New Year's Eve

του Garry Marshall. Με τους Halle Berry, Jessica Biel, Jon Bon Jovi, Abigail Breslin, Chris Ludacris Bridges, Robert De Niro, Josh Duhamel, Zac Efron, Hector Elizondo, Katherine Heigl, Ashton Kutcher, Seth Meyers, Lea Michele, Sarah Jessica Parker, Michelle Pfeiffer, Til Schweiger, Hilary Swank, Sofía Vergara,


Ψιλή μου Δεντρολιβανιά...
του zerVo
Είναι η μέρα εκείνη της χρονιάς, που όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, πατούν εκείνο το αόρατο κουμπάκι του ριμπούτ στην λογική τους, πιστεύοντας πως από τούδε και στο εξής τα πάντα θα τους πηγαίνουν κατ ευχήν, δεξιά. Ε? Κάπως έτσι συμβαίνει μόλις τελειώνει το τραγουδάκι του "γερό χρόνε φύγε τώρα" και άπαντες φιλιούνται κι αγκαλιάζονται, με γεμάτες τις μπαταρίες από ελπίδα για ένα καλύτερο ξημέρωμα, μέχρι νεοτέρας αναποδιάς. Σε αυτό το γιορτινό κλίμα λοιπόν, ας κάνω μια τοσοδά παραχώρηση να αντικρίσω μια βουτηγμένη στο κονφετί και στο βεγγαλικό χαζο-αμερικανιά, σαν το New Year's Eve, με λίγο πιο ανάλαφρη λογική. Και η εποχή το σηκώνει και ο Άι Βασίλης της κριτικής το προστάζει...

Λίγες ώρες απομένουν πριν η Νέα Υόρκη υποδεχτεί το σωτήριον έτος 2012 και οι προετοιμασίες για το πανηγύρι στο κέντρο της πόλης είναι πυρετώδεις. Την ίδια στιγμή που η αγχωμένη διοργανώτρια της γιορτής αγωνιά για το αν η μπάλα φωτίσει τα όνειρα των χιλιάδων πολιτών, που προσμένουν να κτυπήσει μεσάνυχτα, σε κάθε γωνιά της μητρόπολης, οι άνθρωποι της βιώνουν τους δικούς τους προβληματισμούς. Η ταλαντούχα σεφ που έχει αναλάβει την διοργάνωση του κέτερινγκ της πλουσιότερης φαμίλιας της περιοχής, θυμάται πως μόλις ένα χρόνο πριν την είχε εγκαταλείψει ο διάσημος όσο και μπερδεμένων συναισθημάτων ποπ σταρ - τραγουδιστής της μεγάλης βραδιάς. Μια φοβισμένη και μοναχική πενηντάρα, φτιάχνει την λίστα των αλλαγών που θέλει να κάνει στην ζωή της και σε αυτή της την προσπάθεια θα την βοηθήσει ένας νεαρός κούριερ. Ένας ετοιμοθάνατος γεράκος, με την υποστήριξη της καλοσυνάτης νοσοκόμας του, ελπίζει πως οι ώρες του δεν θα σωθούν πριν την έλευση της Πρωτοχρονιάς.

Δυο ζευγάρια που περιμένουν από στιγμή σε στιγμή να γεννηθεί το παιδί τους, διαγωνίζονται για το ποιο θα είναι το πρώτο τυχερό της πρωτομηνιάς, που θα τους βάλει στην τσέπη ένα σεβαστό ποσό. Μια ανασφαλής μητέρα, παρακολουθεί τις κινήσεις της γεμάτης ενέργεια και κέφι κόρης της, ένας πλούσιος κληρονόμος βιάζεται να επιστρέψει από την επαρχία στο downtown, εκεί που τον περιμένει το ανοιχτό ραντεβού με την αγαπημένη του κι ένας στρυφνός νέος που δεν θέλγεται από τα πολύχρωμα λαμπιόνια της γιορτής, κλείνεται στο ασανσέρ μαζί με την πανέμορφη άγνωστη γειτόνισσα του... Πόσες ρουμπρίκες μετράω? Επτά, οκτώ, δέκα? Ε τόσες αποτελούν τους επιμέρους σπονδύλους ενός συγκινητικού κατά τόπους, μα αισιόδοξου παζλ, που κινείται ακριβώς στο πνεύμα των χριστουγεννιάτικων ημερών, έχοντας σαν μοτό του το παγκόσμιο όπως αντιλαμβάνομαι "κάθε εμπόδιο για καλό"...

Για πες: Αν και φαινομενικά στην έναρξη τα κομμάτια μοιάζουν διάσπαρτα και σκόρπια, όσο οι ώρες της παραμονής κυλούν, μέσα από απίθανες πραγματικά σεναριακές ευκολίες, ολοένα και πλησιάζουν το ένα προς το άλλο, μετατρέποντας την αχανή και πολύβουη μητρόπολη σε μια παρέα, μια κομπανία. Παλιά μου τέχνη κόσκινο δηλαδή για τον Garry - Pretty Woman - Marshall, να προσφέρει ρομαντικά σκετσάκια ανάμικτα με ψιλο-δραματικές σεκάνς, που πάντοτε στο φινάλε τους αφήνουν μια γλυκιά καραμελένια αίσθηση στον θεατή, που κακά τα ψέματα, γνωρίζει εκ των πολύ προτέρων τι παραμυθάκι πρόκειται να παρακολουθήσει. Ακόμη κι εδώ όμως υπάρχει ανισότητα μεταξύ των πολλών κλιπς που τρέχουν παράλληλα, ταχύτατα και κοφτά, δίχως όμως να μπερδεύουν το κοινό. Πέρα από τα τρία - τέσσερα αδιάφορα και γνωστής κατάληξης rom-com, αλλά και το εξ ορισμού δακρύβρεχτο κεφάλαιο με τον βαριά ασθενή De Niro, το μόνο τμήμα που ίσως να μπορούσε να σταθεί αυτόνομα σε ξεχωριστό φιλμάκι, είναι εκείνο της τρομοκρατημένης χαμηλοβλεπούσας μεσήλικος Pfeiffer, που βρίσκει την δύναμη να σηκώσει κεφάλι στις αντιξοότητες, με την αρωγή του αεράτου Efron. Έτσι που έχει πάρει φόρα πάντως ο Marshall με τα επιμέρους αφιερώματα του στις ημέρες γιορτής του χρόνου, δίχως μάλιστα να τον πολυνοιάζει να κεντρίσει και την λογική των πέραν των ΗΠΑ θεατών, δεν θα μου κάνει εντύπωση αν του χρόνου δω κανά σπονδυλωτό πανηγυράκι, με θέμα την Independence Day...






Στις δικές μας αίθουσες, στις 8 Δεκεμβρίου 2011 από την Village

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική