδερφή του, Sissy (Carey Mulligan). Εξαρτημένη από αποτυχημένες ερωτικές σχέσεις προσωπικότητα, περιστασιακή jazz τραγουδίστρια, φλερτάροντας καθημερινά με τον αυτοκτονικό ιδεασμό. Μοιράζεται μαζί του ένα τραυματικό οικογενειακό παρελθόν, το οποίο κατατρέχει τον Brandon. Επιμένει να τον προσεγγίζει με έναν φορτικό τρόπο που τον κάνει να νοιώσει αιχμάλωτος της αδιακρισίας της. Μέσα σε όλα πλαγιάζει στο κρεβάτι του με τον εργένη προϊστάμενό του, το ίδιο βράδυ της γνωριμίας στο club που τραγουδάει την πιο ντεκαντάντ εκδοχή του New York, New York. Η έκρηξη δε θα αργήσει να επισυμβεί, καθώς οι μακρινές νυχτερινές διαδρομές του Brandon, καθώς τρέχει με την αθλητική του φόρμα να ξεφύγει από τους δαίμονές του, θα τον φέρουν αντιμέτωπο με την οδυνηρή επαναλειπτικότητα του σεξουαλικού του μαρτυρίου.

O Fassbender είναι ο ηθοποιός- φετίχ του Steve McQueen, art video καλλιτέχνη που μας καθήλωσε με το παρόμοιας θεματολογίας του Hunger (2008), όπου εκεί το σωματικό μαρτύριο ήταν η απεργία πείνας του φυλακισμένου ιρλανδού, κρατούμενου για δράση στον IRA, Bobby Sands. Τότε ο Fassbender έχασε 14 κιλά (έφτασε τα 59), διαγράφοντας παράλληλη τροχιά με τον Christian Bale του Machinist ο οποίος επίσης έπαιξε έναν παρόμοιο με το Shame ρόλο στο σαφώς κατώτερο American Psycho. Ιδανική, star- making χρονιά για τον γερμανο-ιρλανδό γόητα, καθώς τον θαυμάσαμε εφέτος στα X-Men: First Class, Jane Eyre και κυριότερα στο A Dangerous Method ως Carl Young. O Michael διαθέτει εξαιρετική τεχνική, παίρνει τεράστια ρίσκα ως ερμηνευτής, έχοντας ως δεδηλωμένο πρότυπο τον αξεπέραστο Daniel Day Lewis.
Η σωματική, στα όρια του πορνό, ερμηνεία του, θα τον φέρει δικαιωματικά μέχρι τα Oscars. Είναι πραγματικά ένας κινούμενος ζωγραφικός πίνακας έντονων συναισθημάτων, ποτισμένων σπαραχτικά από τον πόνο της εγγενούς ντροπής που κατακλύζει τον χαρακτήρα του. Όμως η ταινία δε θα ήταν η ίδια χωρίς την Carey Mulligan. Κόντρα ρόλος, γεμάτος ωμή αλήθεια, αδυναμία και ασχήμια μιας ηττημένης ζωής χωρίς προσανατολισμό. Αν ο McQueen δεν ήταν τόσο φειδωλός στις ατάκες της, θα μιλούσαμε για την υποστηρικτική ερμηνεία της χρονιάς. Φιλικά πάντως, ας το σκεφτεί λίγο καλύτερα πριν ξανατραγουδήσει στην επόμενη ταινία της.

Ο McQueen χάνει εδώ μια τεράστια ευκαιρία. Το θέμα του είναι επίκαιρο όσο ποτέ, με τις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις και δη τις περισσότερες σεξουαλικές, να έχουν περιοριστεί στην ανταλλαγή σωματικών υγρών. Αυτό όμως είναι ήδη γνωστό. Όπως επίσης το ζητούμενο, πέρα από το σήμα-κατατεθέν του αργό, «κλινικό» φιλμάρισμα, είναι να δοθεί μια βαθύτερη ερμηνεία ή μια απόπειρα εξέλιξης του ταλαιπωρημένου του ήρωα. Καλή η πειστική καταγραφή, καλύτερη όμως η ανάλυση. Δεν τίθεται θέμα εύκολων απαντήσεων, γιατί φυσικά αυτές δεν υπάρχουν. Δυστυχώς ο McQueen πάσχει από μια (καλλιτεχνική, στην περίπτωσή του) ασθένεια παρόμοια με αυτή του Brandon: Είναι τόσο «φτιαγμένος» με τo σοκ που διασπείρει η αισθητική του πρόταση που δε δείχνει το ανάλογο ενδιαφέρον (λέγε με intimacy) για τον αποδέκτη της δημιουργίας του. Art house αυτισμός ή όχι, το Shame είναι μια από τις σημαντικότερες ταινίες του 2011.

Στις δικές μας αίθουσες, στις 9 Φεβρουαρίου 2012 από την Odeon